Filmtotaal Recensie
Regie: Diego Cohen | Scenario: Ruben Escalante Mendez | Cast: Eivaut Rischen (Karl Nüni), Eduardo Noriega (Tomás), Arantza Ruiz (Camila de la Cueva), Nicolasa Ortíz Monasterio (Fernanda de la Cueva), Lumi Cavazos (Cecilia de la Cueva) e.a.| Speelduur: 82 minuten | Jaar: 2020
Ongeveer tien jaar geleden was het in Amerikaanse horrorfilms niet ongebruikelijk een onverwacht behulpzaam Mexicaans personage op te voeren. Wanneer onze blanke protagonisten door tergende bovennatuurlijke verschijnselen met de handen in het haar zaten, bleek hun Mexicaanse huishoudster van middelbare leeftijd vaak een enorme bron van kennis op het gebied van demonische bezetenheid. Ongetwijfeld goedbedoeld, maar uiteindelijk toch een problematisch stereotype, vergelijkbaar met de Magical Negro. De Mexicaanse horrorfilm La Marca del Demonio lijkt een bewuste draai te geven aan dit clichébeeld, door ditmaal een blanke exorcist op te voeren die een Mexicaans meisje van haar demonische plaag moet verlossen. Helaas blijkt deze omdraaiing exemplarisch voor vrijwel alles in de film: een idee dat nooit verder is gekomen dan de tekentafel.
Er wordt geopend met een citaat van H.P. Lovecraft en niet veel later duikt het door deze auteur bedachte Necronomicon op. Lovecrafts werk bestond vooral uit kosmische horror, draaiend om oude goden en monsters, maar hier hebben we te maken met de zoveelste demonische bezetenheid vanuit een christelijke invalshoek. Een eerste teken dat de makers maar wat aanrommelen. Het Boek van de Doden lijkt in de ogen van filoloog Cecilia slechts een oud manuscript dat ze mee naar huis neemt om er in het weekend een academische blik op te werpen. Haar professionaliteit blijkt uit hoe ze met het boek omgaat: met handschoenen aan bladert ze erdoorheen en na thuiskomst legt ze het goed verpakt in een kluis, terwijl ze haar tienerdochter vertelt er niet aan te komen.
