Hugh Grant groeide in de jaren '90 uit tot hét gezicht van de Britse romantische komedie. Met rollen in klassiekers als Four Weddings and a Funeral en Notting Hill veroverde hij wereldwijd harten. Toch begon zijn carrière met films waar hij nu met gemengde gevoelens op terugkijkt.
Tijdens een interview gaf Grant toe dat hij in veel vroege producties "echt slecht" was. Vooral zijn optreden in obscure Europese films, die hij zelf "Euro-puddings" noemt, laat hij liever achter zich. De bescheiden budgetten en matige scripts maakten het moeilijk om zijn talent te tonen.
Flop
Een voorbeeld daarvan is The Lady and the Highwayman (1989), een televisiefilm waarin Grant een charismatische outlaw moest spelen. De acteur zelf grapt dat hij er, met een slecht zittende pruik en hoed, uitzag als tekenfilmfiguur Deputy Dawg. De film werd destijds nauwelijks opgemerkt.
Ook opmerkelijk was zijn rol in de Spaanse productie Rowing with the Wind (1988), waarin Grant samen met Elizabeth Hurley speelde. De film, geregisseerd door Gonzalo Suárez, vertelt het verhaal van Mary Shelley, maar flopte commercieel en bracht slechts een beperkt bedrag op.
Vreemdste film
Toch spant The Lair of the White Worm (1988) de kroon als Grants vreemdste project. Onder regie van Ken Russell speelde hij een aristocraat die geconfronteerd wordt met vampierachtige wezens. De bizarre horrorfilm, gebaseerd op een boek van Bram Stoker, bracht wereldwijd nog geen $1 miljoen op.
Grant zelf noemt de film "tamelijk vreemd" en erkent dat de verwarrende dialogen, vertaald uit het Spaans naar het Engels via het Frans, het acteren niet makkelijker maakten. Toch kijkt hij met plezier terug op de opnames, die volgens hem vooral draaiden om "drinken en flirten".
Waardevol
Hoewel Grant niet trots is op deze vroege projecten, ziet hij ze wel als waardevolle ervaring. Dankzij deze rollen leerde hij het vak en ontwikkelde hij de charme en het komische timinggevoel waarmee hij later zoveel succes zou hebben. Iedere grote carrière kent tenslotte bescheiden beginstappen.
Tijdens een interview gaf Grant toe dat hij in veel vroege producties "echt slecht" was. Vooral zijn optreden in obscure Europese films, die hij zelf "Euro-puddings" noemt, laat hij liever achter zich. De bescheiden budgetten en matige scripts maakten het moeilijk om zijn talent te tonen.
Flop
Een voorbeeld daarvan is The Lady and the Highwayman (1989), een televisiefilm waarin Grant een charismatische outlaw moest spelen. De acteur zelf grapt dat hij er, met een slecht zittende pruik en hoed, uitzag als tekenfilmfiguur Deputy Dawg. De film werd destijds nauwelijks opgemerkt.
Ook opmerkelijk was zijn rol in de Spaanse productie Rowing with the Wind (1988), waarin Grant samen met Elizabeth Hurley speelde. De film, geregisseerd door Gonzalo Suárez, vertelt het verhaal van Mary Shelley, maar flopte commercieel en bracht slechts een beperkt bedrag op.
Vreemdste film
Toch spant The Lair of the White Worm (1988) de kroon als Grants vreemdste project. Onder regie van Ken Russell speelde hij een aristocraat die geconfronteerd wordt met vampierachtige wezens. De bizarre horrorfilm, gebaseerd op een boek van Bram Stoker, bracht wereldwijd nog geen $1 miljoen op.
Grant zelf noemt de film "tamelijk vreemd" en erkent dat de verwarrende dialogen, vertaald uit het Spaans naar het Engels via het Frans, het acteren niet makkelijker maakten. Toch kijkt hij met plezier terug op de opnames, die volgens hem vooral draaiden om "drinken en flirten".
Waardevol
Hoewel Grant niet trots is op deze vroege projecten, ziet hij ze wel als waardevolle ervaring. Dankzij deze rollen leerde hij het vak en ontwikkelde hij de charme en het komische timinggevoel waarmee hij later zoveel succes zou hebben. Iedere grote carrière kent tenslotte bescheiden beginstappen.
