Filmtotaal Recensie
Regie: Buket Alakus en Ngo The Chau | Scenario: Ipek Zübert | Cast: Bertian Balci (Mavi), Sinan Güleç (Can) Serkan Çayogan (Kent), Meral Perin (Yadigar), Caroline Daur (Nora), Cansu Tosun (Leyla), Mehmet Atesçi (Edo), Kerem Can (Güney), Ilknur Boyraz (Aynur), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2025
Als kind heb je misschien wel eens met de gedachte gespeeld dat je ouders eigenlijk niet je echte ouders zijn. Je opvoeders waren stom, maar op een dag stonden je echte verwekkers op de stoep om je te komen halen. Destijds konden ze niet voor je zorgen, maar nu wordt het tijd om het gastgezin te bedanken voor de jarenlange zorg. Die echte ouders waren natuurlijk rijk of beroemd. Dit is natuurlijk een stupide kinderlijke gedachte, maar kennelijk nog steeds uitgangspunt van menig filmmaker.
Voor het Duits-Turkse She Said Maybe liggen de zaken wel wat genuanceerder en spelen er andere zaken, maar de uitvoering blijkt even onvolwassen als die kindergedachte. De jonge ambitieuze architect Mavi heeft een goede band met haar moeder en mist haar overleden vader. Vriendje Can staat in de Oostenrijkse Alpen op het punt om Mavi ten huwelijk te vragen. Maar nog voor ze antwoord kan geven ten overstaan van de via Facetime meekijkende familie, lazert het gelukkige stelletje van een kabelbaan de berg af.
