[header] De sleur raakt er een beetje in. Ik strompel brak van screening naar screening en braaf probeer ik anderhalf uur aan beelden te verwerken. Filmpjes kijken: het moet wel leuk blijven! [/header]De sleur raakt er een beetje in. Ik strompel brak van screening naar screening en braaf probeer ik anderhalf uur de beelden te verwerken. Filmpjes kijken: het moet wel leuk blijven! Als ik in Duska had gespeeld, was ik de tragische filmrecensent geweest. Maar in werkelijkheid is het allemaal niet meer dan lichtelijk sneu en vermaak ik me prima hier. Ik ondervind geen hinder van mijn sterk aan slaapgebrek lijdende hoofd, want anonimiteit voert de boventoon als filmjournalist op het IFFR en ik maak me dus totaal niet druk een bekende tegen te komen. En degenen die ik dan herken zitten in hetzelfde schuitje als ik en dat schept een band.
Een vergelijkbare luxe genieten de figuren die in het gros van mijn net bekeken films spelen; leegte en anonimiteit staan voorop. De films Vogelfrei, Cochochi en Alices House zijn niet zozeer ontdaan van mensen, maar eenzaamheid is wel het voornaamste gevoel dat ze opwekken. In mijn boekje dus alledrie dik de moeite waard, maar in een wat vrolijker bui kan ik van harte andere films aanbevelen.
881 is een uiterst merkwaardige film die getypeerd kan worden als een Japanse combinatie tussen Amélie en Costa! Er zijn muzikale intermezzos te over en de film is gewoon lekker fout. Er is echter totaal geen meerwaarde aan dit product dus het verbaast enigszins waarom het IFFR de 881 in zijn programmering heeft gezet. Laten we het houden op een curiosum.
De programmering is in het algemeen weer behoorlijk curieus, net als voorgaande jaren. Gelukkig maar, want ik vind het een van de charmes van het festival. Op de grote films na, kun je je als bezoeker vol verbazing storten in cinema die onbekend aanvoelt. Het leukste is dat je toch vaak de filmtaal wel begrijpt. Enige moeite heb ik met de beruchte lijstjes. De festivalganger mag na afloop van elke film een cijfer geven door middel van het scheuren van een kaartje. De publieksprijs gaat uiteindelijk naar de film met de hoogste waardering. Dat wordt dan automatisch de nieuwste Coens-film, het goed verteerbare Persepolis of uiteraard de verantwoorde keuze Mio Fratello è Figlio Unico.
Terwijl er juist het meest te ontdekken valt in de onbekende films. Er is weinig leukers dan op goed geluk een kaartje kopen voor een obscure Braziliaanse film en dan een prachtige film te zien krijgen. Je kunt veilig naar Alices House wat dat betreft; het is een sober maar innemend portret van een Braziliaans huishouden, waar verlangens maar niet ingelost lijken te kunnen worden. Fantastisch gespeeld ook. Zulke films krijgen eigenlijk niet de eerlijke kans die ze verdienen. Het gros van de producties die ik tot nu toe heb gezien, en waarvan sommigen tot mijn favorieten behoren, zijn nergens te vinden in de lijstjes. En dat is doodzonde.
Fantastic Parasuicides is ook nog de moeite van het vermelden waard, zij het om de reden dat deze voornamelijk afwijkt van elke andere film op het festival. De drie korte films die losjes verband houden (zelfmoord staat centraal) zijn voornamelijk absurd, maar echt grappig wordt het pas bij het derde filmpje: dat is sympathieke kolder over een man die boos is dat iedereen zijn verjaardag is vergeten.
Indrukwekkend is de documentaire My Palestine, waarin verschillende Palestijnse jongeren worden geïnterviewd over hun Palestina. Het is een film die verbazingwekkend goed balanceert tussen enerzijds een portret over de hopeloze situatie, maar anderzijds ook laat het zien dat de jeugd beschikt over een open geest en progressieve ideeën. Hierdoor ontloopt My Palestine[/b] het risico van een eenzijdig beeld en dat is erg knap gedaan.
Nog twee dagen en dan zit het erop. Over het festivalklimaat tot nu toe kan ik kort zijn: dat is goed. Er is voldoende dialoog tussen de festivalgangers en festivalmakers en ook de voorstellingen zijn gezellig druk bezocht. De wisselende kwaliteit van het aanbod is uiteindelijk ook meer een zege dan een smet, aangezien het in ieder geval aangeeft dat smaak een zeer divers begrip is. Mijn eigen voorkeur gaat sterk uit naar de Scandinavische producties. You, the Living en Let the Right One In zijn beide fantastisch. De eerste heeft al een Nederlandse distributeur en ik hoop van harte dat ook de laatste in de reguliere roulatie zal belanden!
Tot nu toe gezien:
My Palestine (Nadine Naous/Léna Rouxel, Libanon) [rating 4]
Alices House (Chico Teixeira, Brazilië) [rating 3.5]
Fantastic Parasuicides (Park S-Y/Cho C-H/Kim S-H, Z-Korea) [rating 2.5]
Cochochi (Laura Amelia Guzman/Israel Cárdenas, Mexico/G.B./Canada) [rating 3]
Marrakech, Inshallah (S.F Pierce/C. Pierce, Verenigde Staten/Marokko) [rating 2.5]
Appleseed: ex Machina (Aramaki Shinji, Japan) [rating 1.5]
881 (Royston Tan, Singapore/Japan) [rating 2.5]
Vogelfrei (Janis Kalejs/Gatis Smits/Janis Putnins/Anna Viduleja, Letland) [rating 3]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 3.5]
Redacted (Brian De Palma, Verenigde Staten/Canada) [rating 2]
LAimee (Arnaud Desplechin, Frankrijk) [rating 1]
REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza, Spanje) [rating 3]
Stellet Licht (Carlos Reygadas, Mexico/Frankrijk/Nederland/Duitsland) [rating 4]
Mange, Ceci Est Mon Corps (Michelange Quay, Frankrijk/Haïti) [rating 3.5]
Fujian Blue [rating 3.5]
Let the Right One In (Tomas Alfredson, Zweden) (Weng Shou Ming, China) [rating 4.5]
Own Death (Peter Forgács, Hongarije) [rating 5]
Cordero de Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 2]
Unfinished Sky (Peter Duncan, Australië) [rating 3]
The Skyjacker (Jeff Pickett, Verenigde Staten) [rating 1]
