De schoonheid en tederheid waarmee cellist Daigo de de dode lichamen aflegt overwint de ongemakkelijkheid die familie en ook toeschouwer voelt in de aanwezigheid van de doden. De virtuositeit en toewijding waarmee hij dat doet maakt er iets kunstzinnigs en verhevens van, een opvoering van een groot artiest. De mens wordt de schoonheid terug gegeven die hij eens had voor de dood hem verkrampte als hij zich aan zijn laatste adem vastgreep. Met deze laatste daad van liefde wordt de harmonie hersteld en de ziel op zijn reis gestuurd.
Met hetzelfde meesterschap is de film gemaakt. Ze schept een intieme sfeer waarin je voelt of je er echt bij bent. Daartussen is het persoonlijke verhaal van Daigo mooi verweven. De film laat ook zien dat in deze laatste intieme momenten er geen rang- stand- of cultuurverschillen meer zijn. Hier legt de mens zijn bagage af en geeft zich over aan zijn diepste gevoelens. Maar de film laat ook die unieke kwaliteit van de Japanse cultuur zien om van elk detail, hoe banaal lijkend ook, iets moois te maken.
Een hele mooie film die nimmer zwaar wordt en eerder luchtig blijft.
Magalaan
Met hetzelfde meesterschap is de film gemaakt. Ze schept een intieme sfeer waarin je voelt of je er echt bij bent. Daartussen is het persoonlijke verhaal van Daigo mooi verweven. De film laat ook zien dat in deze laatste intieme momenten er geen rang- stand- of cultuurverschillen meer zijn. Hier legt de mens zijn bagage af en geeft zich over aan zijn diepste gevoelens. Maar de film laat ook die unieke kwaliteit van de Japanse cultuur zien om van elk detail, hoe banaal lijkend ook, iets moois te maken.
Een hele mooie film die nimmer zwaar wordt en eerder luchtig blijft.