Drie jaar geleden kwam regisseur Seth MacFarlane met de film Ted. Deze film ging over een tot leven gewenste teddybeer die voornamelijk heel veel vloekte. Dankzij de goede animatie, de chemostrie tussen Mark Wahlberg en Ted en de vlijmscherpe grappen groeide Ted uit tot een grote hit. Is dit tweede avontuur van de grofgebekte beer net zo leuk als de eerste?
Ted trouwt aan het begin van de film met Tami-Lynn. Na een half uur wordt het echte plot geïntroduceerd: Ted is voor de wet geen persoon, maar een eigendom. Hij spant een rechtszaak aan om als mens erkend te worden, met de daarbij behorende rechten. Tevens zou Ted graag een kind met Tami-Lynn willen, maar dit mag niet aangezien hij geen mens is.
De uitwerking van het verhaal is ontzettend voorspelbaar en af en toe pittig dom. Waar ik mij ook aan irriteer is het feit dat MacFarlane opeens met een niet overtuigend moraal komt aanzetten. En dan is er ook nog eens de verplichte verhouding tussen Mark Wahlberg en Amanda Seyfried. Ted 2 is het ergste wat een komedie kan zijn: saai en voorspelbaar.
Een soort grap die veel terug komt in de films van MacFarlane, is de popcultuurverwijzing. Als je dat goed weet te doen kan het allemaal heel leuk zijn, maar hij doet dit meestal op een zeer luie manier. Ook Ted 2 zit hier vol mee, inclusief een paar cameo's van beroemde mensen, die behoorlijk slecht in de smaak vallen.
Dat warme gevoel dat je kreeg in de eerste film is in dit tweede deel volledig weggevallen. John en zijn pogingen om op te groeien zijn blijkbaar niet belangrijk of interessant genoeg en alles draait nu om Ted. Deze film valt te vergelijken met een erg lange aflevering van Family Guy: het matige verhaal is nogal onbelangrijk en eigelijk draait alles om seks, drugs en willekeurige grappen over recentelijke gebeurtenissen.
Er is een scène in Ted 2 waarin Mark Wahlberg zegt dat hij een déjà vu heeft. Als je de eerste film hebt gezien weet je precies waar Wahlberg het over heeft en persoonlijk kon ik hier niet om lachen. Waarom niet? Het bewijst dat de schrijvers van de film erg lui en ongeïnspireerd zijn. Als kijker voel je je precies hetzelfde als Wahlberg op dat moment. Je hebt dit al eens eerder gezien en je kunt al een beetje voorspellen wat er gaat gebeuren. Ze doen precies hetzelfde wat ze al in de eerste film deden en niks eraan is origineel.
Wat ik niet eens wist was dat Morgan Freeman in deze film zit. Een van de beste acteurs van onze tijd en Oscarwinnaar voor zijn rol in Million Dollar Baby. Je kunt van alles doen als je een acteur als Morgen Freeman in je film hebt, maar MacFarlane doet niks met hem. Zijn talent is niet te zien in Ted 2 en al bij al zit hij maar voor ongeveer 10 minuten in de film. Erg zonde...
Er worden heel wat grappen op je afgevuurd in deze film en dan is de kans groot dat er altijd wel een paar raak zijn. Liam Neeson heeft een grappige cameo en er is een geweldige ode aan Jurassic Park. De rest van de grappen is jammer genoeg niet zo geslaagd als deze. Het is allemaal nogal flauw en behoorlijk racistisch op sommige momenten.
Niemand wordt gespaard in Ted 2, en daarom moet je je op een gegeven moment wel gewonnen geven aan de film. Wanneer het zo grof en zo ontzettend fout wordt, kan je eigelijk maar nog één ding doen: lachen. Dit is niet iets positiefs, het is tegen beter weten in. Er zit een scène in deze film waarin goed te zien is hoe de humor van MacFarlane werkt. Wahlberg en Ted gaan naar een improvisatie avond. De komiek vraagt het publiek om ideeën waarover hij grappen kan maken. Dingen als 9/11, Robin Williams en Charlie Hebdo worden door de zaal geschreeuwd en je vraagt jezelf af wat MacFarlane hier grappig aan vindt. MacFarlane weet precies waarover je geen grappen hoort te maken, maar hij doet dit toch. Zolang de pijn goed verdeeld wordt en de grappen lekker aanstekelijk en absurd zijn, is daar blijkbaar niks mis mee. De eerste Ted had een zachte kant en iets wat deze film absoluut niet heeft: de hechte vriendschap tussen Ted en Wahlberg.
