Opsmuk en ordeloosheid degraderen Christa Päffgen, alias Nico, te vaak tot figurant in haar eigen biografie.
Het laatste jaar in het leven van zangeres Nico, die rondreist en probeert om te gaan met verslaving en persoonlijke demonen.
Regie: Susanna Nicchiarelli | Cast: Trine Dyrholm (Christa Päffgen a.k.a Nico), John Gordon Sinclair (Richard), Anamaria Marinca (Sylvia), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2017
"I've been on the top, I've been on the bottom. Both places are empty", zegt Christa Päffgen, alias Nico, laconiek terwijl ze met haar rockband door Europa tourt. Haar leven kende hoogte- en dieptepunten. Zowat heel haar leven stond Päffgen in de schijnwerpers: ze was model voor onder andere Coco Chanel, acteerde (ze had zelfs een rolletje in Fellini's La Dolce Vita), maar vond bovenal haar heil in de muziek. Vandaar dat Nico vooral bekend is vanwege haar periode met The Velvet Underground. Twintig jaar na haar tijd met de experimentele rockformatie uit New York wil ze ábsoluut niet als "de muze van Lou Reed" te boek staan, rectificeert Nico in een radio-interview waarmee de film opent. Wie Nico wel is, blijft - zelfs na deze biopic - grotendeels een mysterie.
De biografische vertelling over haar bewogen leven geeft geen duidelijke antwoorden op bovenstaande vraag. Sterker nog, de film stelt verrassend weinig vragen. Centraal staat de tour door Europa van Nico's band eind jaren tachtig. De psychedelische muziekgroep, bestaande uit "een stelletje amateuristische junks", zoals Nico hen bespottend noemt, is avant-gardistisch. Met dissonante gitaarakkoorden en poëtische intermezzo's verdringen new wave, krautrock, gotische rock en ga zo maar door, zich in hun muziek. Toch is hun geluid uniek. Dat komt ontegenzeggelijk door Nico's overtuigende en eigenaardige stemgeluid dat alle andere partijen overwoekert en een specifieke, meestal pikkedonkere kleur geeft aan de band.
