Inside jokes zijn een ontzettend belangrijk onderdeel van het vormen van een gemeenschap en het creëren van verbondenheid tussen mensen, en precies daarom zijn memes zo'n populaire vorm van communicatie in de moderne wereld. Maar memes bestonden al lang voordat het internet werd uitgevonden, en de Wilhelmschreeuw is daar het perfecte voorbeeld van.
Jarenlang is deze schreeuw in films gebruikt als een soort cinematografische inside joke, tot op het punt dat hij bijna vervelend vaak werd ingezet. Soms gebeurt dat ook bewust, als een knipoog naar het cliché en het overgebruik van de schreeuw, een soort auditieve meme.
Klassieke standaardgeluidseffecten
De Wilhelmschreeuw hoort thuis in het rijtje van een paar klassieke standaardgeluidseffecten, zoals de Howie-schreeuw of de Diddy-lach, waar filmmakers telkens opnieuw naar grijpen, ook al zijn die geluiden al honderden keren eerder gebruikt in andere media.
Veel filmliefhebbers rollen steevast hun ogen wanneer ze zo'n herkenbaar standaardgeluid horen, zeker als het opduikt in een film met serieuze artistieke ambitie. Toch is het soms gewoon sneller en makkelijker om naar een vooraf opgenomen geluid te grijpen.
Oorsprong
Wat de reden voor het gebruik ook is, het is interessant om de oorsprong van zulke stockgeluiden te achterhalen. De iconische Wilhelmschreeuw is voor het eerst te horen in de film Distant Drums uit 1951, hoewel het pas echt bekendheid kreeg toen hij werd gebruikt in Star Wars uit 1977.
De schreeuw is vernoemd naar soldaat Wilhelm, een personage in de western The Charge at Feather River uit 1953, waarin het personage in zijn dij wordt geraakt door een pijl. Dit was de eerste keer dat het effect werd gebruikt nadat het was opgenomen in de geluidsbibliotheek van Warner Bros., hoewel The Charge at Feather River de derde film was waarin het geluid te horen was.
Stem achter Wilhelmschreeuw
De identiteit van de persoon achter de schreeuw is nog altijd onderwerp van discussie. Hoewel het niet officieel bevestigd is, wordt algemeen aangenomen dat de acteur Sheb Wooley verantwoordelijk was voor de legendarische schreeuw.
Hij had een kleine, niet-gecrediteerde rol in Distant Drums en volgens de meeste bronnen was hij degene die de schreeuw inzong, die later apart werd opgenomen om over een bepaalde scène heen te monteren. Het zou natuurlijk ook een geluidsmonteur of andere acteur kunnen zijn geweest, maar het feit dat Wooley's vrouw, Linda Doston-Wooley, in een interview in 2005 grapte over het geschreeuw van haar man, wijst er sterk op dat hij het was.
Voorliefde voor effect
De opname werd destijds bestempeld als: "Man wordt gebeten door een alligator en schreeuwt" en werd vervolgens opgenomen in de geluidsbibliotheek van Warner Bros. Daarna werd het geluid een van de meestgebruikte stock-effecten in Hollywood. Ondanks het cliché bleef de schreeuw jarenlang opduiken in grote blockbusters, naar verluidt in meer dan 400 films.
Dat de Wilhelmschreeuw decennia later nog steeds opduikt, is grotendeels te danken aan geluidsontwerper Ben Burtt. Hij heeft een merkwaardige voorliefde voor het effect en stopte het in talloze projecten waar hij aan meewerkte, waaronder verschillende Star Wars-films. Waarom hij het zo leuk vindt? Niemand die het echt weet. Maar het lijkt erop dat het voor hem een inside joke werd waar hij gewoon nooit mee kon stoppen.
Jarenlang is deze schreeuw in films gebruikt als een soort cinematografische inside joke, tot op het punt dat hij bijna vervelend vaak werd ingezet. Soms gebeurt dat ook bewust, als een knipoog naar het cliché en het overgebruik van de schreeuw, een soort auditieve meme.
Klassieke standaardgeluidseffecten
De Wilhelmschreeuw hoort thuis in het rijtje van een paar klassieke standaardgeluidseffecten, zoals de Howie-schreeuw of de Diddy-lach, waar filmmakers telkens opnieuw naar grijpen, ook al zijn die geluiden al honderden keren eerder gebruikt in andere media.
Veel filmliefhebbers rollen steevast hun ogen wanneer ze zo'n herkenbaar standaardgeluid horen, zeker als het opduikt in een film met serieuze artistieke ambitie. Toch is het soms gewoon sneller en makkelijker om naar een vooraf opgenomen geluid te grijpen.
Oorsprong
Wat de reden voor het gebruik ook is, het is interessant om de oorsprong van zulke stockgeluiden te achterhalen. De iconische Wilhelmschreeuw is voor het eerst te horen in de film Distant Drums uit 1951, hoewel het pas echt bekendheid kreeg toen hij werd gebruikt in Star Wars uit 1977.
De schreeuw is vernoemd naar soldaat Wilhelm, een personage in de western The Charge at Feather River uit 1953, waarin het personage in zijn dij wordt geraakt door een pijl. Dit was de eerste keer dat het effect werd gebruikt nadat het was opgenomen in de geluidsbibliotheek van Warner Bros., hoewel The Charge at Feather River de derde film was waarin het geluid te horen was.
Stem achter Wilhelmschreeuw
De identiteit van de persoon achter de schreeuw is nog altijd onderwerp van discussie. Hoewel het niet officieel bevestigd is, wordt algemeen aangenomen dat de acteur Sheb Wooley verantwoordelijk was voor de legendarische schreeuw.
Hij had een kleine, niet-gecrediteerde rol in Distant Drums en volgens de meeste bronnen was hij degene die de schreeuw inzong, die later apart werd opgenomen om over een bepaalde scène heen te monteren. Het zou natuurlijk ook een geluidsmonteur of andere acteur kunnen zijn geweest, maar het feit dat Wooley's vrouw, Linda Doston-Wooley, in een interview in 2005 grapte over het geschreeuw van haar man, wijst er sterk op dat hij het was.
Voorliefde voor effect
De opname werd destijds bestempeld als: "Man wordt gebeten door een alligator en schreeuwt" en werd vervolgens opgenomen in de geluidsbibliotheek van Warner Bros. Daarna werd het geluid een van de meestgebruikte stock-effecten in Hollywood. Ondanks het cliché bleef de schreeuw jarenlang opduiken in grote blockbusters, naar verluidt in meer dan 400 films.
Dat de Wilhelmschreeuw decennia later nog steeds opduikt, is grotendeels te danken aan geluidsontwerper Ben Burtt. Hij heeft een merkwaardige voorliefde voor het effect en stopte het in talloze projecten waar hij aan meewerkte, waaronder verschillende Star Wars-films. Waarom hij het zo leuk vindt? Niemand die het echt weet. Maar het lijkt erop dat het voor hem een inside joke werd waar hij gewoon nooit mee kon stoppen.
