Filmtotaal Recensie

Regie: John Madden | Cast: Gwyneth Paltrow (Catherine), Anthony Hopkins (Robert), Jake Gyllenhaal (Hal), Hope Davis (Claire) e.a. | Speelduur: 99 min.

De toneelverfilming Proof bewijst eens te meer dat filmmagie twee kanten op werkt. Een plot die er op papier uitziet als een kruispunt van platgetreden paden kan op het witte doek transformeren tot iets origineels en poëtisch (zie Million Dollar Baby en vanaf deze week ook A History of Violence). Omgekeerd kan een verhaal dat in boek- of toneelvorm briljant en opwindend was, in de vertaling naar film hopeloos doodslaan. Zoiets is er aan de hand met Proof, een toneelstuk dat een Pulitzer Prize en drie Tony Awards in de wacht sleepte. Als je in aanmerking neemt dat Gwyneth Paltrow de hoofdrol ook al op de Londense bühne vertolkte (en daar een Olivier Award-nominatie aan overhield), eveneens onder regie van John Madden (Shakespeare in Love), is het nog frappanter hoezeer deze verfilming tegenvalt. Zowel voor Madden als voor Paltrow zou Proof moeten aanvoelen als een tweede huid, maar daar is weinig van terug te zien.

Catherine bevindt zich op haar 27e op de toppen van haar mathematische kunnen. Ze hoort thuis tussen de grote breinen op de universiteit, maar in plaats daarvan zorgt ze voor haar vader Robert (Anthony Hopkins). Hij staat bekend als een wiskundig genie, iemand die op 22-jarige leeftijd al revoluties had veroorzaakt in de hogere mathematica, maar hij lijdt ook aan ernstige geestelijke instabiliteit en zelfs waandenkbeelden. Robert zou wellicht baat hebben bij opname in een inrichting maar daar wil Catherine niets van weten. Thuis heeft hij meer kans om zich te hervinden, zegt ze; misschien dat een vertrouwde omgeving de mist in zijn hoofd zal doen optrekken, zoals wel eerder is gebeurd. Catherine wil dit maar al te graag geloven, omdat ze bang is naast Roberts wiskundeknobbel ook zijn schizofrenie te hebben geërfd.

Lees verder