Heb je ooit een Q&A na een film meegemaakt, waarbij de emoties zo hoog opliepen dat mensen zich vanuit verschillende hoeken van de zaal in de discussie mengden en een deel daarvan in het Hindi overging? Of een waarbij de regisseur na afloop van de film een liedje zingt? Voor al dat en natuurlijk voor veel mooie en bijzondere Indiase films uit alle windstreken van het enorme land, moet je de komende dagen bij het Indian Filmfestival The Hague zijn. Grijp die laatste kans, want doordat de gemeente Den Haag zijn financiering intrekt, houdt het festival op met bestaan in de huidige vorm.
Woensdagavond werd het festival feestelijk geopend met Sairat, een drie uur lang epos uit Maharashtra. Feestelijk, ondanks dat de directeur van te voren opende met het nieuws over de financiering en dat het de voorlopig laatste editie van het festival zou worden. In het café van het Filmhuis Den Haag verzorgde een zanger met band Indiase muziek, er waren dames in mooie sari's en de regisseur van Sairat, Nagraj Manjule, was aanwezig bij de film.
Sairat bleek een zeer geschikte openingsfilm, die past bij het festival en de missie van het festival om te laten zien dat de Indiase cinema veel meer, veel rijker en gevarieerder is dan Bollywood. De film heeft in de eerste helft soms iets weg van een Bollywoodversie van Romeo en Julia, met een arme jongen en rijke meid van verschillende kasten, die voor elkaar vallen, stiekem elkaar het hof maken en dan voor hun familie(s) vluchten als die hun liefde afkeuren.
Dat heeft al een extra dimensie door de kaste-laag, de agressiviteit waarmee de hogere kaste op de lagere neerkijkt, en de lokale details die je alleen op het platteland van Maharashtra zal vinden. Maar dat blijkt pas de eerste helft van de film te zijn: daarna belanden de twee vluchtende tortelduifjes in een sloppenwijk van een grote stad en moeten het met zijn tweeën zien te rooien, wat hun prille relatie onder druk zet. Dan blijkt het leven geen droom, en het realisme dat al op de achtergrond sluimerde in de eerste helft eist nu hardhandig de voorgrond op. Een zeer boeiende, enerverende film die op meerdere momenten verrast en je verwachtingen in het stof achterlaat.
Waar komt onze kleding eigenlijk vandaan?
Er draaien naast zulke grootse films ook een paar boeiende documentaires over de kledingindustrie en hoe kleren die in het westen worden gedragen in India worden gemaakt. In Traceable probeert modeontwerpster Laura Siegel dat traject transparant te maken, door naar India af te reizen en haar nieuwe kledinglijn te ontwerpen in samenwerking met de oorspronkelijke, traditionele ambachtslieden uit verschillende regio's van het subcontinent, en dat ook zo in het westen te verkopen. Het is een zeer rechttoe-rechtaan documentaire zonder verrassingen in stijl of vorm, maar dankzij het onderwerp toch interessant.
Tana Bana heeft wat dat betreft als film meer te bieden. Deze documentaire duikt in de leefwereld van de Islamitische wevers in de heiligste Hindu-stad, Benares/Varanasi. Het zijn deze vakmensen die de sari's maken, traditioneel Indiase vrouwenkleding die over de hele wereld gedragen worden. Met bijzonder camerawerk wordt hun ambacht in soms lange, hypnotische scènes vastgelegd. Terwijl daarnaast de problemen worden verkend, die de wevers hebben met de modernisering en globalisering van hun wereld, zowel op het vlak van concurrentie door automatisering tegenover hun handwerk, als op het vlak van westerse ideeën over vrouwenemancipatie en kinderarbeid.
Liefde voor muziek in Jugni
Voor een vrolijker alternatief kun je terecht bij Jugni, een musical over de liefde voor muziek, maar die wel ook Bollywoodconventies aan zijn laars lapt, zeker de patriarchale noties die nogal eens de boventoon voeren. Een muziekproducente die muziek moet verzamelen voor een Bollywoodfilm, reist af naar het platteland van Punjab om daar lokale zangers, waarvan uiteraard ééntje een zeer aantrekkelijke jongeman is. Die in een komisch hoogtepunt voor haar een plaatsje op een overvolle bus veroverd door voor iedereen te zingen. Uiteraard vallen ze voor elkaar, ondanks dat hij al een vriendin in het dorp heeft en zij samenwoont in Mumbai. Maar daar houdt enige voorspelbaarheid op. Want liefde is gecompliceerd en deze jonge vrouw stippelt haar eigen pad uit, ongeacht van wat de mannen in haar leven van haar willen of wat de maatschappij van haar verwacht.
Dat levert geen didactische, zware film op maar een lichtvoetige viering van haar onafhankelijkheid, om juist te laten zien dat deze keuzes niets bijzonders (zouden moeten) zijn in Indiase (en Hindi-) cinema. Bovenal is de film een muzikaal feest, zowel van traditionele en klassieke Punjabi ballades (door een vrouw die zegt dat in haar clan het eerste gehuil van baby's al in melodie is) als van moderne feestmuziek. Ondanks dat de film dramatisch niet altijd even goed uitgewerkt is, werkt deze wel dankzij de muziek en de feministische conclusie waar naar toegewerkt wordt.
