[header]Twee mindere films, maar ook twee hele goede films, dat was maandag 28 januari 2008 voor mij.[/header]Als je vooral kijkt naar films uit het Rotterdämmerung programma en naar realistische, onrealistische of andersoortige trage of snelle dramas en tragikomedies kijkt op het IFFR, dan wil je nog wel eens vergeten dat een deel van de programmering ook bestaat uit non-narratieve films die uit de avant-garde traditie voortkomen. Het gros van deze films bestaat uit shorts, maar soms zit er ook een lange film bij. En dat kan erg vermoeiend zijn.
Relatief lang dan tenminste, want gelukkig duurt The Golden Age of Fish niet langer dan 70 minuten. Dat is nog een hele zit, voor mij dan tenminste. Als je van vervormde muziek en dissonante tonen houdt, die niets met de getoonde beelden te maken hebben, dan valt het misschien mee. Als je van onscherpe beelden houdt, dan valt het misschien ook wel mee. Als je van pretenties zonder echt punt of doel houdt, dan valt het misschien best mee. In de programmagids wordt de film omschreven als een scherp essay over het leven en overleven van de zwarte bevolking, maar dat kon ik met de grootste moeite nauwelijks uit deze collectie beelden halen. Er is niks scherp aan de film, vooral figuurlijk maar regelmatig letterlijk. En als essay mist hij focus en diepgang.
Go with Peace Jamil is daarentegen een messcherp debuut van Omar Shargawi, net als zijn personages een Arabier in Denemarken. Jamil heeft de moordenaar van zijn moeder vermoord, omdat zijn vader dat niet deed. De spanning stijgt terwijl meer geweld en bloedvergieten onvermijdelijk worden en Jamil moet kiezen tussen nog meer wraak of zelfbehoud. Met dit wraakverhaal als raamwerk geeft Shargawi een fascinerend, driedimensionaal beeld van het Arabische leven in Kopenhagen met evenveel warmte, liefde, passie, belang van eten, geloof, religie en logica als agressie en gewelddadigheid. Terwijl regie en script uitstekend een dramatisch hoogtepunt opbouwen, acteert de hele cast geweldig, met name de hoofdacteur en zijn vader. Een aangrijpend en soms zenuwslopend drama.
Margot at the Wedding van Noah Baumbach is een al even sterke film. Margot, een weergaloze rol van Nicole Kidman, is een vrouw die geen blad voor de mond neemt en bijna altijd zegt wat ze denkt, hoe destructief dit ook kan zijn voor diegenen om wie ze juist geeft. Soms is het onmogelijk om sympathie voor haar te voelen, soms héél erg moeilijk om dat niet te doen. Naast Kidman zet de rest van de cast ook geweldige rollen neer, vooral Jennifer Jason Leigh en Jack Black als Margots zus en aanstaande, die Margot uit elkaar probeert te drijven. Een fijne tragikomedie, die even tragisch als komisch is.
Tot nu toe gezien:
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4.5]
LYNCH (blackANDwhite, Verenigde Staten/Denemarken) [rating 2.5]
Go with Peace Jamil (Omar Shargawi, Denemarken) [rating 4.5]
The Golden Age of Fish (Kevin Jerome Everson, Verenigde Staten) [rating 1]
Able Danger (Paul Krik, Verenigde Staten) [rating 2.5]
Le tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 3.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 4]
The Man from London (Bela Tarr, Hongarije) [rating 3]
Fear(s) of the Dark (Blutch, Burns, Caillou, Di Sciello, Mattotti, McGuire) [rating 3.5]
Help Me Eros (Lee Kang-sheng, Taiwan) [rating 2]
The Unseeable (Wisit Sasanatieng, Thailand) [rating 3.5]
Mio Fratello è Figlio Unico (Daniele Luchetti, Italië) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3.5]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 4]
George A. Romeros Diary of the Dead (Raad eens wie, Verenigde Staten) [rating 4]
Vasermil (Mushon Salmona, Israël) [rating 3]
TBS (Pieter Kuijpers, Nederland) [rating 3.5]
