Filmtotaal Recensie

Regie: Craig Brewer | Cast: Terrence Howard (DJay), Anthony Anderson (Key/Clyde), Taryn Manning (Nola), Taraji P. Henson (Shug), D.J. Qualls (Shelby) e.a. | Speelduur: 117 minuten

We zien twee lippen in close-up. Na een tijdje wordt er langzaam uitgezoomd en krijgen we het hele gezicht te zien van een man die filosofeert over hoe een mens zijn eigen bestaan kan verbeteren, terwijl een hond dat niet kan. Zowel hijzelf als de jonge vrouw waartegen hij praat, zijn eigenlijk allerminst tevreden met hun huidige bestaan, en willen iets anders met hun leven. Maar wat ze dan wel willen, en hoe zoiets te bewerkstelligen, dat weten ze niet. Wat hun leven op dit moment inhoudt? Dat wordt duidelijk zodra er een klant langskomt, dan blijkt hij namelijk pooier te zijn, en zij werkt voor hem als hoer. Hij is niet blij met wat zij vervolgens moet gaan doen om de kost te verdienen. Het bluesnummer ‘Baby please don’t leave me’ van Buddy Guy vertolkt die gevoelens, terwijl zij naar de auto van de klant loopt.

In deze openingsscène worden bijna alle motieven en verhaallijnen van Hustle & Flow opgezet. Het inzoomen op de lippen van DJay is een voorbode van hoe hij later zal proberen zijn bestaan te verbeteren: door te rappen. Zijn frustraties rondom zijn werk als pooier (en als drugsdealer, zo blijkt later) en de complexe relaties tussen hem en ‘zijn’ prostituees passeren in begin ook al even de revue. Dat alle hoofdmoten van de film op één na (het falen van de Amerikaanse droom) al in de eerste minuten subtiel worden gepresenteerd, is een indicatie dat regisseur en scriptschrijver Craig Brewer meer wilde maken dan een clichématige genreoefening.

Lees verder