Regie: Yosep Anggi Noen | Cast: Maryanto Gunawan, Anita Marissa, Manalu Eduward, Subono Melanie, Yunan Davi e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2016

Solo, Solitude is een poëtische film over poëzie, en in tegenstelling tot het gisteren besproken Der traumhafte Weg wél een voorbeeld van mooie slow/contemplatieve cinema. Solo, Solitude geeft op lyrische wijze het interne leven onder een dictatuur weer, specifiek het regiem van Soeharto in Indonesië.

Wiji Thukul is niet bang voor Soeharto en diens dictatuur, dat midden jaren negentig al dertig jaar de macht heeft over Indonesië. Thukul is een dichter die zijn gevoelens daarover niet verhult. Zijn woorden worden vaak trots gescandeerd tijdens politieke protesten tegen het regime. Thukul en enkele anderen krijgen daarom de schuld van de rellen die in 1996 in Jakarta uitbreken en moet vluchten.

Wiji Thukul duikt onder in Borneo, waar hij zich acht maanden schuil moet houden. Vanuit zijn schuilplaats kan hij onder een pseudoniem wel poëzie en korte verhalen blijven schrijven, maar zijn vrouw en kinderen niet zien. Zij zijn nog op Java, onder constante surveillance door de overheid.

Het lange wachten van Thukul in een soort ballingschap wordt invoelbaar gemaakt via fijne, goed uitgedachte composities en mooie, natuurlijke belichting bij kaarslicht. Met sfeerverhogende pianomuziek is het volgen van hem wel draaglijker dan zijn ervaring. Het eindeloze wachten komt zo wel binnen, maar op een prettige manier. Tot aan de hartverscheurende, pijnlijke confrontatie met de emoties van zijn vrouw.



Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.