De humor van Seth Macfarlane moet je liggen of niet. Dat was zo bij family guy en andere projecten van hem. Met de eerste Ted overhaalde hij zelfs de niet-fans van dit soort komedie en scoorde die film zowel bij critici als bij publiek. Een drugs nemende en drinkende vulgaire bier die terwijl een zekere tederheid weet op te wekken als thunderbuddy's met Wahlberg was verrassend grappig en de film had ook een soort innemendheid over zich die de film ook een hart gaf.
Toch ging MacFarlane al in de eerste Ted in de fout door het einde volledig verkeerd te schrijven en het enkel nodig leek om een vervolg mogelijk te maken. Dat deed al niet veel goeds beloven en in A Million Ways to Die In The West was al duidelijk dat als schrijver Macfarlane een one lucky shot had gemaakt die voor iedereen aanvaardbaar of vermakelijk zou zijn.
Ted 2 is zeker geen rampfilm geworden maar maakte wel duidelijk dat Ted 1 een mooi gesloten einde had mogen hebben. De film voelt nergens als 1 geheel, eerder een samenraapsel van sketches waarin de pointe dan het slotstuk van die sketch is en we lekker overgaan naar de andere. Waar de eerste Ted eigenlijk een standaard komedie was in een verrassende verpakking die mooi de lijntjes afging van een standaardfilm is Ted 2 eigenlijk meer een soort sitcom. Hier en daar een onnodige cameo (Liam Neeson bijvoorbeeld die een persiflage deed van zijn Taken-personage aan de kassa maar nergens anders in de film te bespeuren is), de terugkeer van Flash Gordon, nog een terugkeer van Flash Gordon en ga zo maar voort. Ook de vriendschap met Wahlbergs personage is naar de achtergrond verdwenen en dat is jammer. Ted heeft het te druk met zijn vrouw en Wahlberg moet een onnodig romantisch intermezzo opzetten met de altijd lekkere Seyfried die overigens bedroefd acteerde. Ook de badguy van de eerste film mag nog eens komen opdagen om nog een zijplotje op te voeren maar tussen de sketches door heeft dat allemaal geen impact.
Toch is Ted 2 geen flop. De film heeft genoeg lachmomenten en Ted als personage zelf is wel weer in topvorm. Maar achteraf besef je dat dit niet echt bioscoopwaardig is omdat het naar mijn gevoel nergens als 1 film aanvoelt.
Ted 2 haalt nooit het niveau van zijn voorganger en het script is waardeloos. Toch is de beer zélf wel in vorm en zijn er - mits het genieten van Macfarlanes humor - genoeg lachmomenten te bespeuren. Na afloop hoop je dan nog op een leuke end credit maar zelfs die is niet te bespeuren om het matig gedoe nog wat te verzachten
Olrik
Ted trouwt aan het begin van de film met Tami-Lynn. Na een half uur wordt het echte plot geïntroduceerd: Ted is voor de wet geen persoon, maar een eigendom. Hij spant een rechtszaak aan om als mens erkend te worden, met de daarbij behorende rechten. Tevens zou Ted graag een kind met Tami-Lynn willen, maar dit mag niet aangezien hij geen mens is.
De uitwerking van het verhaal is ontzettend voorspelbaar en af en toe pittig dom. Waar ik mij ook aan irriteer is het feit dat MacFarlane opeens met een niet overtuigend moraal komt aanzetten. En dan is er ook nog eens de verplichte verhouding tussen Mark Wahlberg en Amanda Seyfried. Ted 2 is het ergste wat een komedie kan zijn: saai en voorspelbaar.
Een soort grap die veel terug komt in de films van MacFarlane, is de popcultuurverwijzing. Als je dat goed weet te doen kan het allemaal heel leuk zijn, maar hij doet dit meestal op een zeer luie manier. Ook Ted 2 zit hier vol mee, inclusief een paar cameo's van beroemde mensen, die behoorlijk slecht in de smaak vallen.
Dat warme gevoel dat je kreeg in de eerste film is in dit tweede deel volledig weggevallen. John en zijn pogingen om op te groeien zijn blijkbaar niet belangrijk of interessant genoeg en alles draait nu om Ted. Deze film valt te vergelijken met een erg lange aflevering van Family Guy: het matige verhaal is nogal onbelangrijk en eigelijk draait alles om seks, drugs en willekeurige grappen over recentelijke gebeurtenissen.
