Gene Hackman, de legendarische acteur achter rollen als Popeye Doyle in The French Connection en Lex Luthor in Superman, stond bekend om zijn voorkeur voor complexe, vaak moreel dubieuze personages. Wat hem echter nooit aantrok? De vriendelijke, wijze opa.
Naarmate hij ouder werd, kreeg Hackman vaker scripts aangeboden met zulke rollen. Maar zoals hij ooit tegen NPR zei: "Mijn kinderen vragen me altijd om opa's te spelen. Maar het interesseert me gewoon niet."
Slechterikken
Voor Hackman was het veel boeiender om slechteriken te spelen. "Het is altijd leuker om een zware jongen te spelen dan een goede," vertelde hij in het zelfde interview. Zijn carrière bevestigt zijn voorkeur voor dergelijke rollen: van paranoïde spion in The Conversation tot corrupte sheriff in Unforgiven.
Zelfs toen de industrie hem vriendelijkere rollen wilde laten spelen, bleef Hackman trouw aan zijn eigen smaak. Hij had simpelweg geen zin in stereotype rollen als 'oude wijze mannen', die volgens hem te voorspelbaar waren en weinig uitdaging boden.
Andere rollen
Dat betekent niet dat Hackman ouderdom uit de weg ging. In The Royal Tenenbaums (2001) speelde hij Royal, een leugenachtige vader vol gebreken. In plaats van de typische opa, gaf Hackman het personage zijn eigen, chaotische draai, met veel succes.
De film, geregisseerd door Wes Anderson, werd een cultfavoriet en bracht wereldwijd meer dan $70 miljoen op. Hackmans vertolking werd geprezen en leverde hem onder meer een Golden Globe-nominatie op voor Beste Acteur.
Eigen voorwaarden
Na Welcome to Mooseport (2004) besloot Hackman zijn acteercarrière achter zich te laten. Hij koos ervoor om te stoppen op zijn eigen voorwaarden, zonder toe te geven aan rollen die hem niet inspireerden, en dat maakte zijn loopbaan des te indrukwekkender.
Naarmate hij ouder werd, kreeg Hackman vaker scripts aangeboden met zulke rollen. Maar zoals hij ooit tegen NPR zei: "Mijn kinderen vragen me altijd om opa's te spelen. Maar het interesseert me gewoon niet."
Slechterikken
Voor Hackman was het veel boeiender om slechteriken te spelen. "Het is altijd leuker om een zware jongen te spelen dan een goede," vertelde hij in het zelfde interview. Zijn carrière bevestigt zijn voorkeur voor dergelijke rollen: van paranoïde spion in The Conversation tot corrupte sheriff in Unforgiven.
Zelfs toen de industrie hem vriendelijkere rollen wilde laten spelen, bleef Hackman trouw aan zijn eigen smaak. Hij had simpelweg geen zin in stereotype rollen als 'oude wijze mannen', die volgens hem te voorspelbaar waren en weinig uitdaging boden.
Andere rollen
Dat betekent niet dat Hackman ouderdom uit de weg ging. In The Royal Tenenbaums (2001) speelde hij Royal, een leugenachtige vader vol gebreken. In plaats van de typische opa, gaf Hackman het personage zijn eigen, chaotische draai, met veel succes.
De film, geregisseerd door Wes Anderson, werd een cultfavoriet en bracht wereldwijd meer dan $70 miljoen op. Hackmans vertolking werd geprezen en leverde hem onder meer een Golden Globe-nominatie op voor Beste Acteur.
Eigen voorwaarden
Na Welcome to Mooseport (2004) besloot Hackman zijn acteercarrière achter zich te laten. Hij koos ervoor om te stoppen op zijn eigen voorwaarden, zonder toe te geven aan rollen die hem niet inspireerden, en dat maakte zijn loopbaan des te indrukwekkender.
