in Featured
In 1963 greep Clint Eastwood de kans om te schitteren in een Italiaanse western die was afgewezen door zijn collega Eric Fleming. Eastwood wilde televisie achter zich laten en doorbreken als filmster, maar deze buitenlandse productie was een onconventionele keuze.
Toch pakte de gok buitengewoon goed uit, en hij werd een superster dankzij een trio films dat bekendstaat als de Dollars Trilogy. Een paar jaar later probeerde Eastwoods vriend Burt Reynolds dat succes te evenaren met zijn eigen spaghettiwestern. Helaas werd deze film zo rampzalig dat Reynolds hoopte dat niemand hem ooit zou zien.
Marlon Brando
Het verhaal van deze mislukte film, getiteld Navajo Joe, begon toen de beroemde producent Dino De Laurentiis regisseur Sergio Corbucci benaderde met een script getiteld Un dollaro a testa, wat "een dollar per hoofd" betekent. Corbucci, die de originele Django uit 1966 had gemaakt, beweerde later dat De Laurentiis hem had beloofd dat Marlon Brando de hoofdrol zou spelen.
Uiteindelijk kreeg hij echter Reynolds, van wie De Laurentiis dacht dat hij op Brando leek. Voor De Laurentiis was Reynolds' grootste troef dat hij zijn eigen stunts wilde doen. Voor Reynolds was het aantrekkelijkste aan het project dat hij een western zou maken met een regisseur genaamd Sergio, dezelfde naam als de man over wie Eastwood altijd vol lof sprak.
Verkeerde Sergio
Toen Reynolds in april 1966 in Italië aankwam, ontdekte hij echter tot zijn schrik dat de Sergio in kwestie niet Sergio Leone was (de regisseur van Eastwood), maar Sergio Corbucci. Maar deze verwarring was nog het minste van zijn zorgen. Reynolds kwam er al snel achter dat het project grotere problemen had dan alleen de "verkeerde Sergio".
Bijna niemand in de cast sprak Engels, wat de communicatie bijzonder moeilijk maakte, en Reynolds beweerde dat de Italiaanse crew geen flauw idee had hoe "echte Indianen" eruitzagen. Daardoor werd niet alleen zijn huid donker gemaakt om een Navajo te spelen, maar moest hij ook een zwarte pruik dragen die hij spottend vergeleek met het kapsel van de actrice Natalie Wood.
Moeilijk om te spelen
In een interview met de Chicago Tribune sprak Reynolds over de moeilijkheden van het spelen van een Navajo die wraak zoekt op de bandieten die zijn stam uitmoorden. Daarbij maakte hij een opmerking die haast karikaturaal 1969 aandoet: "Natuurlijk, als je een halfbloed speelt, moet je stoïcijns zijn", klaagde hij. "Je mag niet funky zijn, je moet een diepe stem hebben. Blijkbaar zijn er geen Indianen met hoge stemmen."
Reynolds klaagde ook over het constant moeten scheren van zijn armen en grapte droog: "Je linkerkant is makkelijk, maar probeer je rechterarm maar eens te doen." Het is dan ook geen verrassing dat Navajo Joe niet bepaald warm werd onthaald door critici.
Zo slecht
De film werd al snel afgedaan als een inferieure imitatie van films als A Fistful of Dollars en The Good, the Bad, and the Ugly. Reynolds zelf was misschien wel de scherpste criticus, en zei ooit dat de film "zo slecht was dat hij alleen werd vertoond in gevangenissen en vliegtuigen, plekken waar niemand weg kon. Ik doodde 10.000 man, droeg een Japanse katapult en een griezelige pruik."
Toch kreeg Navajo Joe in de decennia na zijn release onverwachte waardering van minstens één invloedrijk persoon: Quentin Tarantino. De iconische regisseur had een zwak voor Reynolds' poging tot spaghettiwestern en gebruikte zelfs muziek uit Ennio Morricone's soundtrack van de film in Kill Bill: Volume 2.
