[header]Met handen in je zakken wandel je door de stad. MP3-speler in de binnenzak, de soundtrack van je favoriete film op maximum volume...[/header]Met handen in je zakken wandel je door de stad. MP3-speler in de binnenzak, de soundtrack van je favoriete film op maximum volume. Terwijl je voorbijgangers steeds meer begint te negeren en het ritme van de muziek je wandeltempo beheerst, lijkt er een camera op je gericht te staan. Evendraait de hele wereld om jou; je eigen Truman Show in zakformaat.

In hoeverre wordt ons dagelijks leven beïnvloed door het kijken van grote hoeveelheden films? Veel cinefielen kijken films vanwege escapisme; even weg zijn uit de huidige wereld. Dit gevoel kunnen we echter ook bereiken door het filmische gevoel op te roepen in onszelf. Want hoe komt het dat we bijvoorbeeld een lopend persoon in een filmscène anders beleven dan een lopend persoon in de realiteit? En hoe kunnen we ervoor zorgen dat we de realiteit net zo speciaal beleven als een film?

Veel films kijken en constant filmcitaten mompelen om zo een korte nostalgie op te roepen is niet voldoende om een zogenoemde ‘filmische realiteit’ te creëren. De harde werkelijkheid lijkt namelijk dat de enige Scarlett Johansson die wij ooit zullen aanraken, diegene is die op de hoes van Lost in Translation staat. Vroeger speelden we nog wel eens cowboyspelletjes en prinsessenspelletjes, uiteraard gebaseerd op westernfilms en Disney. Maar hoe ouder we worden, hoe lastiger dit soort spelletjes te spelen zijn. Tijdens die wandeling in de stad gebeurt er zoveel om je heen, maar door de gewenning beleef je het grotendeels als oninteressant. Sinds wanneer is de wereld zo saai geworden? Bestaan vrouwen zoals Johansson alleen maar in films?

Ik ontkom er niet aan om mijn favoriete film aan te halen. In American Beauty zien we de estheet Ricky Fitts met een compacte filmcamera rondlopen om dagelijks esthetische momenten vast te leggen. Waarom beleven wij de wereld niet door zijn ogen of de ogen van zijn camera? Wanneer we namelijk beelden zien uit een film gecombineerd met een zwoele achtergrondmuziek, lijken zelfs de normaalste beelden prachtig te zijn (denk aan het plastic zakje). Wanneer we dit gevoel en deze blik kunnen oproepen in het dagelijks leven, dan beleven we de ‘filmische realiteit’. Hier zijn natuurlijk hulpmiddelen voor: het cameraperspectief verzin je zelf en de zwoele achtergrondmuziek komt uit je MP3-speler. Een dergelijke beleefwereld creëren is een kwestie van goed gefocust kijken en geloven. Bij een film worden we in een kader geplaatst en we beleven esthetiek geforceerd. Wanneer we dit kader voor onszelf kunnen creëren, kunnen we dezelfde esthetiek ook beleven buiten het medium film. We beleven de wereld niet meer op een alledaagse manier, maar spelen de hoofdrol in onze eigen geromantiseerde film. En het mooiste is: we hoeven niet te spelen. We zijn.

‘De schoonheid der aarde is niet te koop; zij behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt, en haar weet te genieten.’ (Henry Bordeaux)