Filmtotaal Recensie
Regie: Rowan Athale | Scenario: Eric Garcia | Cast: Nick Robinson (Philip), Margaret Qualley (Melissa), Amy Ryan (Charlene), Greg Kinnear (Richard), Brian Cox (Bill) e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2019
Films komen zelden zo snel tot de kern als Strange But True in zijn openingsscène: Philip en zijn moeder Charlene worden thuis bezocht door Melissa, die vijf jaar eerder een relatie had met Ronnie, respectievelijk zijn broer en haar zoon. En nu is ze hoogzwanger. Van Ronnie, zo beweert ze. Het kan namelijk niemand anders zijn geweest die haar heeft bezwangerd. Echter, de jongen in kwestie is al vijf jaar niet meer in leven. En hoewel Melissa een ietwat zweefteverige indruk maakt, lijkt ze behoorlijk oprecht in haar geloof dat Ronnie de vader is van haar ongeboren kind. Terwijl Philip en Charlene proberen te bedenken wat Melissa's intenties zijn, zal de kijker zich waarschijnlijk afvragen: met welk genre hebben we hier precies te maken?
Door dit intrigerende gegeven doet Strange But True enigszins denken aan Birth, dat eveneens draaide rondom de vraag of er iets onverklaarbaars aan de hand was of dat de vork wat gebruikelijker in de steel zat. En net als in die film is het antwoord daarop uiteindelijk meer een detail dan de primaire focus. Waar Strange But True vooral over gaat, is hoe de personages met dit mysterie omgaan. Zo reageert de tobbende twintiger Philip aanvankelijk vrij neutraal op Melissa's 'nieuws', maar gaat hij vervolgens actief op onderzoek uit. Daarmee poogt hij weliswaar Melissa te doorgronden, maar gaandeweg wordt hij ook geconfronteerd met de dood van zijn broer en zijn eigen getroebleerde bestaan.
