Sommige films die vandaag de dag qua onderwerp gedateerd lijken, waren voor hun tijd erg vooruitstrevend. Een goed voorbeeld hiervan is Guess Who's Coming to Dinner, een film met Katharine Hepburn en Spencer Tracy waarin racisme en vooroordelen worden belicht.

Hepburn en Tracy spelen Matt en Christina Drayton, wiens dochter Marion hun verrast met verbazend nieuws: ze heeft zich zojuist verloofd met Dr. John Prentice. Deze voldoet bijna aan het beeld van de ideale schoonzoon. Hij is namelijk knap, bescheiden, hoffelijk en lijkt een prachtige carriere voor zich te hebben. Alleen, hij is zwart.

Nu hebben de Draytons hun dochter opgevoed om geen vooroordelen te hebben, maar een zwarte schoonzoon zien ze niet zo zitten. Niet omdat ze vooroordelen hebben, maar ze zijn bang dat hun dochter een moeilijker leven tegemoet zal gaan. Het zijn immers de jaren zestig en de segregatie tussen blank en zwart is nog maar net voorbij. Koppels bestaande uit blank en zwart worden niet overal geaccepteerd, om het maar zachtjes uit te drukken.

Eigenlijk is het vooral opmerkelijk als je de film nu ziet, omdat je beseft hoe ver we zijn gekomen sinds de jaren zestig. Dr. John Prentice wordt gespeeld door de geweldige Sidney Poitier en door de ogen van vandaag gezien, is het moeilijk om te zien wat voor probleem iemand mogelijk met hem zou kunnen hebben als schoonzoon. In tegendeel, wie zou er vandaag niet staan te juichen dat hun dochter thuiskomt met een aan Yale afgestudeerde dochter? Je moet jezelf dus telkens wel eraan blijven herinneren, dat je het in de context van de tijd moet plaatsen. Want voor zijn tijd was het aankaarten van dit thema iets dat zijn tijd vooruit was. Toen de film in productie ging was het trouwen van een blank en zwart iemand, nog illegaal in 14 (!) Amerikaanse staten.

Het verhaal is eigenlijk simpel, maar de vier acteurs in de hoofdrollen maken het tot een speciale kijkbelevenis. Er zitten tenenkrommende stukjes in als er andere personages langs komen en de filmmuziek is niet van het beste niveau, maar het is ook een film met prachtige momenten. Zo is de speech van Tracy aan het einde eentje die je blijft raken, zelfs als je de film al gezien hebt. Ook zitten er momenten in, die lijken te slaan op Hepburn en Tracy zelf. Ze hebben het vaak over verboden liefde, iets waar deze twee (die tientallen jaren een geheime affaire hadden) over hadden kunnen meepraten. Hierdoor zijn bijvoorbeeld momenten dat Tracy het heeft over liefde en bij Hepburn de tranen in de ogen springen des te mooier. Genoeg redenen om deze film dus te kijken, ondanks het feit dat de materie hopeloos verouderd is.

Voor de liefhebbers nog een paar quotes: