In september 2001, toen ik nog video's en dvd's verhuurde in een Amsterdamse videotheek, noemde ik The Fast and the Furious de 'verrassing van de maand'. Bij toeval was ik tegen de film aangelopen. Ik ging naar Pathé Arena voor Swordfish, maar wilde na afloop eigenlijk nóg wel een film zien. Gelukkig kon je in die tijd nog ongezien een andere zaal in sluipen. Als je eenmaal voorbij de controleur bij de centrale ingang was, had je bij wijze van spreken de hele dag alle zalen tot je beschikking.
Zonder voorkennis en zonder kaartje ben ik dus bij deze film beland. Vooral dat eerste kan ik iedereen aanraden. Als je niet weet wat je te wachten staat, valt het meestal mee is mijn ervaring. Voor The Fast and the Furious gold dat in ieder geval sterk. Ik zag heus wel dat de kwaliteit niet altijd even hoog was, maar de film had een opmerkelijke aantrekkingskracht op mij: veel actie, een hoog tempo, pompende motoren, ronkende muziek, stoere gasten, sexy meiden en een leuk, eenvoudig verhaaltje zonder poespas. Een onvervalste 'guilty pleasure' dus: je hoort hem slecht te vinden, maar je vindt hem heerlijk.
Kende ik Paul Walker? Amper. Ik had hem gezien in The Skulls, een rommelige thriller over een geheim studentengenootschap, maar ik betwijfel of ik hem toen in mijn geheugen heb opgeslagen. Ik moet zelfs bekennen dat ik nu pas een connectie tussen The Skulls en The Fast and the Furious ontdek: beide zijn geregisseerd door Rob Cohen. Hoe dan ook, in The Fast and the Furious vond ik Walker een sympathieke verschijning met wie ik me beter kon identificeren dan Vin Diesel. Ik behoorde tot team O'Conner om het zo maar te zeggen.
Twee jaar later, ik was inmiddels hoofdredacteur van de filmnieuwsbrief Biosmail, bereikte ik een nieuwe mijlpaal als filmverslaggever: in het kader van de release van 2 Fast 2 Furious mocht ik Paul Walker interviewen! Stijf van de zenuwen heb ik hem in The Grand in Amsterdam de hand geschud, me mompelend voorgesteld en hem enkele niet bijster originele vragen gesteld. Ik heb hem ruim twintig minuten gesproken, wat overigens geheel zijn verdienste was, want hij bleek een prater te zijn. Hij antwoordde open en eerlijk, zoals je van een nieuwe ster, negenentwintig jaar destijds, nog hoopt te verwachten. De vriendelijke acteur slenterde op zijn gemakje rond door de hotelkamer, had het naar zijn zin (of acteerde dat voortreffelijk) en zorgde voor een prettig en - uiteindelijk - ontspannen gesprek.
2 Fast 2 Furious was niet het vervolg waar ik op gehoopt had, verre van dat, maar doordat het eerste deel me zo verrast had en doordat Paul Walker de eerste Hollywoodster was die ik persoonlijk ontmoette, heb ik altijd een zwak voor de Fast and the Furious-reeks gehouden. Ik heb nooit kunnen voorspellen dat er zoveel delen zouden volgen - wie wel? - maar ik heb er altijd reikhalzend naar uitgekeken. Weliswaar om persoonlijke, weinig journalistieke redenen, maar ik ben ook maar een mens.
Net als Paul Walker, zo drong vanochtend keihard tot me door. Omgekomen bij een auto-ongeluk, hoe kan het ook anders? Een dood waar hij als racegek waarschijnlijk voor zou hebben getekend, maar dan niet op deze onheroïsche manier, als bijrijder nota bene. En al helemaal niet zo vroeg, als vader van een tienerdochter en als acteur die nog volop in zijn carrière stond. Het raakt me altijd als een bekende filmster plotseling overlijdt, maar de dood van Paul Walker gaat me extra aan het hart. Als bescheiden eerbetoon publiceer ik hieronder mijn interview uit 2003.
Remko Mewe
Hoofdredacteur FilmTotaal
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb je Vin Diesel gemist in deze film?
"Nee, om eerlijk te zijn. Als hij ook was teruggekomen, zou de film erg saai zijn geweest omdat het weer dezelfde ervaring zou opleveren. De film zou ook veel serieuzer zijn geworden dan 2F2F nu is. Ik zou zelf ook verveeld raken. In eerste instantie wilde ik niet meewerken aan de sequel. Ik was dus blij dat ik met nieuwe mensen kon samenwerken."
Was er wel een script waarin Vin Diesel zou spelen?
"Ja, dat was dit script. Hij zou de rol spelen die Tyrese nu vertolkt. Precies hetzelfde verhaal. Universal wilde deze film vóór de zomer uitbrengen om veel geld te verdienen, maar dat was met Vin niet te regelen. Ikzelf was verbonden aan het vervolg, dus ik had geen keus. Ik hoop dat we een film hebben gemaakt waarvan de fans denken dat hij recht doet aan het origineel."
