Het leven van bankrovers Bonnie Parker en Clyde Barrow leende zich natuurlijk als geen ander voor een speelfilm. De twee stalen van de rijken, werden celebs bij de gewone man, wisten talloze malen te ontsnappen en werden gedood in een regen van kogels. De versie uit 1967 van regisseur Arthur Penn met in de hoofdrollen Warren Beatty en Faye Dunaway is eentje die recht doet aan het verhaal, maar de cinematografische stijl en rauwe montage waren baanbrekend voor Hollywood.
We maken in de film kennis met Bonnie, die zich verveelt in het stoffige stadje waar ze woont. Het is de tijd van de Depressie en mensen hebben weinig kansen om geld te verdienen. Maar dan staat de knappe Clyde Barrow ineens op de stoep en Bonnie voelt direct een klik met hem. Zozeer dat ze geen twee keer nadenkt om er met hem vandoor te gaan en voor de kost samen banken te beroven.
Het verhaal van Bonnie and Clyde is wel ietwat geromantiseerd, maar de hoofdlijnen kloppen op zich wel. Het eerste idee voor de film kwam bij Robert Benton en David Newman vandaan, beiden journalist bij het blad Esquire. Na het zien van de film À bout de souffle van Jean-Luc Godard besloten ze op eenzelfde wijze een verhaal over beruchte personen te filmen. De keuze voor Bonnie en Clyde was een uit nostalgische overwegingen voor Bentem aangezien hij was opgegroeid in Texas met de verhalen over hun gang. Voor de regie viel de keuze al snel op Arthur Penn, maar hij vond sommige dingen in het scenario te controversieel of gewelddadig. Zo was Clyde in de eerste versie biseksueel en zaten er verschillende homoseksuele verwijzingen in. Om Penn aan het project te verbinden, werd het scenario herschreven. Clyde werd nu impotent en veel van de gewelddadigste scenes werden op komische wijze gefilmd, alsof het bijna slapstick was met een grass roots soundtrack tegen de achtergrond.
Beatty was meteen de aangewezen persoon om de hoofdrol te spelen, omdat hij producent van de film zou worden. De rol voor Bonnie werd moeilijker om te casten en een van de eerste keuzes was aanvankelijk Beatty's zus Shirley MacLaine. Uiteindelijk werd gekozen voor de toen nog onbekende actrice Faye Dunaway, die doorbrak met de film. Ook voor Gene Wilder vormde het zijn grote kans als acteur. Hij is te zien in een kleinere rol als een begrafenisondernemer.
Dat de film werd geïnspireerd door de Nouvelle Vague stroming is duidelijk te zien. Voor Hollywood was deze manier van filmen met rauwe montage en geweld baanbrekend en de film wordt daardoor ook wel gezien als het begin van de 'New Hollywood' stroming. Na het zien van de film ben je misschien ook benieuwd naar het echte verhaal van deze bende. Zij zagen er in ieder geval minder modieus uit, zoals je op de foto's die ze maakten van zichzelf, kan zien. Verder zijn er voor de film een hoop punten samengevoegd (de bende van het tweetal was bijvoorbeeld was veel groter en C.W. Moss uit de film is in feite de samenvoeging van meerdere bendeleden) of gegist (de impotentie van Clyde). Ook de dodelijke hinderlaag waarin Bonnie en Clyde liepen, had een ander verloop. In de film stapt Clyde ongewapend uit de auto en lijkt het erop dat Bonnie geen wapens heeft. Hierdoor lijkt het een koelbloedige executie door de overheid. In werkelijkheid bleven Bonnie en Clyde in de auto zitten met hun wapens klaar voor actie toen ze doorzeefd werden door kogels. Wie na het zien van de film meer te weten wil komen over de echte gangsters, kan ik het boek Public Enemies van Bryan Burrough aanraden. Geweldig om te lezen en de verfilming met Johnny Depp doet hier totaal geen recht aan.
Voor de liefhebbers nog een paar quotes:
