De nieuwe versie van I Know What You Did Last Summer ligt flink onder vuur. Kritiek op het scenario, de plottwists en de toon komt veel terug in de reviews. Toch weet de horrorfilm van regisseur Jennifer Kaytin Robinson ook een interessante draai te geven aan het bekende slasherrecept, eentje die verrassend goed werkt.
Waar de originele film uit 1997 draaide om een groep tieners, kiest deze reboot ervoor om de hoofdpersonages net iets ouder te maken. Dat lijkt op het eerste gezicht geen grote verandering, maar het heeft opvallend veel impact op hoe de film wordt ervaren, en hoe het publiek zich inleeft.
Volwassen hoofdrollen geven slashers meer diepgang
Door personages in de twintig of dertig centraal te zetten, opent de film nieuwe thematische deuren. Klassieke slashers vertrouwden op jonge, naïeve slachtoffers die zich vooral in hun eigen bubbel bewogen, met ouders en andere volwassenen zelden in beeld.
In deze nieuwe versie zijn de hoofdpersonen volwassener, bewuster van het systeem om hen heen, en voelen de momenten waarop ze genegeerd worden door de buitenwereld des te schrijnender aan. Ook biedt de keuze ruimte voor sociale spanningen die eerder onbenut bleven.
Een nieuwe dynamiek
Zo zit er nu een duidelijker klassenconflict in het verhaal, iets wat in het origineel slechts werd aangestipt. De val van Stevie (Sarah Pidgeon) binnen haar vriendengroep vanwege haar veranderde financiële situatie wordt een belangrijk motief. Ook Ray's worsteling met zijn sociale positie krijgt meer gewicht.
De volwassen insteek is ook voelbaar in hoe de film met relaties omgaat. In plaats van oppervlakkige scènes, vaak standaard in tienerhorror, kiest deze film voor momenten die beladen zijn met schuld, kwetsbaarheid of trauma.
Een volwassener verhaal
Ava (Chase Sui Wonders) en haar gespannen ontmoeting met Milo (Jonah Hauer-King) is daar een goed voorbeeld van. Geen standaard romantiek of goedkope spanning, maar een beklemmend moment dat haar innerlijke conflict blootlegt.
Hoewel de film zeker tekortkomingen kent, laat I Know What You Did Last Summer zien dat slashers niet altijd hoeven te leunen op puberaal drama en spectaculaire kills. Door te kiezen voor iets oudere personages, biedt het verhaal ruimte voor nuance, maatschappelijke relevantie én emotionele impact.
Waar de originele film uit 1997 draaide om een groep tieners, kiest deze reboot ervoor om de hoofdpersonages net iets ouder te maken. Dat lijkt op het eerste gezicht geen grote verandering, maar het heeft opvallend veel impact op hoe de film wordt ervaren, en hoe het publiek zich inleeft.
Volwassen hoofdrollen geven slashers meer diepgang
Door personages in de twintig of dertig centraal te zetten, opent de film nieuwe thematische deuren. Klassieke slashers vertrouwden op jonge, naïeve slachtoffers die zich vooral in hun eigen bubbel bewogen, met ouders en andere volwassenen zelden in beeld.
In deze nieuwe versie zijn de hoofdpersonen volwassener, bewuster van het systeem om hen heen, en voelen de momenten waarop ze genegeerd worden door de buitenwereld des te schrijnender aan. Ook biedt de keuze ruimte voor sociale spanningen die eerder onbenut bleven.
Een nieuwe dynamiek
Zo zit er nu een duidelijker klassenconflict in het verhaal, iets wat in het origineel slechts werd aangestipt. De val van Stevie (Sarah Pidgeon) binnen haar vriendengroep vanwege haar veranderde financiële situatie wordt een belangrijk motief. Ook Ray's worsteling met zijn sociale positie krijgt meer gewicht.
De volwassen insteek is ook voelbaar in hoe de film met relaties omgaat. In plaats van oppervlakkige scènes, vaak standaard in tienerhorror, kiest deze film voor momenten die beladen zijn met schuld, kwetsbaarheid of trauma.
Een volwassener verhaal
Ava (Chase Sui Wonders) en haar gespannen ontmoeting met Milo (Jonah Hauer-King) is daar een goed voorbeeld van. Geen standaard romantiek of goedkope spanning, maar een beklemmend moment dat haar innerlijke conflict blootlegt.
Hoewel de film zeker tekortkomingen kent, laat I Know What You Did Last Summer zien dat slashers niet altijd hoeven te leunen op puberaal drama en spectaculaire kills. Door te kiezen voor iets oudere personages, biedt het verhaal ruimte voor nuance, maatschappelijke relevantie én emotionele impact.