Is dit een mannenfilm?
"Ja, voornamelijk wel. Het gaat in de eerste plaats om auto's en vrouwen. Toch verbaas ik me erover hoeveel vrouwen ernaartoe gaan. Ze lijken zich te vermaken om wat voor reden dan ook. Misschien vanwege Tyrese. Of het ligt aan hun vriendjes die zeggen: 'kom op, we gaan nu deze film kijken en dan gaan we volgend weekend naar How To Lose A Guy In 10 Days. Deal?'".
Deel 1 speelde zich af in Los Angeles. Deel 2 in Miami. Hoe was die verandering?
"Er was een verschil in energie en dynamiek. In deel 1 gebruikte de cameraman filters om Los Angeles er kleurlozer uit te laten zien. In die film lijkt L.A. de meest sombere plek op de wereld. Op de auto's na is er bijna geen kleur. Maar in Miami is alles helder en dat voelt heel anders."
Hoe was het om met regisseur John Singleton te werken? Waren er veel verschillen met Rob Cohen?
"Er waren uiteraard verschillen. Ik ben echter een acteur en heb weinig te maken met de regie. Als het om kritiseren gaat, doe ik dat altijd vanuit het oogpunt van de acteur. 2F2F draait niet om karakterontwikkeling en dergelijke. John zag de film als de ideale gelegenheid om een waanzinnig leuke tijd te hebben. Maar hij is tegelijkertijd heel competitief. Ik weet dat hij deze film is gaan maken met de gedachte dat hij het eerste deel zou kunnen overtreffen. De keuze voor John Singleton was redelijk onverwacht, omdat hij toch bekend staat als een regisseur van zware films, waarin rassenverschillen vaak een rol spelen. Maar ik zag zijn enthousiasme. Hij had het voortdurend over Mad Max en zo. Hij houdt meer van films dan wie dan ook. Hij is er helemaal gek van. Hij regisseert als een filmfan, niet als een regisseur. Hij haalt ook erg veel uit andere films. Hij zei bijvoorbeeld tijdens een shoot: 'Paul, ik wil zo'n shot zoals in de openingsscène van Saving Private Ryan'. Ik zei: 'John, welk shot? Er zitten wel vijf miljoen shots in die eerste scène.' Ik hou van de manier waarop hij regisseert. Hij neemt Steven Spielberg vaak als voorbeeld. En tijdens het kijken van zijn eigen dailies zegt hij altijd dat het toch nog beter kan."
Hoe kijk je zelf naar films?
"Moeilijk te zeggen. Het hangt ervan af. Een film is goed als ik niet denk aan shots en camerastandpunten. Dan kan ik me verliezen in een film, maar dat gebeurt niet vaak."
Is er veel gebruik gemaakt van CGI?
"Nee, ik heb inmiddels mijn buik vol van al die CGI. Dat vind ik ook het leuke van 2F2F. De racesequenties zijn echt. Bijvoorbeeld de auto die door de truck wordt overreden. Ik heb tot nu toe tegen iedereen gezegd dat er geen ongelukken zijn gebeurd tijdens de shoots. Maar om eerlijk te zijn: er was wél een ongeluk. Wanneer de Mustang achter de truck vandaan komt, knalt de Corvette er bovenop en vliegt over de kop. Dat had niet moeten gebeuren. De bestuurder kreeg zoveel puin op zijn wagen dat hij niks meer zag en de Mustang niet frontaal raakte, maar van opzij."
Hoeveel heb je zelf gereden in deze film?
"Ik ben een echte racefanaat. Zoals zoveel jongens was ik vroeger gek op auto's en wilde ik autocoureur worden. Toevallig ben ik altijd al bezig met auto's, omdat mijn grootvader autocoureur was. Ik was heel vaak op de circuits en zo. En nu ben ik een regelmatige racer. Ik ga toch minstens vier à vijf keer in de maand de baan op. En elke keer verslijt ik mijn banden volledig. Ik heb een aantal auto's, waarvan één met 920pk onder de klep die bijna 190 mijl per uur gaat." [vervolgens kletst Paul nog even door over allerlei autotypes en hun technische specificaties]
In de eerste film is Vin Diesel de racekoning. In 2F2F ben jij dat.
