Hollywood sucks! [column]

[header]Onlangs las ik in het Britse filmblad Empire een special over de films die de komende zomer uitkomen. Even wat titels ...[/header]Onlangs las ik in het Britse filmblad Empire een special over de films die de komende zomer uitkomen. Even wat titels: Pirates of the Caribbean 3, Spider-man 3, The Hitcher, Ocean’s 13, Fantastic Four 2, Transformers, Shrek the Third, Harry Potter 5, Die Hard 4... Juist. Allemaal sequels, remakes en de tegenwoordig zo populaire verfilmingen van tv-series uit de jaren ’80. ‘Foei!’, zal de cinefiel in het gunstigste geval roepen, ‘Waar is de creativiteit heen in Hollywood?’. In een minder gunstig geval zal er het bekende en veelgebruikte ‘Hollywood sucks!’ geroepen worden. Maar is die vermeende creatieve armoede in Hollywood echt zo erg?

Laten we voorop stellen dat Hollywoods keuze voor sequels volkomen begrijpelijk is. Het is een simpele kwestie van risicobeperking. Film is een riskante business: je zult moeite moeten doen om een andere industrie te vinden waar tientallen, zo niet honderden miljoenen in een project gestoken wordt, terwijl van tevoren volslagen onduidelijk is of je überhaupt je geld terugkrijgt (laat staan winst maakt). Sequels, remakes en tv-serie-verfilmingen hebben allemaal het voordeel van de al bestaande naamsbekendheid en populariteit (dit is ook de reden voor de enorme salarissen voor bekende acteurs en regisseurs). En gemiddeld genomen presteren sequels ook heel aardig.

Maar waarom grijpen studio’s buiten Hollywood dan niet naar dit middel? Heel simpel: omdat Hollwoods grote studio’s onderdeel zijn van multinationals en door de aandeelhouders flink onder druk worden gezet om te presteren. Hier komt bij dat de grote studio’s precies dát zijn: groot. En hoe groter het bedrijf, hoe hoger de kosten en hoe verder men moet gaan om de winst veilig te stellen. Voor de mensen die zich afvragen waarom er in pakweg de jaren ’70 wel zoveel originaliteit in Hollywood te vinden was: ik stel voor dat jullie het excellente Easy Riders, Raging Bulls van Peter Biskind lezen. Kort samengevat: de industrie wist totaal niet wat er leefde onder het publiek en stemde na het voor hen onbegrijpelijke succes van Easy Rider in met de meest exotische ideeën. Overigens kwam er ook in de jaren ’70 een hoop pulp op de markt, alleen zijn we die titels veelal vergeten.

Is het enorme aantal sequels, remakes en tv-serieverfilmingen erg? Dat hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt. Als je graag nieuwe ideeën ziet, in eerste instantie wel. Maar in tweede instantie? Sequels en dergelijke zorgen ervoor dat Hollywood geld blijft verdienen. En, geloof het of niet, een deel van de winst wordt gestoken in het financieren van kleinere films die wij cinefielen zo waarderen. Bovendien hoeft een sequel of remake lang niet altijd van beroerde kwaliteit te zijn. Kijk bijvoorbeeld naar de Spider-man-serie of The Departed. Ook niet onbelangrijk (wat heet): het geld wordt ook gebruikt om zogenaamde ‘indiefilms’ aan te kopen en te distribueren. Little Miss Sunshine bijvoorbeeld, wordt gedistribueerd door Fox en Zwartboek in de VS door Sony.

Waarom zouden sequels overigens vaak zo goed presteren? Natuurlijk, het grote publiek vreet alles wat er enigszins spectaculair uitziet. Maar is het niet stiekem zo dat ook wij graag sequels zien? Ik kijk zelf eerlijk gezegd best uit naar de nieuwe avonturen van Jason Bourne en, meer nog, naar die van Indy. En jullie? Is er echt geen sequel waar je stiekem op wacht? Denk daar eens over na voordat je de zoveelste makkelijke sneer naar Hollywood wilt maken.



NieuwsFilm

meest populair