[header]Waar ik het heb opgelopen weet ik niet, en of ik er ooit vanaf kom weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat het constant op de loer ligt...[/header]Waar ik het heb opgelopen weet ik niet, en of ik er ooit vanaf kom weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat het constant op de loer ligt, dat het me zomaar kan overvallen en me genadeloos op de knieën dwingt om mezelf te verliezen in gefrustreerde oerkreten terwijl weerzinwekkende emoties als saamhorigheid en naastenliefde door mijn strot worden geduwd.

Ik ben er voor bij de dokter geweest, maar die zegt niets te kunnen doen. Mijn bloeddruk is normaal, mijn suikerspiegel op peil en aan mijn bloed is niets te zien. Mijn dokter verzekerde me echter dat zelfs als hij er geen naam aan kan geven ik wel degelijk te maken heb met een ziekte; een allergie om precies te zijn. Een medicijn is er niet, daarom adviseert mijn dokter “risicovermijdend gedrag”. En daar wringt nu net de schoen, want dat zou praktisch gezien betekenen dat ik geen film meer kan kijken.
Een beetje Hollywoodproduktie wordt namelijk niet zonder gemaakt. Vroeg of laat graai ik vertwijfeld en volledig in paniek naar de afstandbediening, maar het is te laat, het kwaad is al geschied: de sentimentaliteitsclausule is reeds in werking getreden en heeft zijn vernietigende werk al verricht.
Soms voel ik het aankomen en vind ik nog net op tijd de fastforward-knop, maar even zo vaak overvalt het me volledig: de held en zijn sidekick die op het punt staan de bad guy kloek en vastberaden tegemoet te treden, maar niet voordat ze elkaar uitbundig een hart onder de riem hebben gestoken of elkaars zonden hebben vergeven. Vriendschappen die op het spannendste moment zonodig hersteld of bevestigd moeten worden. Intieme geheimen die hoogst ongelegen worden prijsgegeven. Amoureuze onthullingen en liefdesverklaringen waar niemand op zit te wachten. Overbodige stukjes film dus, die het overduidelijke nog maar eens duidelijk moeten maken.

Als bleef het nu bij een kortstondig ogenblik van ergernis, dan kon ik er nog mee leren leven, maar de effecten reiken verder dan dat ene momentje. De film is besmet, verdoemd en verloren. Ik ben er namelijk helemaal uit en mijn empathisch vermogen is tot nul gereduceerd.
De laatste keer dat het me overviel was tijdens het kijken van The Shawshank Redemption, een film die ik tot voor kort tot mijn favorieten rekenden. Morgan Freeman is een begenadigd acteur met een aangenaam timbre in zijn stem – die het dan ook goed doet als voiceover – maar de quasi-poëtische sentimentele troep die in deze film uit zijn mond komt is voor mij werkelijk een kwelling: “I have to remind myself that some birds aren't meant to be caged. Their feathers are just too bright. And when they fly away, the part of you that knows it was a sin to lock them up DOES rejoice. Still, the place you live in is that much more drab and empty that they're gone. I guess I just miss my friend.”

Vroeger had ik net als ieder ander aan een zakdoek genoeg, nu lijkt zelfs de hardste muur nog mee te veren. Help me dokter, het is een spoedgeval!



Meer columns [urlnoblank=http://www.filmtotaal.nl/module.php?section=columns]hier[/urlnoblank].