Sam Peckinpah, een van de meest invloedrijke maar ook meest rebelse regisseurs van de jaren zestig en zeventig, voelde zich altijd een buitenstaander in Hollywood. Ondanks klassiekers als The Wild Bunch en Straw Dogs kreeg hij slechts één Oscar-nominatie in zijn carrière. Dat versterkte zijn gevoel dat de industrie hem nooit volledig erkende.
Zijn films stonden bekend om hun brute, vernieuwende geweld en compromisloze toon, wat zowel bewondering als woede opriep. Peckinpah hield echter vast aan zijn visie en liet zich nooit door studio's of critici sturen. Juist daarom had hij moeite met collega's die wél brede erkenning kregen.
Opvallende boosheid
Toen The Godfather in 1972 uitgroeide tot het grootste kassucces ooit en meerdere Oscars won, had Peckinpah de film nog niet eens gezien. Toch verklaarde hij onomwonden dat hij "Coppola haatte". Niet persoonlijk, maar puur omdat Coppola iets had bereikt waar hij zelf zo naar verlangde.
Peckinpah gaf in een interview toe dat hij simpelweg jaloers was op het succes van The Godfather. Hij zei zelfs dat hij alleen maar wilde dat zijn eigen films goed waren en dat hij geen "andere klootzak" gunde dat die betere films maakte. Zijn eerlijkheid was bruut, maar typerend voor zijn recht-voor-z'n-raap-karakter.
Eigen werk
Het succes van Coppola viel bovendien samen met een moeilijke periode in Peckinpahs eigen carrière. In de maanden na The Godfather bracht hij twee films uit: Junior Bonner en The Getaway, beide met Steve McQueen in de hoofdrol. De eerste werd een flop, wat extra wrang moet hebben gevoeld.
Gelukkig bracht The Getaway wél succes: de film leverde ruim tien keer zijn productiebudget op en groeide later uit tot een cultfavoriet. Toch kon zelfs dat succes niet tippen aan de culturele impact van The Godfather, dat inmiddels wordt beschouwd als een van de grootste films ooit gemaakt.
Competitief karakter
Peckinpah's frustratie laat zien hoe competitief de filmwereld kan zijn, zelfs onder iconische regisseurs. Zijn werk had Hollywood vernieuwd, maar de lof en prijzen gingen vaak naar anderen. En The Godfather, met sterren als Marlon Brando, Al Pacino en James Caan, was simpelweg een onvermijdelijke mijlpaal.
Zijn films stonden bekend om hun brute, vernieuwende geweld en compromisloze toon, wat zowel bewondering als woede opriep. Peckinpah hield echter vast aan zijn visie en liet zich nooit door studio's of critici sturen. Juist daarom had hij moeite met collega's die wél brede erkenning kregen.
Opvallende boosheid
Toen The Godfather in 1972 uitgroeide tot het grootste kassucces ooit en meerdere Oscars won, had Peckinpah de film nog niet eens gezien. Toch verklaarde hij onomwonden dat hij "Coppola haatte". Niet persoonlijk, maar puur omdat Coppola iets had bereikt waar hij zelf zo naar verlangde.
Peckinpah gaf in een interview toe dat hij simpelweg jaloers was op het succes van The Godfather. Hij zei zelfs dat hij alleen maar wilde dat zijn eigen films goed waren en dat hij geen "andere klootzak" gunde dat die betere films maakte. Zijn eerlijkheid was bruut, maar typerend voor zijn recht-voor-z'n-raap-karakter.
Eigen werk
Het succes van Coppola viel bovendien samen met een moeilijke periode in Peckinpahs eigen carrière. In de maanden na The Godfather bracht hij twee films uit: Junior Bonner en The Getaway, beide met Steve McQueen in de hoofdrol. De eerste werd een flop, wat extra wrang moet hebben gevoeld.
Gelukkig bracht The Getaway wél succes: de film leverde ruim tien keer zijn productiebudget op en groeide later uit tot een cultfavoriet. Toch kon zelfs dat succes niet tippen aan de culturele impact van The Godfather, dat inmiddels wordt beschouwd als een van de grootste films ooit gemaakt.
Competitief karakter
Peckinpah's frustratie laat zien hoe competitief de filmwereld kan zijn, zelfs onder iconische regisseurs. Zijn werk had Hollywood vernieuwd, maar de lof en prijzen gingen vaak naar anderen. En The Godfather, met sterren als Marlon Brando, Al Pacino en James Caan, was simpelweg een onvermijdelijke mijlpaal.
