Marlon Brando wordt algemeen beschouwd als een van de grootste acteurs ooit. Met klassiekers als The Godfather en Apocalypse Now verdiende hij zijn plek in de filmgeschiedenis. Toch voelde Brando diepe schaamte over een van zijn meest geprezen rollen.
Voor zijn optreden in On the Waterfront uit 1954 won hij een Oscar voor Beste Acteur. De film van Elia Kazan werd overladen met lof en sleepte acht Academy Awards in de wacht. Maar Brando zelf vond zijn performance "teleurstellend" en "beschamend", zo onthulde hij later.
Dubbelzinnig
Brando's houding tegenover acteren was altijd dubbelzinnig. In interviews en opnames uit zijn privé-audiocollectie noemde hij het vak "liegen voor geld" en "een neurotische impuls". Hij zag acteurs als handelswaar en noemde Hollywood eerder een zakenwereld dan een kunstvorm.
Toch bleef hij decennialang actief. Zijn method-acting bracht hem iconische rollen, maar zelf hield hij er bitterzoete gevoelens aan over. Vooral On the Waterfront, waarin hij een ex-bokser speelt die het opneemt tegen een corrupte vakbond, riep bij hem meer gêne op dan trots.
Jeugd
Volgens de documentaire Listen to Me Marlon, gebaseerd op Brando's eigen beelden, worstelde hij met diepe onzekerheid en jeugdtrauma's. Zijn moeilijke jeugd met een gewelddadige vader en alcoholistische moeder tekende hem blijvend. "Inferioriteit," zei hij zelf, "is iets waar ik mijn hele leven dicht bij ben geweest."
Brando geloofde dat acteren wel degelijk therapeutisch kon zijn. In zijn autobiografie schreef hij dat het vak hem hielp om emoties te uiten die hij anders nooit kwijt zou kunnen. "Intense gevoelens kunnen via acteren ontsnappen, dat lucht op," zei hij daarover.
Tegengestelde gevoelens
Ondanks zijn harde woorden bleef hij terugkeren naar de filmset. Van The Godfather tot Last Tango in Paris bleef Brando grenzen verleggen. Misschien was dat zijn manier om vrede te sluiten met het vak dat hij tegelijkertijd verachtte en nodig had om zichzelf te begrijpen.
Voor zijn optreden in On the Waterfront uit 1954 won hij een Oscar voor Beste Acteur. De film van Elia Kazan werd overladen met lof en sleepte acht Academy Awards in de wacht. Maar Brando zelf vond zijn performance "teleurstellend" en "beschamend", zo onthulde hij later.
Dubbelzinnig
Brando's houding tegenover acteren was altijd dubbelzinnig. In interviews en opnames uit zijn privé-audiocollectie noemde hij het vak "liegen voor geld" en "een neurotische impuls". Hij zag acteurs als handelswaar en noemde Hollywood eerder een zakenwereld dan een kunstvorm.
Toch bleef hij decennialang actief. Zijn method-acting bracht hem iconische rollen, maar zelf hield hij er bitterzoete gevoelens aan over. Vooral On the Waterfront, waarin hij een ex-bokser speelt die het opneemt tegen een corrupte vakbond, riep bij hem meer gêne op dan trots.
Jeugd
Volgens de documentaire Listen to Me Marlon, gebaseerd op Brando's eigen beelden, worstelde hij met diepe onzekerheid en jeugdtrauma's. Zijn moeilijke jeugd met een gewelddadige vader en alcoholistische moeder tekende hem blijvend. "Inferioriteit," zei hij zelf, "is iets waar ik mijn hele leven dicht bij ben geweest."
Brando geloofde dat acteren wel degelijk therapeutisch kon zijn. In zijn autobiografie schreef hij dat het vak hem hielp om emoties te uiten die hij anders nooit kwijt zou kunnen. "Intense gevoelens kunnen via acteren ontsnappen, dat lucht op," zei hij daarover.
Tegengestelde gevoelens
Ondanks zijn harde woorden bleef hij terugkeren naar de filmset. Van The Godfather tot Last Tango in Paris bleef Brando grenzen verleggen. Misschien was dat zijn manier om vrede te sluiten met het vak dat hij tegelijkertijd verachtte en nodig had om zichzelf te begrijpen.
