[header]2008 zit erop. Tijd om de balans op te maken. Wat is volgens de FilmTotaalredactie de beste film van het jaar?[/header]
Batman, Indiana Jones en James Bond worden zelden verslagen, maar legden het in 2008 af tegen een zingende Meryl Streep. Mamma Mia! The Movie trok een kleine miljoen bezoekers en is daarmee de best bezochte film van het afgelopen jaar. Hieronder de volledige toptien:
2. Quantum of Solace (853 147)
3. Madagascar 2 (713 715)
4. Kung Fu Panda (647 869)
5. The Kite Runner (634 088)
6. The Dark Knight (597 775)
7. Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (579 332)
8. Anubis en het Pad der Zeven Zonden (554 605)
9. Sex and the City: The Movie (492 764)
10. Oorlogswinter (453 640)
In totaal werden 23,5 miljoen bioscoopkaartjes verkocht, een stijging van 1,70% ten opzichte van 2007. Ook de Nederlandse films deden het goed. Ze trokken een miljoen meer bezoekers, waardoor het marktaandeel steeg naar 17,77% (+4%).
Tot zover de cijfers. Hoe zat het met de kwaliteit? Om daar een oordeel over te vellen, hebben de redactieleden van FilmTotaal elk een persoonlijke toptien opgesteld. Wat opvalt is dat maar liefst vijftig verschillende titels een plekje in een toptien hebben veroverd. Het blijkt dus een breed filmjaar te zijn geweest met weinig uitschieters. No Country for Old Men en There Will Be Blood zijn weliswaar de onbetwiste winnaars, maar de rest ontloopt elkaar niet zoveel. Zelfs The Dark Knight moest vechten voor een plekje in de topvijf. Hieronder zijn alle lijsten te zien met als laatste de einduitslag. Schroom niet om te reageren of je eigen toptien te plaatsen.
Remko Mewe (hoofdredacteur)
1. The Fall
Met afstand de meest verbeeldingsrijke film van het jaar. Een gewonde stuntman vertelt aan de zesjarige Alexandria (gespeeld door de hartveroverende en onvoorspelbare Catinca Untaru die al het Engels fonetisch instudeerde) een heldhaftig verhaal dat de kijker vervolgens door hun ogen te zien krijgt. Personen en voorwerpen uit de realiteit krijgen op originele wijze een plekje in de door hen gecreëerde fantasiewereld. Regisseur Tarsem Singh legt een ware liefde voor het vak aan de dag, wat tot uiting komt in het speelse (voor sommigen misschien te kinderachtige) verhaal en de onvergetelijk mooie beelden die hij in ruim vier jaar op de meest adembenemende locaties wist te schieten. Naar verluidt is er geen cgi gebruikt! Ook in kleine details zijn Singhs inventiviteit en filmpassie terug te vinden zoals een sleutelgat dat als camera obscura fungeert. Met fragmenten uit oude slapstickfilms wordt zijn ode aan de filmkunst afgesloten, waarbij het allegro uit de zevende symfonie van Beethoven, dat in Irréversible ook al zo effectief werd ingezet, opnieuw voor kippevel zorgt. Sommige critici willen niks weten van Singhs mooifilmerij, maar ik snap niet hoe je iemand van een deugd én een kwaliteit kunt betichten. Als regisseurs hun fantasie niet meer laten spreken en hun zoektocht naar nieuwe beelden en verhalen staken, is de cinema ten dode opgeschreven. Zolang Singh films blijft maken, hoeven we daar niet bang voor te zijn.
2. Import/Export
Deze film staat lijnrecht tegenover mijn nummer één, want in Import/Export wordt juist de harde werkelijkheid uitvergroot en wil je wegvluchten uit het verhaal. De Oostenrijkse Ulrich Seidl houdt de kijker met strak gecentreerde shots gevangen in zijn pessimistische wereldbeeld en toont de Europese samenleving op zijn schaamtevolst. Van sommige scènes zou je willen dat ze je niet gezien had. Een film die wel een reactie bij de kijker móet uitlokken, want waarom zit je eigenlijk naar deze treurige en af en toe vernederende situaties te kijken? Op een ongemakkelijke manier imposant en verdrietig, maar zonder meer een meesterwerk.
3. There Will Be Blood
Het ambitieuze, bijna pretentieuze There Will Be Blood lijkt in eerste instantie te eenzijdig en afgebakend om tot een epos uit te groeien, maar weet als portret van een misantropische kapitalist wel degelijk tot op het bot door te dringen. Zonder de megalomane rol van Daniel Day-Lewis was dat uiteraard nooit gelukt. Van alle thema's die de film herbergt, vechten hebzucht en geloof de interessantste strijd uit.
4. Il y a Longtemps Que Je T'Aime
Sterk karakterdrama waarin een vrouw na een lange gevangenisstraf wordt opgevangen door haar zus, het enige familielid dat haar nog wil zien. De hereniging verloopt stroef omdat er nog veel verwerkt moet worden en zwijgzaamheid de boventoon voert. De sobere acteerprestatie van Kristin Scott Thomas verdient de meeste lof, maar ook het verhaal weet te beroeren en haalt interessante onderwerpen aan zoals boetedoening, vergevingsgezindheid en vooroordelen. Er is zelfs nog plek voor wat verlichtende humor zodat het drama minder zwaar is dan je zou verwachten.
5. The Dark Knight
Sinds The Dark Knight is een 'complexe blockbuster' geen contradictie meer. Aan de buitenkant een enerverende actiefilm, aan de binnenkant een duistere verkenning van het wankele evenwicht tussen orde en chaos. Het gemak waarmee de Joker angst en verderf zaait, illustreert hoe kwetsbaar een samenleving kan zijn. Verder laat The Dark Knight zien hoe voorwaardelijk ons vermogen is om goed te doen. Een intense spektakelfilm, maar ik durf niet te zeggen of deze film ook zonder de griezelig goede rol van Heath Ledger in mijn lijst had gestaan.
6. The Mist
Een hattrick voor Frank Darabont, want ook zijn derde Stephen Kingverfilming is een voltreffer. The Mist is zowaar een intelligente horrorfilm geworden waarin de regisseur laat zien hoe bepaalde mensen (in dit geval een godsdienstwaanzinnige) in angstige situaties misbruik maken van de onzekerheid van anderen. De spanning binnen de groep overlevenden loopt zo hoog op dat het grootste gevaar niet langer in de mist, maar in de mensen zelf schuilt. De film lijkt te willen zeggen dat we ons niet te makkelijk moeten overgeven aan angst en moeten waken voor een overreactie op bedreigende situaties. Moeten we dit zien als een post-9/11-boodschap of zegt Darabont net als in The Shawshank Redemption iets over het belang van hoop?
7. The Kite Runner
Vergeet Marc Forsters Quantum of Solace. Zijn bezielde verfilming van het boek De Vliegeraar is vele malen beter. De film ontleent zijn kracht aan de authentieke elementen (buitenlandse acteurs, Afghaanse taal, op locatie gefilmd), het aangrijpende verhaal en de actuele thema's. Af en toe krijg je het gevoel dat de dramatische plotlijnen iets te uitgekiend verzonnen en toevallig zijn, maar desondanks een film om niet snel te vergeten.
8. Changeling
Goed en kwaad zijn heel makkelijk te onderscheiden in dit verhaal, maar in handen van Clint Eastwood is dat geen zwaktebod. Hij brengt het verhaal zo vastberaden en doelgericht dat je er moeiteloos in opgaat. Het voelt zo vertrouwd dat je nauwelijks opmerkt hoe prachtig de sets en het camerawerk eigenlijk zijn. En net voordat Angelina Jolies jammerklachten gaan irriteren, komt Eastwood met een spannende wending op de proppen. Ook veel lof voor Jeffrey Donovan. Niemand haalde dit jaar zo het bloed onder mijn nagels vandaan.
9. [Rec]
Het realityconcept kenden we al van The Blair Witch Project en Cloverfield, maar deze Spaanse horrorfilm bewijst opnieuw dat als het goed wordt uitgevoerd het fysieke reacties kan uitlokken. Langzaam wordt de spanning opgebouwd totdat je zenuwachtig en nagelbijtend het ene angstige moment na het andere moet doorstaan. Heftig.
10. Taken
Ook deze ondubbelzinnige wraakfilm verdient een plek in mijn toptien, want het is helemaal niet makkelijk om in dit genre nog te overtuigen. In Taken word je getrakteerd op een furieuze Liam Neeson die vreselijk tekeergaat als zijn dochter wordt ontvoerd. Genadeloos snoert hij zijn opponenten de mond, het liefst nog voordat ze die kunnen opendoen. Harde actie en veel vuistgevechten; wie een nieuwe held wil ontdekken, moet Taken zien.
Kaj van Zoelen
1. I'm Not There
Net als bepaalde nummers van Dylan (waar de film overigens tjokvol mee zit) is I'm Not There een licht abstract meesterwerk, vol emotie, humor, ritme en vooral fantastische poëzie waar ook zonder voorkennis ontzettend van genoten kan worden. Of het nou van alles betekent of helemaal niets.
2. No Country for Old Men
De personages, de dialogen, het camerawerk, de montage, het geweld, de zwarte humor, de diepere lagen die schuilgaan onder de alle aandacht opeisende plot terwijl ze toch transparant zijn: de gebroeders Coen zijn eindelijk terug, en hoe! De Amerikaanse meesters hebben na jaren hun vorm weer gevonden. Dat ze die nog een tijd mogen vasthouden. De meest perfecte film van het jaar.
3. There Will Be Blood
Een prachtig gefilmd, gelaagd meesterwerk met de beste muziekscore en de indrukwekkendste hoofdrolspeler van het jaar. De artistieke pretenties van P.T. Anderson worden helemaal waargemaakt in deze imposante film die meer dan één kijkbeurt verdient. Pas dan wordt de subtekst onder de overweldigende tekst echt duidelijk.
4. Il y a Longtemps Que Je T'Aime
Kristin Scott Thomas is weergaloos door zonder woorden veel te zeggen en elke scène waarin ze verschijnt te domineren. Onze oud-collega Ronald Simons verwoordde het perfect toen hij eerder dit jaar schreef: "een prachtig geacteerd en ingetogen geschreven en geregisseerd debuut af over schuld, vergeving en alle grijstinten daartussenin."
5. Entre les Murs
Een intelligente sociologische film die op meerdere niveaus werkt. Vooral bijzonder is de subtiele opbouw van communicatieproblemen en kleine culturele verschillen, die in een rustige situatie tot veel frustratie kunnen leiden, maar als er minder tijd en rust is vergaande gevolgen kunnen hebben.
6. Le Silence de Lorna
De nieuwe Dardennes film stelt een beetje teleur en heeft niet de emotionele impact van hun eerdere werk. Schuld en boetedoening blijven een interessant thema, maar ze hebben er interessantere films over gemaakt. Maar ook een mindere Dardenne is nog altijd het neusje van de cinemazalm.
7. The Dark Knight
Een grimmige, complexe film over onder andere moraliteit, rechtsorde, het falen daarvan, chaos, de vertroebeling van goed en kwaad, een held met trekjes van Jezus, Stalin en George W. Bush en een terrorist die de lachers op de hand heeft. En dat allemaal in een overdonderende actiethriller, die internationaal ook nog eens de financieel succesvolste film van het jaar is! Daar doet mijn initiële overschatting van de film in mijn recensie niets aan af.
8. Wall-E
Nog een grote Hollywoodfilm die risico's durft te nemen, en dat betaalt zich uit in deze gewaagde animatiefilm waarmee Pixar in animatieland naar nog eenzamere hoogte klimt. Robot Wall-E doet in de eerste helft stille filmhelden als Keaton en Chaplin (en R2D2!) herleven, waarna de scherpe doch zoete satire de overhand krijgt in een fantastische Pixar-creatie: het ruimteschip met de 'geëvolueerde' mens.
9. [Rec]
Een duizelingwekkende achtbaanrit met een moordend tempo, die op zeer effectieve wijze viervijfde van de lengte ontzettend eng is. De verwarring en onwetendheid van de personages wordt perfect overgebracht door het schokkerige 'docu' camerawerk. En de climax heeft nog maanden door mijn hoofd gespookt.
10. 3:10 to Yuma
Bij elke herkijk wordt de film beter en wordt het controversiële einde steeds logischer en passender. Regisseur Mangold houdt knap van begin tot eind de spanning vast in deze ouderwetse western met ouderwets sterke karakters en ouderwets goed uitgewerkte thema's rondom masculiniteit en moraliteit. De spectaculaire shoot-outs doen ook geen pijn.
Hedwig van Driel
In Amerika worden veel films die hopen op een Oscar laat in het jaar uitgebracht, zodat ze nog vers in het geheugen zullen liggen van de Academyleden op het tijdstip van stemmen. Aangezien het meestal hierbij niet gaat om de piracygevoelige blockbusters, komen die films hier pas een paar maanden later uit, als het nieuwe jaar hier allang is aangebroken. Dat maakt het maken van eindejaarslijstjes hier wel eens raar: vorig jaar stond The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford bij mij op nummer één, terwijl ik toen al twee films had gezien die ik veel beter vond (nummers een en twee uit de top tien hieronder). Mijn top vijf bestaat dit jaar uitsluitend uit film die in Amerika in 2007 zijn uitgekomen, terwijl ik het nu eigenlijk wel wil hebben over Synecdoche, New York... een film die in Nederland nog niet uit is. Het voordeel is wel dat je van een afstandje goed kan terugkijken, en ik durf nu vol vertrouwen te zeggen dat 2007 in Amerika een fantastisch filmjaar was, en de eerste paar maanden van dit jaar voor ons een vindplaats van juweeltjes. 2008 karakteriseert zich meer door een overvloed aan best goede films: voor mijn top tien kwamen maar liefst 24 titels in aanmerking, en dit terwijl er een dozijn films is die ik eigenlijk nog had willen zien voor ik mijn beslissing zou maken. En ach: gelukkig betekent het verlate releaseschema dat we hier in januari en februari nog naar heel veel mooie films kunnen uitkijken.
Nog één opmerking dan: The Dark Knight zul je hier niet vinden. Hij stond wel op de shortlist, maar ik vond dat er andere, net zo goede films waren die de aandacht beter konden gebruiken. Vandaar.
1. No Country for Old Men
De Coens leverden dit jaar twee heel verschillende films af, waarin hun houding en esthetiek toch allebei duidelijk te herkennen was. Burn After Reading is een heerlijke spionnenklucht die alleen maar grappiger wordt hoe vaker je hem kijkt. Maar No Country For Old Men was degene die direct de eerste keer al een verpletterende indruk maakt. De bijna afwezige score, de precieze, onverbiddelijke beelden en de drie sterke acteerprestaties die het skelet vormen zorgen ervoor dat deze thriller je bijblijft.
2. I'm Not There
Hoe maak je een biopic van een man die zichzelf steeds onttrok aan definitie? Zo dus. Wie op zoek is naar feiten moet ergens anders zoeken (bijvoorbeeld in de meesterlijke documentaire No Direction Home van Scorsese), maar wie een idee wil krijgen van de verleidingskracht van Dylan, van de ongrijpbaarheid en de fascinatie met dit rare mannetje, die is hier op de goede plek. En zelfs al boeit dat je geen zier is de rol van Cate Blanchett al genoeg om deze film te zien.
3. There Will Be Blood
There Will Be Blood is eigenlijk meer een opera dan een film. En dat zeg ik niet alleen omdat je de filmmuziek kan opzetten en daarin alle thema's kan ontdekken, maar ook vanwege de schaal en ambitie. Daniel Plainview is een onvergetelijke hoofdpersoon die overal bovenuit torent, en de film werkt zowel als een allegorie over de strijd tussen kapitalisme en geloof als op een elementair niveau, over een man die ten onder gaat aan zijn grenzeloze hebzucht.
4. The Darjeeling Limited
The Darjeeling Limited is objectief niet echt een extreem goede film te noemen. De tekorten zijn te makkelijk aan te wijzen en kwetsbare plekken te duidelijk te zien. Een perfecte film is het allerminst, en de mensen die Wes Anderson ervan beschuldigen zichzelf te herhalen geef ik geen ongelijk. Maar toch: heeft er iemand ooit de lange ledematen van Adrian Brody beter gebruikt? Is Owen Wilson - andere films van Anderson uitgezonderd - ooit beter geweest, of aandoenlijker? De soundtrack is fantastisch, de composities ook, en wat mij betreft mag Anderson nog heel lang doorgaan met dit soort films maken.
5. Margot at the Wedding
Margot at the Wedding is geen vriendelijke film. Net als de hoofdpersoon heeft het geen enkele wens om je te bevallen. Veel mensen beviel de film dan ook niet: bijna de helft van de critici gaf een negatieve recensie als je Rotten Tomatoes mag geloven. Maar ik heb gefascineerd zitten kijken, en ik ben erg benieuwd naar wat Noah Baumbach nog meer voor ons in petto heeft.
6. In Bruges
In Bruges krijgt het voor elkaar: het is een donkere komedie die én echt donker én echt grappig is. Bovendien is het een film met een benijdenswaardig strak script, waarin niets zonder reden gebeurt of gezegd wordt en alles in elkaar past. Brugge ziet er prachtig, spookachtig uit, Colin Farrell is fantastisch, Brendan Gleeson nog beter en toneelschrijver Martin McDonaugh heeft een fantastisch filmdebuut afgeleverd, dat de tweede keer dat je hem ziet alleen nog maar beter wordt.
7. Paranoid Park
Paranoid Park vond ik toen ik hem voor het eerst zag, middenin het filmfestival, niet heel fantastisch. Een beetje een herhaling van zetten voor Van Sant, schreef ik destijds, en ik moet toegeven dat ik mijn ogen misschien niet de volle anderhalf uur heb opengehouden. Maar toch: de beelden en de geluiden bleven bij me, en al kan ik me niet echt momenten van de film voor de geest halen, de sfeer, het gevoel van de film, dat kan ik nog steeds - bijna een jaar later - terugvinden. Bovendien is het een film die een goede reden heeft om heen en weer te springen in de tijd, en het op een organische, fascinerende manier doet.
8. Be Kind Rewind
Be Kind Rewind is wederom een film die makkelijk te bekritiseren valt: het plot is vrij voorspelbaar en soms flauw, Jack Black krijgt iets te veel ruimte om over the top te gaan, en het is allemaal een beetje rommelig. Maar bij geen enkele andere film dit jaar liep ik met zo'n gigantische grijns op mijn gezicht weer naar buiten, en net als bij Gondry's voorgaande film, the Science of Sleep, kreeg ik ontzettend veel zin om iets te maken, iets te creëren. Nee, het is er niet van gekomen. Maar de creativiteit van Michel Gondry, daar kun je me midden in de nacht voor wakker maken.
9. Vicky Cristina Barcelona
Als Vicky Cristina Barcelona door een andere, jonge filmmaker was gemaakt was hij waarschijnlijk warmer ontvangen en gezien als een veelbelovend debuut. Woody Allen heeft echter de pech dat zijn films alleen met zijn oudere films worden vergeleken, en tsja, een nieuwe Annie Hall is dit niet. Wat dan wel? Een heerlijke, luchtige soufflé van een film, een liefdesverklaring aan Barcelona met een levenslust die je toch niet zou verwachten van de nu 73-jarige regisseur.
10. Entre les Murs
In beschrijving klinkt Entre les Murs erg saai: de meesten van ons zijn maar wat blij als we eindelijk de verveling van het klaslokaal kunnen ontsnappen en hebben geen enkele behoefte terug te gaan. Maar Entre Les Murs is naast een indringende blik op het leven van een klas een van de boeiendste films die er dit jaar te zien waren.
Thijs Witty
1. Waltz with Bashir
Een absolute triomf. De superlatieven waren niet aan te slepen toen Ari Folman met zijn animatiedocumentaire de filmfestivals veroverde. Waltz with Bashir vermengt de emotionele taal van cinema met een persoonlijke herinnering die zeer terecht gedeeld wordt met de wereld. Folman laat zien hoe belangrijk een kunstfilm is voor publieke discussie én herinnering. Ik was er snel uit: Waltz with Bashir is de beste film die ik dit jaar gezien heb.
2. Caótica Ana
Ik hou van instabiliteit en dus van de films van Julio Medem. Al wankelend sleept hij je door de krochten van zijn brein en verwent hij je met uitbundige kleuren en schizofrene ideeën. Het is een conceptenfilm, vol ambities waarvan je je kunt afvragen of ze wel allemaal waargemaakt worden. Het gaat er echter meer om dat Medem nergens afstand doet van zijn visie, zonder dat dit afdoet aan de emotionele betrokkenheid van de toeschouwer. Ik denk dat dit een hoogtepunt zal zijn in een carrière vol hoogtepunten.
3. There Will Be Blood
Een makkelijke, maar terechte keuze. Ik moest erg lachen toen ik na de voorstelling naar buiten liep: zaalgenoot Harry de Winter liet het volk bij de uitgang maar al te graag weten dat de film vreselijk was. Onzin! Want wat een mooie film was het: groots (welhaast megalomaan!), meeslepend (bij je lurven grijpend!) en intrigerend (Daniel Day-Lewis kijkt zo woest!). Ik kon er niets op aanmerken, is dat een zwaktebod van een filmrecensent? Gewoonweg hulde aan een zeer goede film!
4. Away from Her
Dat actrice/regisseuse Sarah Polley vroeg wijs was, werd al duidelijk in The Sweet Hereafter. Voor Away From Her nam ze plaats in de regiestoel en groeide haar artistieke en existentiële visie tot opzienbarende hoogten. De film is in de eerste plaats ontroerend. Zo klein als de dingen zijn, zo groot blijken ze als je maar de moeite neemt er een camera op te richten. Het verliezen van een geliefde, niet door de dood maar door Alzheimer, lijkt tevens een sterke parabel over onze tijd. Een zachtzinnige, wijze en treurige film.
5. The Mourning Forest
Nog meer verdriet, ellende en rouw in deze Japanse plattelandsfilm. De kleur groen zal je voor altijd blijven associëren met The Mourning Forest. Het bos staat symbool voor alle onuitgesproken pijn van twee eenzame mensen, die samen ronddolen door al het oneindige groen. Ze doen dat om te vergeten, maar ook om te verwerken. De film is er om te koesteren, want vergeten zul je hem niet.
6. Stellet Licht
Veel te lang, arrogant, en mierenneukerig. Dat had ik makkelijk kunnen schrijven in mijn recensie over deze film. Toch blijkt uit de tegendraadsheid van enfant terrible Carlos Reygadas dat je iets bijzonders aanschouwt. Want stel je voor: een heimelijke liefdesrelatie tussen twee streng gelovige communeleden in een enclave in Mexico? Twee en een half uur meeslepende film. De hommage aan Bergman tijdens de slotscène is nogal opzichtig, maar verheft het rauwe realisme tot een vrij pure vorm van filmische magie.
7. Il y a Longtemps Que Je T'Aime
Philippe Claudel schreef eerder al fijne boeken als Grijze Zielen en Het Verslag van Brodeck. Ook als filmmaker onderscheidt hij zich. Ditmaal door zich volledig in dienst te stellen van actrice Kristin Scott Thomas. Ze geeft gestalte aan een wispelturige, rouwende vrouw van middelbare leeftijd die je razend nieuwsgierig maakt. Wat is er twintig jaar geleden met haar gebeurd! De sobere manier van filmen en het heel mooie script doen uitkijken naar een volgend project van Claudel. Een film graag!
8. You, the Living
Op nummer acht, met groot respect voor de tomeloze energie van de Zweedse Roy Andersson en zijn team, die meer dan vier jaar sleutelden aan de prachtige decors van deze vignettenfilm. Het is de spirituele opvolger van het schrijnend hilarische Songs from the Second Floor uit 2000. Al het burgerlijke leed is zo intens deprimerend, dat je er alleen nog maar keihard om kan lachen. Vrolijk stap de je bioscoopzaal uit, maar dan ga je nadenken. Wat kunnen mensen toch vreselijk zijn! Opzienbarend menskritiek zoals alleen Andersson en de zijnen dat kunnen.
9. Import/Export
Een twijfelgeval, en daarom in de lijst beland. De film heeft mij lang beziggehouden, ik vond het aanvankelijk vreselijk. Toen ik mij bij een tweede bezichtiging realiseerde dat er bijna geen films zijn die mij fysiek onwel maakten op morele gronden, moest ik mijn oordeel herzien. De ruige, niets ontziende vuigheid die Ulrich Seidl observeert is tekenend voor de keerzijde van Europese welvaart. De Oekraïense 'import' Olga mag niet eens proeven aan de geneugten van nabijgelegen landen als Oostenrijk. 'Export' Pauli evenmin. Een misselijkmakend sterke kanttekening bij de Westerse hypocrisie.
10. The Dark Knight
Deze monsterfilm is eigenlijk te hermetisch om écht goed te zijn. Ja, dat vind ik echt. Alles in The Dark Knight is extreem doortimmerd, in den treuren uitgebalanceerd en tot Imax-proporties opgetrokken. Godsamme, mag ik er dan ook nog zelf wat van vinden?! Desondanks, omdat er overduidelijk door grote talenten aan is gewerkt, een plaatsje in mijn eindejaarslijst.
Gunnar van Eenige
1. No Country for Old Men
De gebroeders Coen, die met dit stilistische en technische hoogstandje een spannende existentialistische achtervolgingsthriller (die in de tachtiger jaren afspeelt, een vrij ongewone tijd voor een hedendaagse film) hebben afgeleverd weten me compleet te overtuigen. Een film om elke maand te kijken.
2. There Will Be Blood
Die stem. Daniel Day-Lewis weet naast het neerzetten van zijn rol op visuele wijze vooral ook met zijn raspende zware stem meteen te overtuigen van zijn gelijk, ook al zijn zijn beweegredenen puur egoïstisch. De film laat de opkomst en verbondenheid van kapitalisme en religie in Amerika zien door de ogen van een koppige hebzuchtige man die bij nul begint.
3. La Graine et le Mulet
Deze film laat zien hoe het voelt om oud te worden zonder je dromen te hebben verwezenlijkt en toont de strijd om dit recht te zetten. De ontreddering van de hoofdrolspeler die samen met zijn stiefdochter probeert iets nieuws op te bouwen en tracht nog iets te maken van het leven is goud waard. Ga hier trouwens naar kijken met een volle maag.
4. Entre les Murs
Een klas vol karakters en een zee van herkenningspunten voor een ieder. De amicale aanpak van de leraar veroorzaakt naast educatief verantwoorde discussies met zijn leerlingen ook voor verschuivende grenzen van macht en vertrouwen in het klaslokaal met vervelende gevolgen.
5. El Orfanato
Een effectieve horrorfilm, met beelden en momenten die je bijblijven en een onbeschrijfelijk treurig einde dat lang... lang nagalmt.
6. Le Silence de Lorna
Bij het kijken naar dit portret van de gebroeders Dardenne kan men bijna claustrofobische neigingen krijgen, zo dicht zit de camera op het hoofdpersonage. Er is volgens mij geen enkele scène of shot zonder haar. Daarnaast worden we geconfronteerd met ondergrondse praktijken waar we overdag gewoon langs zouden kijken.
7. Juno
Meestal heb ik het niet zo op hippe Amerikaanse tienerkomedies waarin hoofdrolspelers vaker 'like' voor een woord zetten dan knipperen met hun ogen, maar deze variant is verassend grappig, origineel en verrijkt met materie. De show wordt af en toe gestolen door Paulie Bleeker met zijn witte benen en retro gymoutfit en Juno's vader.
8. Away from Her
De angst van het ouder worden en het verliezen van kostbare herinneringen door het wegsijpelen van een geheugen is hier mooi in beeld gebracht, zonder al te sentimenteel te worden. Het moment waarop Julie Christie na enkele meters te hebben gelanglauft verdwaald terugkijkt naar haar huis en zich probeert zich te herinneren wat ze vergeten is, zegt alles. Mooi.
9. 3:10 to Yuma
Een vlotte western die me deed denken aan High Noon door de nadruk op tijd en plaats met de altijd interessante Christian Bale en de charismatische Russel Crowe. Meestal zijn het de boeven die ons intrigeren, maar Bale, zoals vaak, is te goed geïntegreerd met de uitstekend gecreëerde context waarin hij zich bevindt.
10. The Dark Knight
Een vervolg op Christopher Nolans herdefiniëring van de gevleugelde wreker pakt goed uit. De vraag - wie en wat vertegenwoordigt Batman in een moderne maatschappij - krijgt veel verschillende beschouwingen, maar remt de weergaloze actie absoluut niet.
Genja Ferschtman
1. Stellet Licht
Schoonheid in de meest pure zin van het woord.
2. No Country for Old Men
Adembenemende cinema en inventiviteit recht uit de hersenpan.
3. The Band's Visit
Zo helder, dromerig en licht dat je verlangt naar meer, opnieuw, terug.
4. La Noche de los Girasoles
Dramatische sequentie van gebeurtenissen verbijstert, ontreddert en verontrust.
5. Paris
Een nieuw 'Parijs' met Juliette Binoche in haar meest tastbare rol tot nu toe.
6. Il y a Longtemps Que Je T'Aime
IJzersterk acteerwerk draagt het verrassende plot tot voorbij de aftiteling.
7. [Rec]
Eindelijk weer een zeer geslaagde oefening in stokkende ademhaling en stollend bloed.
8. You, the Living
De meester van de absurdistische werkelijkheid slaat weer toe.
9. Cargo 200
Tentoonstelling van de gruwelijkheden à la carte.
10. Be Kind Rewind
Wederom een fantastische ode aan de ambacht en magie van cinematografie.
Michelle Lentz
1. Cloverfield
Cinema of attractions, de film als een ritje in de achtbaan. Het verhaal mag zeer summier zijn, de gebruikte cinematografie - voornamelijk een handheld camera - is grandioos.
2. The Dark Knight
Heath Ledger als The Joker met zijn onsterfelijke uitdrukking 'Tadáá'!!
3. Lemon Tree
Simpele maar hartverscheurende en realistische vertelling van het Israëlisch-Palestijns conflict op microniveau.
4. The Kite Runner
Verfilming van Khaled Hosseini's gelijknamige roman. Een film waarin voornamelijk Dari en Pashtu, twee uit Afghanistan afkomstige dialecten worden gesproken. Tezamen met het verstelperspectief van twee kinderen zorgt het voor een onverwachte maar welkome aanvulling op het Westers georiënteerde filmaanbod.
5. 3:10 to Yuma
De wedergeboorte van de western waarin mannen hun plichten kennen, opgenomen in een tijd waar normen en waarden steeds meer richtlijnen lijken te worden.
6. Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street
Een zingende Johnny Depp in een horrormusical. Niet de meest logische keuze maar wel heerlijk fout.
7. Max Payne
Gepijnigde actieheld op zoek naar de moordenaars van zijn vrouw en baby. Onorigineel concept maar de noirachtige grafisch vormgegeven mise-en-scène en de gebruikte cinematografie maken dit gebrek ruimschoots goed.
8. The Bucket List
Klein humoristisch pareltje met de nooit teleurstellende Nicholson en Freeman.
9. Mamma Mia! The Movie
Of de acteurs wel of niet kunnen zingen, de film is meer dan vermakelijk en zeker meer dan één keer.
10. Gone Baby Gone
Vooral de morele kwestie over de vraag wanneer een kind uit huis geplaatst zou moeten worden, baart opzien en is ook nog eens pijnlijk en actueel. Een sterk regiedebuut.
Joris Brieffies
1. Into the Wild
2. Away from Her
3. Entre les Murs
4. La Graine et le Mulet
5. There Will Be Blood
6. Before the Devil Knows You're Dead
7. Wall-E
8. Burn After Reading
9. No Country for Old Men
10. In Bruges
Hakima Elouarti
1. No Country for Old Men
Javier Bardem in de rol van geniale huurmoordenaar die ook nog erg op je lachspieren werkt.
2. L'Empreinte de l'Ange
Enerverende thriller over een moeder die geobsedeerd is door andermans kind.
3. RocknRolla
Heerlijke mannen, actie en een flinke dosis Engelse humor. Guy Ritchie op zijn best.
4. Vicky Cristina Barcelona
Intellectueel drama over de liefde, burgerlijkheid en Barcelona.
5. Into the Wild
Naar de keel grijpend verhaal over een innerlijke zoektocht naar identiteit en zingeving.
6. Juno
Een veel bejubelde tragikomedie, waarin een zwangere puber en de scherpe dialogen de boventoon voeren.
7. Burn After Reading
Een sullige Brad Pitt in een chaotisch, maar heel vermakelijk plot.
8. Horton Hears a Who!
Jim Carrey als olijk olifantje met een dienstvaardig doel.
9. Dialogue Avec Mon Jardinier
In een mooi melancholisch drama ontstaat langzaam een innige vriendschap tussen een mondaine schilder en zijn wereldvreemde tuinier.
10. Mio Fratello è Figlio Unico
Het aangrijpende verhaal van twee totaal verschillende broers in een politiek rumoerig Italië.
EINDUITSLAG
