Als kind heb je misschien wel eens met de gedachte gespeeld dat je ouders eigenlijk niet je echte ouders zijn. Je opvoeders waren stom, maar op een dag stonden je echte verwekkers op de stoep om je te komen halen. Destijds konden ze niet voor je zorgen, maar nu wordt het tijd om het gastgezin te bedanken voor de jarenlange zorg. Die echte ouders waren natuurlijk rijk of beroemd. Dit is natuurlijk een stupide kinderlijke gedachte, maar kennelijk nog steeds uitgangspunt van menig filmmaker.
Voor het Duits-Turkse She Said Maybe liggen de zaken wel wat genuanceerder en spelen er andere zaken, maar de uitvoering blijkt even onvolwassen als die kindergedachte. De jonge ambitieuze architect Mavi heeft een goede band met haar moeder en mist haar overleden vader. Vriendje Can staat in de Oostenrijkse Alpen op het punt om Mavi ten huwelijk te vragen. Maar nog voor ze antwoord kan geven ten overstaan van de via Facetime meekijkende familie, lazert het gelukkige stelletje van een kabelbaan de berg af.
Can probeert een nieuwe poging te wagen en neemt zijn vriendin mee naar Istanboel. Zelf staat hij helemaal in contact met zijn Turkse wortels, maar Mavi spreekt de taal niet en is zelfs nog nooit in Turkije geweest. Lang kan het stel niet genieten van elkaars aanwezigheid. Al bij het vliegveld worden ze opgepikt door een privéchauffeur. Mavi blijkt de telg van een invloedrijke Turkse familie; een ware dynastie zelfs. Terwijl het nieuwe leventje van luxe en weelde haar wel lijkt te bevallen, wordt Can teruggeroepen naar Hamburg voor werk.
Feitelijk is deze flauwe romantische komedie een variant op The Princess Diaries, waarbij ook een meisje ontdekt dat ze van rijke komaf is en zelfs een prinses. Mavi blijkt uit een gigantische familie te komen en wordt al snel omringd door neven en nichten. De een is nog geslaagder en gladder dan de ander. Het laat zich uittekenen dat de architect moet gaan kiezen tussen haar oude en nieuwe leventje. Bij die laatste variant lijkt Can niet te passen, net zoals Mavi's moeder destijds veel geld werd aangeboden om Turkije vaarwel te zeggen.
Het tweekoppige regieteam en de scenarist hebben zich geen enkele moeite getroost om maar een beetje de diepte op te zoeken. In plaats daarvan verlagen ze zich tot kluchtige sketches en protserige opsmuk. Onvergeeflijk is de platte bijfiguur Edo, een nieuwbakken neef van Mavi, die de stereotiepe excuusnicht mag uithangen. Hij gaat al tegen de vlakte bij een beetje zon en om haalt de haverklap een waaier uit zijn broek tevoorschijn als hij zijn mening kracht bij wil zetten. Inclusie is in deze barre tijden niet alleen aan te moedigen, maar ook hard nodig en dan helpen dit soort clichés niet.
Het blijkt illustratief voor het prutswerk dat de makers afleveren. Mavi wordt van de ene naar de andere happening gesleurd, of het nu een banket, een feestje of een zakenlunch is. Tijd om te wennen aan al deze nieuwigheden krijgt ze niet en als kijker voel je geen enkele binding met welk personage dan ook. De voorspelbare opzet is er duidelijk op gericht om de architecte tot een keuze te dwingen. Daarbij moet ze ergens tijd vandaan zien te halen om voor zichzelf te bepalen waar het leven echt om draait. Om tot dit besef te komen, wordt er nog een knappe Turk met de kop van een Disneyprins ten tonele gevoerd.
She Said Maybe is volgepropt met lachwekkende onwaarschijnlijkheden. Vanaf het begin is het de vraag waarom iedereen in Istanboel vloeiend en accentloos Duits spreekt; het officiële maar niet overtuigende antwoord is dat de rijke familie decennialange banden met Duitsland erop nahoudt. Dit is een modern sprookje, gegoten in een sleetse formule. Die niet alleen de emancipatiegedachte onderuithaalt - al heeft Mavi heus wel haar eigen carrière - maar vooral geen enkele liefde uitstraalt. Misschien zegt Mavi nog ja op het huwelijksaanzoek van Can, maar eigenlijk zal het een rotzorg zijn.
She Said Maybe is te zien bij Netflix.
