Wie een kwaad woord over Terminator 2: Judgment Day (zonder twijfel één van de beste sciencefictionfilms aller tijden) durft te schrijven, moet oppassen, maar we gaan het toch doen.

Want met het leggen van de focus op het verkennen van aantrekkelijke ideeën betekent dat schrijvers van sciencefictionfilms zichzelf vaak in de problemen brengen. Zo ook de alom geprezen James Cameron.

Risico's die genomen worden
Men kan een verhaal bezaaien met allerlei logische onvolkomenheden door meer te concentreren op metaforen dan op logische consistentie, hetzij in termen van karakters of aspecten van technologie.

Als je hele nieuwe werelden verzint, is er ook meer speelruimte om dingen te verpesten. Niet dat deze plotgaten rampzalig zijn, maar het is soms verrassend waar visionairs als Cameron mee wegkomen als het publiek voldoende wordt afgeleid door lasers en andere toekomstwonderen.

Ergens klopt het inderdaad niet
In The Terminator (1984) is de reden waarom de beruchte T-800, gespeeld door Arnold Schwarzenegger, een organische huid heeft vrij eenvoudig: de tijdmachine stuurt geen anorganische, robotachtige materie door zonder een laag organisch materiaal om de machine effectief te misleiden.

In het vervolg uit 1991 wordt de T-1000 (Robert Patrick) gestuurd die sterker is en van vorm kan veranderen. Maar hoe kan deze robot de uiterst belangrijke organische laag hebben als hij van volledig vloeibaar metaal is? Een vraag waar we waarschijnlijk nooit antwoord op krijgen.