[header]Meesters aan het werk, grote mannen aan het werk, kleine mannen die zichzelf ten gronde maakt én vrouwen die de wereld regeren: het was een interessante dag.[/header]Gisteren heb ik het Rotterdämmerungprogramma afgerond met de twee films die ik nog niet gezien had. Op één na zijn deze acht exemplaren randcinema me allemaal goed bevallen, en ik ben blij dat ik deze films in mijn programma had opgenomen. Dit soort genrecinema valt toch over het algemeen wat minder zwaar op de maag tijdens zo’n festival, dan films met shots van tien minuten waarin nauwelijks iets gebeurt.

De eerste van die twee films was het zeer vermakelijke en spectaculaire Apple Seed: Ex Machina, een Japanse 3D-animatiefilm geproduceerd door John Woo. En dat is meteen te merken aan de formidabele actiescène waar de film mee opent. De slowmotion beelden hierin zijn een perfecte mix van de typische, soms haast stilstaande actieshots uit 2D-anime en de slowmotion van actiespeelfilms. Daarnaast is Woo’s hand ook te herkennen in de vele witte duiven, die ditmaal zowaar een rol in het verhaal spelen.

Opmerkelijk aan de postapocalyptische utopie waarin de film zich afspeelt is dat de machtigste en belangrijkste personen op aarde bijna allemaal vrouwen zijn. Jammer dat de rest van het verhaal minder origineel is, en aan het einde nogal in clichés vervalt. Desalniettemin is Appleseed: Ex Machina een prachtig geanimeerde actiefilm die qua spektakel kan wedijveren met zijn speelfilmvarianten.

De laatste film die ik nog moest zien van het Rotterdämmerungprogramma was Dainipponjin, een nepdocumentaire over een Japanse loser van het meelijwekkendste soort, die een reusachtige vorm kan aannemen en Japan moet verdedigen tegen monsters. In een realityprogramma welteverstaan, maar de kijkcijfers stellen enorm teleur. Komiek Hitoshi Matsumoto schreef, regisseerde, produceerde en speelde de hoofdrol. Hij heeft geen grootse film gemaakt, waar wel een behoorlijk grappige, sympathieke en bizarre. Vooral het einde slaat echt alles wat ik de laatste tijd gezien heb. Maar wat deze film zo sterk maakt is de observatie van het dagelijkse leven van de ‘held’. Het leven van een superreus gaat niet over rozen.

De twee korte films die in het programma Meet the Maestro: Meet the Coen Brothers voorafgingen aan hun nieuwste film No Country For Old Men had ik liever overgeslagen. De connectie met of inspiratie op de Coens is erg mager, en het stelt allemaal erg weinig voor. De hoofdfilm was natuurlijk wel fantastisch, zoals ik eerder al betuigde in één van de korte festivalpreviews, en met herhaling wordt hij er alleen maar beter op. Ik vraag me overigens af wat de rest van het publiek precies heeft meegekregen van het begin, toen de projectie een tijdje amateuristisch slecht was.

What On Earth Have I Done Wrong?! was dan weer een heel ander soort film. Niu Chen-zer, de regisseur en co-schrijver van de film, speelt een versie van zichzelf in een nepdocumentaire over een filmmaker die zijn eerste echte film wil maken, een nepdocumentaire, en daarvoor op alle mogelijke manieren geld voor probeert te krijgen. Het resultaat is bij vlagen zeer humoristisch, maar op andere momenten ook vrij saai. De film balanceert een tijd lang op het randje van een matig melodrama, maar als aan het eind de bedoelingen van de filmmaker duidelijk worden valt dat middenstuk beter in context te plaatsen en wordt het toch nog een aardige film.

Tot nu toe gezien:

Dainipponjin (Matsumoto Hitoshi, Japan) [rating 3.5]
What On Earth Have I Done Wrong (Niu Chen-zer, Taiwan) [rating 3]
No Country For Old Men (Ethan & Joel Coen, Verenigde Staten) [rating 5]
Hulahoop Soundings (Edwin, Indonesië) [rating 2]
Bowled Over (Sietske Tjallingii, Nederland) [rating 1]
Appleseed: Ex Machina (Aramaki Shinji, Japan) [rating 3.5]
I’m Not There (Todd Haynes, Verenigde Staten) [rating 5]
Glory to the Filmmaker! (Takeshi Kitano, Japan) [rating 3.5]
Let the Right One in (Thomas Alfredson, Zweden) [rating 4.5]
REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza, Spanje) [rating 5]
L’avocat de la terreur (Barbet Schroeder, Frankrijk) [rating 3]
Freaky Useless Spicy Story (Kalpesh CI Patel, India) [rating 3]
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4.5]
LYNCH (blackANDwhite, Verenigde Staten/Denemarken) [rating 2.5]
Go with Peace Jamil (Omar Shargawi, Denemarken) [rating 4.5]
The Golden Age of Fish (Kevin Jerome Everson, Verenigde Staten) [rating 1] Able Danger (Paul Krik, Verenigde Staten) [rating 2.5]
Le Tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 3.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 4]
The Man from London (Bela Tarr, Hongarije) [rating 3]
Fear(s) of the Dark (Blutch, Burns, Caillou, Di Sciello, Mattotti, McGuire) [rating 3.5]
Help Me Eros (Lee Kang-sheng, Taiwan) [rating 2]
The Unseeable (Wisit Sasanatieng, Thailand) [rating 3.5]
Mio Fratello è Figlio Unico (Daniele Luchetti, Italië) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3.5]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 4]
George A. Romero’s Diary of the Dead (Raad eens wie, Verenigde Staten) [rating 4]
Vasermil (Mushon Salmona, Israël) [rating 3]
TBS (Pieter Kuijpers, Nederland) [rating 3.5]