Haven

Oersaaie docu, die verzandt in fragmentarische interviews en nietszeggende portretten.

Regie: Marjoleine Boonstra | Cast: Hanna, Dennis, Saskia, Dirk e.a | Duur: 72 min.

Waar moet je een documentaire zoal op beoordelen? Moet hij vooral nieuwe inzichten brengen, gewoon vermaken, een sterke sfeerimpressie geven of zijn alle bovenstaande antwoorden juist? Voor Haven maakt het in ieder geval weinig uit, want de film faalt op ieder punt.

Regisseuse Marjoleine Boonstra filmde gedurende 23 nachten een aantal mensen die wonen of werken in de Amsterdamse haven. Sommigen zwerven, anderen laten hun bedrijfje zien, maar allemaal lijken ze eenzaam en vaak zijn ze nogal melancholisch. De film wisselt korte interviews af met absoluut schitterend gefilmde beelden van de haven. Af en toe zit er nog een onbegrijpelijk shot tussen van een jongen op een dance-feest, die kijkt alsof hij zojuist een behoorlijk deel van zijn ingewanden heeft uitgekotst. Tot zover de plot.

Van een narratieve lijn is duidelijk geen sprake, en dat blijkt dodelijk. De film en de interviews drentelen maar een beetje in het rond. "Ik vind het hier een beetje doods" zegt er één, en hij slaat de spijker op z'n kop. Hoewel de haven bij nacht zich uitstekend leent voor mooie plaatjes en een rustgevende soundtrack is het eigenlijk intens saai. "Er lopen hier ook geesten rond", zegt een ander, en ook hij heeft gelijk. De personages zelf zijn geesten, mensen zonder inhoud of geschiedenis die maar een beetje ronddwalen.

Dat kan liggen aan Boonstra, die "mensen op het moment [wil] zien, zonder ballast van het verleden". Daardoor komen we nauwelijks iets te weten over wie de gevolgde mensen zijn, of waar ze voor staan. De gesprekken blijven oppervlakkige momentopnames, de personages blijven oninteressante lege hulzen en de film blijft een uiterst mooi geschoten AT5-itempje.

[rating 1.5]

NieuwsFilm

meest populair