[header]Nog een paar uurtjes en dan is het zover. Vanavond vindt dan eindelijk hét media event van de Berlinale plaats: Madonna verschijnt. En niet om een leuk moppie te gaan zingen, maar om haar debuutfilm Filth And Wisdom te presenteren.[/header] Nog een paar uurtjes en dan is het zover. Vanmiddag vindt dan eindelijk hét media event van de Berlinale plaats: Madonna komt. En niet om een leuk moppie te gaan zingen, maar om haar debuutfilm Filth And Wisdom te presenteren. De film gaat over de Oekraïnse filosoof/muzikant Andriy Krystiyan, gespeeld door Eugene Hutz, die in Engeland probeert door te breken met zijn echt bestaande band Gogol Bordello. Andriy woont met twee vrouwen in een appartement, en Filth And Wisdom volgt hen gedurende hun dagelijkse beslommeringen.

Indien je vanavond niet drie uur van tevoren in de rij voor de persconferentie gaat staan, kom je never nooit niet binnen, en eerlijk gezegd ben ik niet van plan om mijn kostbare Berlijnse uren aan mevrouw Cicconi te besteden. Contractueel mag er namelijk alleen over de film worden gepraat, en aangezien ik de film nog niet heb gezien (de persscreening was alleen voor journalisten van dagelijkse kranten gereserveerd), ga ik dit event maar skippen. Daarnaast heb ik net gesproken met Andrzej Wajda, de beroemdste Poolse regisseur aller tijden en winnaar van onder andere een Oscar, Gouden Palm, Gouden Leeuw en Gouden Beer, en daar kan geen Madonna tegenop.

Tien minuten na mijn prettige Poolse encounter (met dank aan Borat, want ik kon Wajda nu begroeten met Jak sie masz, Pools voor ‘alles goed?’, en daarmee begonnen we beiden met een glimlach aan het interview) zat Juan Luis Buñuel, de indrukwekkende zoon van Luis Buñuel, tegenover me. Opnieuw was ik enorm blij met mijn dictafoon, zodat ik de beste man in de ogen kon kijken en niet steeds als een bezetene mee hoefde te schrijven. Hij was uitgenodigd omdat zijn vader op 29 juli aanstaande 25 jaar geleden overleed, en de Berlinale hem eert met een retrospectief.

Juan begon eind jaren vijftig als assistent van Orson Welles en Louis Malle vanwege zijn taalkennis, en werkte vervolgens als regie-assistent aan enkele films van zijn vader, waaronder Cet obscur objet du désir en Viridiana. Nu maakt de 73-jarige zoon zelf met betrekkelijk weinig succes films en documentaires. Over zijn vader wilde hij helaas minder kwijt dan gehoopt. Terwijl ik er er natuurlijk voornamelijk zat voor wat juicy details over het leven in huize Buñuel. Hij was er kort over: “We never discussed cinema at home. We discussed the civil war and insects. Never about the films. Next question, please.”