Meer informatie kun je vinden op de website van het festival. Klik hier voor een volledig overzicht van alle films en hier het blokkenschema.
Woensdagavond werd het festival feestelijk geopend met Sairat, een drie uur lang epos uit Maharashtra. Feestelijk, ondanks dat de directeur van te voren opende met het nieuws over de financiering en dat het de voorlopig laatste editie van het festival zou worden. In het café van het Filmhuis Den Haag verzorgde een zanger met band Indiase muziek, er waren dames in mooie sari's en de regisseur van Sairat, Nagraj Manjule, was aanwezig bij de film.
Sairat bleek een zeer geschikte openingsfilm, die past bij het festival en de missie van het festival om te laten zien dat de Indiase cinema veel meer, veel rijker en gevarieerder is dan Bollywood. De film heeft in de eerste helft soms iets weg van een Bollywoodversie van Romeo en Julia, met een arme jongen en rijke meid van verschillende kasten, die voor elkaar vallen, stiekem elkaar het hof maken en dan voor hun familie(s) vluchten als die hun liefde afkeuren.
Dat heeft al een extra dimensie door de kaste-laag, de agressiviteit waarmee de hogere kaste op de lagere neerkijkt, en de lokale details die je alleen op het platteland van Maharashtra zal vinden. Maar dat blijkt pas de eerste helft van de film te zijn: daarna belanden de twee vluchtende tortelduifjes in een sloppenwijk van een grote stad en moeten het met zijn tweeën zien te rooien, wat hun prille relatie onder druk zet. Dan blijkt het leven geen droom, en het realisme dat al op de achtergrond sluimerde in de eerste helft eist nu hardhandig de voorgrond op. Een zeer boeiende, enerverende film die op meerdere momenten verrast en je verwachtingen in het stof achterlaat.
Waar komt onze kleding eigenlijk vandaan?
Er draaien naast zulke grootse films ook een paar boeiende documentaires over de kledingindustrie en hoe kleren die in het westen worden gedragen in India worden gemaakt. In Traceable probeert modeontwerpster Laura Siegel dat traject transparant te maken, door naar India af te reizen en haar nieuwe kledinglijn te ontwerpen in samenwerking met de oorspronkelijke, traditionele ambachtslieden uit verschillende regio's van het subcontinent, en dat ook zo in het westen te verkopen. Het is een zeer rechttoe-rechtaan documentaire zonder verrassingen in stijl of vorm, maar dankzij het onderwerp toch interessant.
Tana Bana heeft wat dat betreft als film meer te bieden. Deze documentaire duikt in de leefwereld van de Islamitische wevers in de heiligste Hindu-stad, Benares/Varanasi. Het zijn deze vakmensen die de sari's maken, traditioneel Indiase vrouwenkleding die over de hele wereld gedragen worden. Met bijzonder camerawerk wordt hun ambacht in soms lange, hypnotische scènes vastgelegd. Terwijl daarnaast de problemen worden verkend, die de wevers hebben met de modernisering en globalisering van hun wereld, zowel op het vlak van concurrentie door automatisering tegenover hun handwerk, als op het vlak van westerse ideeën over vrouwenemancipatie en kinderarbeid.
Liefde voor muziek in Jugni
Voor een vrolijker alternatief kun je terecht bij Jugni, een musical over de liefde voor muziek, maar die wel ook Bollywoodconventies aan zijn laars lapt, zeker de patriarchale noties die nogal eens de boventoon voeren. Een muziekproducente die muziek moet verzamelen voor een Bollywoodfilm, reist af naar het platteland van Punjab om daar lokale zangers, waarvan uiteraard ééntje een zeer aantrekkelijke jongeman is. Die in een komisch hoogtepunt voor haar een plaatsje op een overvolle bus veroverd door voor iedereen te zingen. Uiteraard vallen ze voor elkaar, ondanks dat hij al een vriendin in het dorp heeft en zij samenwoont in Mumbai. Maar daar houdt enige voorspelbaarheid op. Want liefde is gecompliceerd en deze jonge vrouw stippelt haar eigen pad uit, ongeacht van wat de mannen in haar leven van haar willen of wat de maatschappij van haar verwacht.
Dat levert geen didactische, zware film op maar een lichtvoetige viering van haar onafhankelijkheid, om juist te laten zien dat deze keuzes niets bijzonders (zouden moeten) zijn in Indiase (en Hindi-) cinema. Bovenal is de film een muzikaal feest, zowel van traditionele en klassieke Punjabi ballades (door een vrouw die zegt dat in haar clan het eerste gehuil van baby's al in melodie is) als van moderne feestmuziek. Ondanks dat de film dramatisch niet altijd even goed uitgewerkt is, werkt deze wel dankzij de muziek en de feministische conclusie waar naar toegewerkt wordt.
Meer informatie kun je vinden op de website van het festival. Klik hier voor een volledig overzicht van alle films en hier het blokkenschema.
