Film die destijds al rammelde aan alle kanten. Het verhaal is zo slecht dat het soms weer leuk wordt. Het moment dat een lift neerstort en opeens tekenfilmbloed het beeld vult moet gezien worden om het te kunnen geloven. Lorne Greene (bouwjaar 1915) en Ava Gardner (bouwjaar 1922) spelen vader en dochter wat ook uiterst geloofwaardig overkomt (niet dus). Voor de rest volgt de film het bekende formule-stramien zoals dat voor dit soort films in de jaren '70 door Irwin Allen gecreëerd werd (veel bekende acteurs van toen die elk een opvallend rolletje spelen en naar gelang hun paycheck eerder of later in de film zullen sneuvelen). Alleen Walter Matthau is noemen waard omdat hij niet meer heeft dan een komische cameo en onder de meest waanzinnige naam op de titelrol staat.
Ik kan me de dag dat ik deze film voor het eerst zag nog zeer goed herinneren.
Er was toen hel wat te doen rond deze prent, vooral om het geluid. In oudere bioscopen zouden de muren barsten vertonen na de vertoning van de film omdat de oude gebouwen niet tegen het, toen nog nieuwe, surround geluid waren bestand (of dit nu echt is gebeurd, laat ik in het midden, maar het verhaal deed wel hardnekkig de ronde toe de film uitkwam).
Ik heb de film dus toen ook gezien, en was er danig van onder de indruk, nu, gezien de vooruitgang van de special effects de laatste jaren, ben ik niet meer zo opgetogen over de kwaliteit van de effecten.
Maar toegegeven, in de jaren '70 was dit wel een baanbrekende film.
Het verhaal, dat wel typisch is voor een Amerikaanse film, er moet altijd wel een love story annex bedrogen echtgenote in zitten, is ook niet zo heel bijzonder.
Maar waar het hem om draait, de aardbeving is wel goed in beeld gebracht en ik heb wederom, net als de eerste maal boeiend zitten kijken naar de prent.
2 Uur duurt de film, en dat is zeker niet te veel.
Het acteren is goed al zijn bepaalde personages wel heel ver gezocht en dragen weinig tot het verhaal bij.
Wel leuk om zien, een nog prille Victoria Pricipal (later bekend geworden in 'Dallas') die je hier amper zou herkennen.
johnwayne
Tarkus
Er was toen hel wat te doen rond deze prent, vooral om het geluid. In oudere bioscopen zouden de muren barsten vertonen na de vertoning van de film omdat de oude gebouwen niet tegen het, toen nog nieuwe, surround geluid waren bestand (of dit nu echt is gebeurd, laat ik in het midden, maar het verhaal deed wel hardnekkig de ronde toe de film uitkwam).
Ik heb de film dus toen ook gezien, en was er danig van onder de indruk, nu, gezien de vooruitgang van de special effects de laatste jaren, ben ik niet meer zo opgetogen over de kwaliteit van de effecten.
Maar toegegeven, in de jaren '70 was dit wel een baanbrekende film.
Het verhaal, dat wel typisch is voor een Amerikaanse film, er moet altijd wel een love story annex bedrogen echtgenote in zitten, is ook niet zo heel bijzonder.
Maar waar het hem om draait, de aardbeving is wel goed in beeld gebracht en ik heb wederom, net als de eerste maal boeiend zitten kijken naar de prent.
2 Uur duurt de film, en dat is zeker niet te veel.
Het acteren is goed al zijn bepaalde personages wel heel ver gezocht en dragen weinig tot het verhaal bij.
Wel leuk om zien, een nog prille Victoria Pricipal (later bekend geworden in 'Dallas') die je hier amper zou herkennen.