Interview met Enzo Porcelli, producer van Le chiavi di casa.

Le chiavi di casa is de vierde film die u samen met Gianni Amelio heeft gemaakt, waarvan Il ladro di bambini de bekendste is. Hoe zou u uw relatie met Amelio omschrijven, en wat voor regisseur is hij?
“Gianni en ik kennen elkaar al sinds 1965, toen hij assistent-regisseur was en ik nog op de filmschool zat. Nog steeds hebben we bijna overal ruzie over, omdat Gianni nou eenmaal altijd gelijk moet hebben en furieus wordt als hij het niet krijgt. Hij is een moeilijk figuur, kan op andere mensen zelfs intimiderend overkomen, maar hij is een uiterst gevoelige regisseur, die zijn films om de personages heen bouwt, en die personages weer op maat maakt voor zijn acteurs, als een kleermaker.Met de kinderen die in zijn films spelen bouwt hij direct een band op, hij weet meteen een sfeer van vertrouwen te scheppen.”

Zo ook in deze film; Le chiave di casa is in beginsel gebaseerd op het boek Nati due volte van Giuseppe Pontiggia, maar is uiteindelijk een heel ander verhaal geworden, mede dankzij Andrea Rossi, de gehandicapte jongen die Paolo speelt in de film.
“Dat kon ook niet anders. Andrea kan alleen maar zichzelf spelen; zodra hij bij de film betrokken raakte werd het automatisch een andere film. Het is een jongen met een ongelofelijke open uitstraling, iemand die direct bereid is tot het geven en ontvangen van liefde. We waren op aanraden van een vriend gaan kijken in het zwembad waar hij samen met andere gehandicapte jongens zijn oefeningen deed, en waren meteen verkocht. Hij was de snelste zwemmer, ondanks het feit dat hij maar één arm kan gebruiken, en dat had te maken met zijn grenzeloze enthousiasme en levenslust. Zo iemand is Paolo in de film dus ook geworden, de rest van het verhaal is daaruit voortgevloeid.”

Hoe raakte Charlotte Rampling bij de produktie betrokken?
“We hadden voor de rol van Nicole een actrice met uitzonderlijk veel uitstraling nodig. Het is in feite een kleine rol, maar er moet veel zeggingskracht van uitgaan. Charlotte Rampling kan dat natuurlijk, ze weet met een enkele blik zoveel te suggereren. Ze wilde wel in de film acteren, maar heeft slechts een minimum aan tijd met ons in Berlijn doorgebracht. Ze was eigenlijk bezig met een aantal theaterprodukties in London, en ze houdt er niet van om langer op filmsets rond te hangen dan absoluut noodzakelijk.”

Le chiavi di casa is weer een film in de goede Italiaanse realistische traditie, gemaakt door iemand die zijn sporen in de cinema al verdiend heeft. Is er eigenlijk wel een avant-garde onder jonge Italiaanse filmmakers, een generatie die een heel andere richting inslaat?
“Hier op het festival draaien toch behoorlijk onconventionele Italiaanse films; Le conseguenze dell’amore bijvoorbeeld, van de jonge cineast Paolo Sorrentino. Maar het klimaat voor vernieuwende, onafhankelijke filmprodukties is in Italië nu slechter dan het ooit is geweest. Veel produkties zijn afhankelijk van de medewerking van de RAI, en die danst helemaal naar de pijpen van Silvio Berlusconi, een man met een natuurlijke aversie tegen onafhankelijke kunst. Er is bijna alleen plaats voor commerciële comedy’s. Een politiek neutrale film zoals Le chiavi di casa kan nog wel, maar een film met een beetje controversiële lading is heel moeilijk van de grond te krijgen. Toch is niemand minder dan Nanni Moretti nu bezig met een interessant project: een film over Berlusconi zelf, getiteld Il caimano – ‘De Kaaiman’. En zelf ben ik nu een film aan het voorbereiden met de jonge regisseur Gionata Zarantonello, een thriller in de stijl van Dario Argento.”

Staat er intussen alweer een nieuwe samenwerking met Gianni Amelio op stapel?
“Ja, sterker nog: Gianni is op dit moment op lokatie in China om onze nieuwe produktie voor te bereiden. Het wordt een love story, over een Italiaanse ingenieur die erachter komt dat de machines die zijn fabriek naar China heeft gestuurd niet goed in elkaar zitten, en mogelijk gevaar opleveren voor de arbeiders die ermee zullen werken. Hij vertrekt zelf naar China om het probleem te verhelpen, en wordt verliefd op het Chinese meisje dat als zijn tolk optreedt. Gianni is nu bezig met de casting van het meisje, dus op zoek naar een geschikte studente Italiaans. Kan nog wel even duren: in Shanghai alleen al zitten 34 universiteiten!”

En zoals het een goede Italiaan betaamt, heeft ook Porcelli nog een mooi verhaal om mee af te sluiten:
“Ik wist al op hele jonge leeftijd wat ik later wilde worden. Toen ik twaalf was mocht ik een paar dagen lang als figurant optreden op de set van Ben-Hur. Ik stond in het publiek bij de beroemde climactische wagenren-scène in het Circus Maximus. Op een dag kwamen er twee grote witte Amerikaanse limousines de set op rijden. Uit die auto’s stapte een stel beeldschone lange vrouwen, met prachtige jurken en lang blond haar, en een knappe man in een smetteloos wit pak. Ik wist als provinciaal Italiaans jochie niet wat ik zag: het was alsof ik God in eigen persoon aanschouwde. Zelfs de hoofdrolspelers benaderden hem met respect. ‘Wie is dat?’, vroeg ik aan de persoon naast me. ‘Dat is Samuel Goldwyn, de beroemde producer.’ Vanaf dat moment wist ik dat producer zijn het hoogst bereikbare doel in een mensenleven was, en dat ik er eentje wilde worden.” [header]Als onderdeel van het programma ‘Maestros: Kings and Aces’ draait op het festival de film Le chiavi di casa van Gianni Amelio, die ook het meesterlijke Il ladro di bambini op zijn naam heeft staan. Kenji sprak in het Rotterdamse Westin Hotel met de producer van beide films, Enzo Porcelli.[/header]