Dit animatiesprookje behoeft geen dialoog om jong en oud te betoveren en al helemaal geen commentaar van een medebioscoopganger. Of toch wel?
Deze dialoogloze film volgt de belangrijkste stadia van het leven van een verloren man op een verlaten tropisch eiland, bewoond door schildpadden, krabben en vogels.
Regie: Michael Dudok de Wit | Speelduur: 80 minuten | Jaar: 2016
Aan mensen die praten in de bioscoop heb ik een broertje dood. De reden daarvoor is simpel: films vereisen aandacht. Anders dan bij muziek (doorgaans prima te beluisteren terwijl je met andere dingen bezig bent) werkt het medium film vooral wanneer je je er volledig aan over kunt geven. Niet toevallig is de beste manier om minstens anderhalf uur in het donker te zitten, geheel afgezonderd van de buitenwereld. Ik zag de bui dus al hangen toen ik tijdens een voorvertoning van The Red Turtle achter een meisje bleek te zitten dat constant hardop tegen haar moeder praatte. Maar waar ik dergelijk gedrag doorgaans hooguit tien minuten tolereer alvorens er geïrriteerd iets van te zeggen, waren er een paar zaken die mij daar nu van weerhielden.
Zo kon het meisje in kwestie niet ouder zijn geweest dan een jaar of zes (ik had haar gepraat dus eigenlijk de aanwezige ouders moeten aanrekenen) en hadden haar opmerkingen allemaal betrekking op de film (het was dus geen teken van een gebrek aan aandacht), maar het belangrijkst was toch wel de film zelf. The Red Turtle is een dusdanig aangenaam dromerige animatiefilm dat ik het prima kon verdragen af en toe wat vocale toelichting te krijgen van iemand op wie de film het juiste effect had. Na afloop vond ik het dan ook bijna spijtig dat ik niet alles had verstaan wat het meisje had opgemerkt. Gelukkig kon uit haar toon veel worden afgeleid: verrassing, ontroering, verwondering, angst en empathie. Nooit hoorde ik iets wat de indruk gaf van verveling.
Prachtig debuut van Michael Dudok de Wit in luxe editie te koop.
Lang leve 2D-animatie.
