Het concept is heel erg hetzelfde als Before Sunrise, maar het is toch een hele verschillende film. In het eerst deel vond ik de aantrekkingskracht voornamelijk liggen in de gespreksstof van de dialogen, hun visies waren wel visies waar je je kon mee identificeren en dat was mooi. Daarnaast was het natuurlijk ook leuk om jezelf af te vragen hoe jij zou handelen in zo´n situatie.
Bij Before Sunset vond ik het juist interessant vanwege het psychologische aspect; hoe handel je in zo'n situatie, nadat er zoiets is gebeurd in je leven? Hoe ga je(vooral in Jesse's geval met het hebben van een gezin ) verder, als je de liefde van je leven(?) ineens weer op straat tegen komt?
Het feit dat ze in het begin over wat luchtigere dingen spraken is logisch, je valt niet meteen weer terug in hoe het de eerste keer was, en je probeert het gesprek wat af te tasten. Iets wat wel degelijk tot een climax komt wat voor mij het liedje was dat ze zong, het was al met het schrijven van het boek duidelijk dat Jesse al 'verliefd' op haar is/was .
Het hele concept van liefde wordt op een hele subtiele, simpele manier besproken.. Qua romantiek overtreft deze film absoluut 'de grote romantische films' Titanic en The Notebook.
Ik snap de hierbovenstaande reactie helemaal.
Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik het er niet helemaal mee eens ben.
Naar mijn mening is deze film een hele waarachtige evolutie van twee personen waar we tien jaar daarvoor hebben kunnen kennismaken.
Toen ik Before Sunrise destijds voor de eerste keer zag, was ik redelijk dicht bij die leeftijdscategorie en kon ik me geweldig identificeren met het luchtige, enigzins dromerige wereldbeeld van de hoofdpersonen.
Nu zit ik wat betreft leeftijdscategorie dichter bij Before Sunset en kijk ik met een glimlach terug naar de destijds enigzins naïeve maar heerlijk jeugdige personages. Maar net zoals hen zijn we wat illusies armer, a little scratched and bruised, maar ook wijzer en volwassener zonder toch datzelfde gevoel voor romantiek en behoefte te hebben verloren.
Kortom, het zou het mooist zijn om deze films te bekijken op het moment dat je op een leeftijd bent dat je je echt kan identificeren met Ethan & Julie repectievelijk rond de 20-25 bij Sunrise en rond de 28-32 bij Sunset.
Had ik eerst nog zo'n lekker gevoel overgehouden aan Before Sunrise, is het vervolg bijna compleet het tegenovergestelde. Zou het dan toch waar zijn dat een vervolg nooit zo goed kan zijn dan het origineel.. De vibe die Sunrise maakt door vooral de stof die ze bespreken zo ligt en simpel te houden daar gaat Sunset weer is totaal de fout mee in. Het zijn dan wel nu twee dertigers geworden, maar om nou meteen over ecologische shit en politiek te gaan beginnen terwijl ze ondertussen ff een sigaret wegroken is wel een beetje te realistisch voor mijn smaak. Gewoon ook alles waar ze het over hebben heeft een erg hoog Friends-gehalte, dat is misschien wel leuk als je Sunrise niet heb gezien maar nu voor mij klopt het niet, ik had verwacht om nog ff wat langer in die wolk van spanning te blijven waarin je niet weet of ze nou weer bij elkaar komen, of een vervangend iets ervoor terug te krijgen.
Als je Before Sunrise niet heb gezien kijk je eigenlijk bij Before Sunset naar een film zonder goed begin en een eind wat niets aan de verbeelding over laat. Zonde..
Liptonpome
Het concept is heel erg hetzelfde als Before Sunrise, maar het is toch een hele verschillende film. In het eerst deel vond ik de aantrekkingskracht voornamelijk liggen in de gespreksstof van de dialogen, hun visies waren wel visies waar je je kon mee identificeren en dat was mooi. Daarnaast was het natuurlijk ook leuk om jezelf af te vragen hoe jij zou handelen in zo´n situatie.
Bij Before Sunset vond ik het juist interessant vanwege het psychologische aspect; hoe handel je in zo'n situatie, nadat er zoiets is gebeurd in je leven? Hoe ga je(vooral in Jesse's geval met het hebben van een gezin ) verder, als je de liefde van je leven(?) ineens weer op straat tegen komt?
Het feit dat ze in het begin over wat luchtigere dingen spraken is logisch, je valt niet meteen weer terug in hoe het de eerste keer was, en je probeert het gesprek wat af te tasten. Iets wat wel degelijk tot een climax komt wat voor mij het liedje was dat ze zong, het was al met het schrijven van het boek duidelijk dat Jesse al 'verliefd' op haar is/was .
Het hele concept van liefde wordt op een hele subtiele, simpele manier besproken.. Qua romantiek overtreft deze film absoluut 'de grote romantische films' Titanic en The Notebook.
Jaymz82
Ik snap de hierbovenstaande reactie helemaal.
Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik het er niet helemaal mee eens ben.
Naar mijn mening is deze film een hele waarachtige evolutie van twee personen waar we tien jaar daarvoor hebben kunnen kennismaken.
Toen ik Before Sunrise destijds voor de eerste keer zag, was ik redelijk dicht bij die leeftijdscategorie en kon ik me geweldig identificeren met het luchtige, enigzins dromerige wereldbeeld van de hoofdpersonen.
Nu zit ik wat betreft leeftijdscategorie dichter bij Before Sunset en kijk ik met een glimlach terug naar de destijds enigzins naïeve maar heerlijk jeugdige personages. Maar net zoals hen zijn we wat illusies armer, a little scratched and bruised, maar ook wijzer en volwassener zonder toch datzelfde gevoel voor romantiek en behoefte te hebben verloren.
Kortom, het zou het mooist zijn om deze films te bekijken op het moment dat je op een leeftijd bent dat je je echt kan identificeren met Ethan & Julie repectievelijk rond de 20-25 bij Sunrise en rond de 28-32 bij Sunset.
Mark
Had ik eerst nog zo'n lekker gevoel overgehouden aan Before Sunrise, is het vervolg bijna compleet het tegenovergestelde. Zou het dan toch waar zijn dat een vervolg nooit zo goed kan zijn dan het origineel.. De vibe die Sunrise maakt door vooral de stof die ze bespreken zo ligt en simpel te houden daar gaat Sunset weer is totaal de fout mee in. Het zijn dan wel nu twee dertigers geworden, maar om nou meteen over ecologische shit en politiek te gaan beginnen terwijl ze ondertussen ff een sigaret wegroken is wel een beetje te realistisch voor mijn smaak. Gewoon ook alles waar ze het over hebben heeft een erg hoog Friends-gehalte, dat is misschien wel leuk als je Sunrise niet heb gezien maar nu voor mij klopt het niet, ik had verwacht om nog ff wat langer in die wolk van spanning te blijven waarin je niet weet of ze nou weer bij elkaar komen, of een vervangend iets ervoor terug te krijgen.
Als je Before Sunrise niet heb gezien kijk je eigenlijk bij Before Sunset naar een film zonder goed begin en een eind wat niets aan de verbeelding over laat. Zonde..