Filmtotaal Recensie
Regie: Jaco Van Dormael | Cast: Jared Leto (Nemo Nobody), Toby Regbo (Nemo Noboby, zestien jaar oud), Diane Kruger (Anna), Sarah Polley (Elise), Linh-Dan Pham (Jean), Rhys Ifans (Nemos vader), Natasha Little (Nemos moeder), e.a. | Speelduur: 128 minuten | Jaar: 2010
In 2092 is de 117-jarige Nemo Nobody de oudste mens op aarde. Hij is tevens de laatste sterfelijke persoon, aangezien de wetenschap inmiddels zo vergevorderd is dat mensen eeuwig kunnen blijven leven (over het onwerkelijke idee dat schijnbaar iedereen daar gebruik van kan en wil maken, zullen we maar niet te veel uitweiden). Nemo trekt de aandacht van een journalist die hem vraagt zijn levensverhaal te vertellen. De oude mopperpot heeft daar aanvankelijk weinig zin in, maar gaat uiteindelijk toch overstag. Zijn verhaal blijkt echter vol tegenstrijdigheden te zitten: de ene minuut vertelt Nemo hoe hij getrouwd was en kinderen had, maar later blijkt de vrouw in kwestie al op jonge leeftijd te zijn overleden en zijn die kinderen nooit geboren. De scène waarmee de film opent toont zelfs hoe Nemo op 35-jarige leeftijd op twee verschillende manieren aan zijn einde is gekomen.
Tussen de vertellingen door krijgt de kijker de verschillende versies van Nemos verleden te zien en wordt al snel duidelijk dat de onwaarschijnlijkheden voortkomen uit een ingrijpende beslissing die Nemo in zijn jeugd moest maken. Als tienjarige werd hij geconfronteerd met de scheiding van zijn ouders en gedwongen te kiezen tussen bij zijn vader in Engeland blijven wonen of met zijn moeder meeverhuizen naar de Verenigde Staten. Het besef dat een gemaakte beslissing onomkeerbaar is en tot een andere levensloop leidt dan wanneer het alternatief was gekozen, deed Nemo voor geen van beide opties kiezen. Of koos hij juist voor allebei? De film toont namelijk tal van alternatieve levens waarvan niet gezegd kan worden welke de echte is. Als er al zoiets is.
