Filmtotaal Recensie

Regie: Raja Gosnell | Cast: Hank Azaria (Gargamel), Neil Patrick Harris (Patrick Winslow), Jayma Mays (Grace Winslow), Sofia Vergara (Odile), Tim Gunn (Henri), e.a.| Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2011

In een tijd waarin Hollywood alle oude ideeën hergebruikt om nieuwe films mee te vullen, viel het te verwachten dat vroeg of laat ook de smurfen hun eigen film zouden krijgen. Dat dit nog zo lang heeft moeten duren, is waarschijnlijk omdat de blauwe mannetjes in de Verenigde Staten een stuk minder naamsbekendheid hebben dan in Europa en dat de CGI die nodig bleek om ze overtuigend in beeld te brengen pas in de laatste jaren betaalbaar is geworden voor films met niet al te hoge ambities. Tevens is er nu een hele generatie van jongvolwassenen die in hun jeugd bestookt zijn met de langlopende tekenfilmserie, zodat het publiek niet beperkt zal zijn tot de allerjongsten maar ook twintigers met nostalgische motieven hun portemonnee zullen trekken. De Transformers-films hebben immers laten zien dat nostalgie een niet te onderschatten marketingtool is.

De film laat zich bekijken als een direct vervolg op de tekenfilmserie, maar is qua opzet eenvoudig genoeg om ook bekeken te worden door kijkers zonder voorkennis (voor zover dat überhaupt mogelijk is). Gargamel blijkt nog altijd onuitputtelijk bezig met zijn pogingen de smurfen te vinden en te vangen. Niet alleen omdat hij hun eeuwige vrolijkheid niet kan uitstaan, maar vooral omdat ze voor magische doeleinden kunnen worden gebruikt. Wanneer hij bij toeval de locatie ontdekt van het altijd zo goed verborgen gehouden smurfendorpje, slaan de blauwe bewoners op de vlucht en komen zes van hen (evenals hun achtervolger) door een ondergronds portaal terecht in…Manhattan. Het betreft hier namelijk een vis-uit-het-water-verhaal.

Lees verder