Kijken?
Wil je Reynolds zien in Navajo Joe? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.
Toch pakte de gok buitengewoon goed uit, en hij werd een superster dankzij een trio films dat bekendstaat als de Dollars Trilogy. Een paar jaar later probeerde Eastwoods vriend Burt Reynolds dat succes te evenaren met zijn eigen spaghettiwestern. Helaas werd deze film zo rampzalig dat Reynolds hoopte dat niemand hem ooit zou zien.
Marlon Brando
Het verhaal van deze mislukte film, getiteld Navajo Joe, begon toen de beroemde producent Dino De Laurentiis regisseur Sergio Corbucci benaderde met een script getiteld Un dollaro a testa, wat "een dollar per hoofd" betekent. Corbucci, die de originele Django uit 1966 had gemaakt, beweerde later dat De Laurentiis hem had beloofd dat Marlon Brando de hoofdrol zou spelen.
Uiteindelijk kreeg hij echter Reynolds, van wie De Laurentiis dacht dat hij op Brando leek. Voor De Laurentiis was Reynolds' grootste troef dat hij zijn eigen stunts wilde doen. Voor Reynolds was het aantrekkelijkste aan het project dat hij een western zou maken met een regisseur genaamd Sergio, dezelfde naam als de man over wie Eastwood altijd vol lof sprak.
Verkeerde Sergio
Toen Reynolds in april 1966 in Italië aankwam, ontdekte hij echter tot zijn schrik dat de Sergio in kwestie niet Sergio Leone was (de regisseur van Eastwood), maar Sergio Corbucci. Maar deze verwarring was nog het minste van zijn zorgen. Reynolds kwam er al snel achter dat het project grotere problemen had dan alleen de "verkeerde Sergio".
Bijna niemand in de cast sprak Engels, wat de communicatie bijzonder moeilijk maakte, en Reynolds beweerde dat de Italiaanse crew geen flauw idee had hoe "echte Indianen" eruitzagen. Daardoor werd niet alleen zijn huid donker gemaakt om een Navajo te spelen, maar moest hij ook een zwarte pruik dragen die hij spottend vergeleek met het kapsel van de actrice Natalie Wood.
Moeilijk om te spelen
In een interview met de Chicago Tribune sprak Reynolds over de moeilijkheden van het spelen van een Navajo die wraak zoekt op de bandieten die zijn stam uitmoorden. Daarbij maakte hij een opmerking die haast karikaturaal 1969 aandoet: "Natuurlijk, als je een halfbloed speelt, moet je stoïcijns zijn", klaagde hij. "Je mag niet funky zijn, je moet een diepe stem hebben. Blijkbaar zijn er geen Indianen met hoge stemmen."
Reynolds klaagde ook over het constant moeten scheren van zijn armen en grapte droog: "Je linkerkant is makkelijk, maar probeer je rechterarm maar eens te doen." Het is dan ook geen verrassing dat Navajo Joe niet bepaald warm werd onthaald door critici.
Zo slecht
De film werd al snel afgedaan als een inferieure imitatie van films als A Fistful of Dollars en The Good, the Bad, and the Ugly. Reynolds zelf was misschien wel de scherpste criticus, en zei ooit dat de film "zo slecht was dat hij alleen werd vertoond in gevangenissen en vliegtuigen, plekken waar niemand weg kon. Ik doodde 10.000 man, droeg een Japanse katapult en een griezelige pruik."
Toch kreeg Navajo Joe in de decennia na zijn release onverwachte waardering van minstens één invloedrijk persoon: Quentin Tarantino. De iconische regisseur had een zwak voor Reynolds' poging tot spaghettiwestern en gebruikte zelfs muziek uit Ennio Morricone's soundtrack van de film in Kill Bill: Volume 2.
Kijken?
Wil je Reynolds zien in Navajo Joe? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.