Er is een scène in Ted 2 waarin Mark Wahlberg zegt dat hij een déjà vu heeft. Als je de eerste film hebt gezien weet je precies waar Wahlberg het over heeft en persoonlijk kon ik hier niet om lachen. Waarom niet? Het bewijst dat de schrijvers van de film erg lui en ongeïnspireerd zijn. Als kijker voel je je precies hetzelfde als Wahlberg op dat moment. Je hebt dit al eens eerder gezien en je kunt al een beetje voorspellen wat er gaat gebeuren. Ze doen precies hetzelfde wat ze al in de eerste film deden en niks eraan is origineel.
Wat ik niet eens wist was dat Morgan Freeman in deze film zit. Een van de beste acteurs van onze tijd en Oscarwinnaar voor zijn rol in Million Dollar Baby. Je kunt van alles doen als je een acteur als Morgen Freeman in je film hebt, maar MacFarlane doet niks met hem. Zijn talent is niet te zien in Ted 2 en al bij al zit hij maar voor ongeveer 10 minuten in de film. Erg zonde...
Er worden heel wat grappen op je afgevuurd in deze film en dan is de kans groot dat er altijd wel een paar raak zijn. Liam Neeson heeft een grappige cameo en er is een geweldige ode aan Jurassic Park. De rest van de grappen is jammer genoeg niet zo geslaagd als deze. Het is allemaal nogal flauw en behoorlijk racistisch op sommige momenten.
Niemand wordt gespaard in Ted 2, en daarom moet je je op een gegeven moment wel gewonnen geven aan de film. Wanneer het zo grof en zo ontzettend fout wordt, kan je eigelijk maar nog één ding doen: lachen. Dit is niet iets positiefs, het is tegen beter weten in. Er zit een scène in deze film waarin goed te zien is hoe de humor van MacFarlane werkt. Wahlberg en Ted gaan naar een improvisatie avond. De komiek vraagt het publiek om ideeën waarover hij grappen kan maken. Dingen als 9/11, Robin Williams en Charlie Hebdo worden door de zaal geschreeuwd en je vraagt jezelf af wat MacFarlane hier grappig aan vindt. MacFarlane weet precies waarover je geen grappen hoort te maken, maar hij doet dit toch. Zolang de pijn goed verdeeld wordt en de grappen lekker aanstekelijk en absurd zijn, is daar blijkbaar niks mis mee. De eerste Ted had een zachte kant en iets wat deze film absoluut niet heeft: de hechte vriendschap tussen Ted en Wahlberg.
3.5 / 10
Glennekeeeee
Toch ging MacFarlane al in de eerste Ted in de fout door het einde volledig verkeerd te schrijven en het enkel nodig leek om een vervolg mogelijk te maken. Dat deed al niet veel goeds beloven en in A Million Ways to Die In The West was al duidelijk dat als schrijver Macfarlane een one lucky shot had gemaakt die voor iedereen aanvaardbaar of vermakelijk zou zijn.
Ted 2 is zeker geen rampfilm geworden maar maakte wel duidelijk dat Ted 1 een mooi gesloten einde had mogen hebben. De film voelt nergens als 1 geheel, eerder een samenraapsel van sketches waarin de pointe dan het slotstuk van die sketch is en we lekker overgaan naar de andere. Waar de eerste Ted eigenlijk een standaard komedie was in een verrassende verpakking die mooi de lijntjes afging van een standaardfilm is Ted 2 eigenlijk meer een soort sitcom. Hier en daar een onnodige cameo (Liam Neeson bijvoorbeeld die een persiflage deed van zijn Taken-personage aan de kassa maar nergens anders in de film te bespeuren is), de terugkeer van Flash Gordon, nog een terugkeer van Flash Gordon en ga zo maar voort. Ook de vriendschap met Wahlbergs personage is naar de achtergrond verdwenen en dat is jammer. Ted heeft het te druk met zijn vrouw en Wahlberg moet een onnodig romantisch intermezzo opzetten met de altijd lekkere Seyfried die overigens bedroefd acteerde. Ook de badguy van de eerste film mag nog eens komen opdagen om nog een zijplotje op te voeren maar tussen de sketches door heeft dat allemaal geen impact.
Toch is Ted 2 geen flop. De film heeft genoeg lachmomenten en Ted als personage zelf is wel weer in topvorm. Maar achteraf besef je dat dit niet echt bioscoopwaardig is omdat het naar mijn gevoel nergens als 1 film aanvoelt.
Ted 2 haalt nooit het niveau van zijn voorganger en het script is waardeloos. Toch is de beer zélf wel in vorm en zijn er - mits het genieten van Macfarlanes humor - genoeg lachmomenten te bespeuren. Na afloop hoop je dan nog op een leuke end credit maar zelfs die is niet te bespeuren om het matig gedoe nog wat te verzachten
5/10