"Dat was ook de opzet. Maar Vin kan voor geen meter rijden. Hij komt van de oostkust, daar rijden ze niet. Hij was zo slecht en reed alles kapot. In 2F2F is Tyrese mijn medespeler en hij is net zo competitief als ik. Hij heeft veel geoefend in het racen. Ik liet me natuurlijk niet verslaan, maar we hebben wel veel lol gehad. Iets teveel soms. Deze film was geen werk. Je hoeft er niet zo heel serieus mee bezig te zijn, je moet er gewoon een leuke tijd van maken. Ik bedoel, we maken een sequel. Die worden meestal toch niet fantastisch. Dus we hebben de film ook anders benaderd. De serieuze aanpak is verdwenen en daardoor zien we nu twee mannen die bijna lachend het gevaar tegemoet gaan. Ze hebben toch geen keuze: of ze moeten naar de gevangenis of ze moeten een klus klaren die geld oplevert, maar dodelijk kan aflopen. Dus dan in ieder geval maar samen sterven en er een leuk avontuur van maken. Tyrese en ik wilden ook eigenlijk niet acteren dat we elkaar niet mochten, omdat we zo goed met elkaar overweg konden. Maar eigenlijk was ik gewoon een beetje lui en vond ik het wel makkelijk om mezelf te spelen. Uiteindelijk heeft het wel goed uitgepakt, want ik denk niet dat men op een serieus vervolg zat te wachten. Daarom is dit deel ook veel komischer. Ook op de set was het lachen. Na elke grap begon ik het thema van Dukes of Hazard te neuriën. John moest daar steeds om lachen: 'Bro, that's some funny stupid shit'. John noemde het steeds Dukes and Hazard. En daar moesten wij weer keihard om lachen."
In de film is je bijnaam Bullitt, een referentie naar de Steve McQueen-film Bullitt met die fameuze autoachtervolging. Wie heeft dat bedacht?
"John. John wilde dat ik Bullitt zou zijn, maar ik ben Steve McQueen niet. Ik ben dol op hem, maar het is oncomfortabel om met iemand vergeleken te worden. Blond haar, blauwe ogen en raceauto's, dus ik ben Steve McQueen. Het is vleiend, maar ook onprettig. Ik ben Paul Walker, dude."
Ben je al klaar voor een derde deel?
"Ik heb geen verplichtingen meer, dus ik weet niet of ik terugkom. Als ik het doe, wil ik ook dat John en Tyrese weer meedoen. En ik weet ook niet of de fans een filmserie willen. En ik ben ook met andere dingen bezig. Ik ben nu met een film bezig waar ik iemand speel die in een weeshuis is opgegroeid en niet kan lezen en schrijven. Ik ben ook geïnteresseerd in kleinere films. Je moet als acteur ook nee durven zeggen tegen grote projecten. Veel acteurs gaan daarmee in de fout. Als je nee durft te zeggen blijf je in Hollywood langer interessant."
Daarom heb je ook nee gezegd tegen een remake van Superman?
"Ja. Dat ging om een verplichting voor zeven jaar en daar had ik geen zin in. Ik heb bovendien ook niks met stripboeken. Ik ben geen comic man. Ik ben net klaar met Timeline van Richard Donner. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want hij heeft onder meer The Goonies gemaakt, die ik als kind ongelooflijk vaak heb gezien."
Je houdt erg van surfen. Zit er nog een surffilm aan te komen?
"Ik hou van snowboarden, surfen, skydiven en dat soort dingen. Ik zit er wel eens over te denken om zoiets in een film te gaan doen. Maar echte plannen zijn er niet. Tot nu toe is er eigenlijk geen film gemaakt die die cultuur goed weet te treffen. Point Break misschien, dat is wel een prima film."
Zonder voorkennis en zonder kaartje ben ik dus bij deze film beland. Vooral dat eerste kan ik iedereen aanraden. Als je niet weet wat je te wachten staat, valt het meestal mee is mijn ervaring. Voor The Fast and the Furious gold dat in ieder geval sterk. Ik zag heus wel dat de kwaliteit niet altijd even hoog was, maar de film had een opmerkelijke aantrekkingskracht op mij: veel actie, een hoog tempo, pompende motoren, ronkende muziek, stoere gasten, sexy meiden en een leuk, eenvoudig verhaaltje zonder poespas. Een onvervalste 'guilty pleasure' dus: je hoort hem slecht te vinden, maar je vindt hem heerlijk.
Kende ik Paul Walker? Amper. Ik had hem gezien in The Skulls, een rommelige thriller over een geheim studentengenootschap, maar ik betwijfel of ik hem toen in mijn geheugen heb opgeslagen. Ik moet zelfs bekennen dat ik nu pas een connectie tussen The Skulls en The Fast and the Furious ontdek: beide zijn geregisseerd door Rob Cohen. Hoe dan ook, in The Fast and the Furious vond ik Walker een sympathieke verschijning met wie ik me beter kon identificeren dan Vin Diesel. Ik behoorde tot team O'Conner om het zo maar te zeggen.
Twee jaar later, ik was inmiddels hoofdredacteur van de filmnieuwsbrief Biosmail, bereikte ik een nieuwe mijlpaal als filmverslaggever: in het kader van de release van 2 Fast 2 Furious mocht ik Paul Walker interviewen! Stijf van de zenuwen heb ik hem in The Grand in Amsterdam de hand geschud, me mompelend voorgesteld en hem enkele niet bijster originele vragen gesteld. Ik heb hem ruim twintig minuten gesproken, wat overigens geheel zijn verdienste was, want hij bleek een prater te zijn. Hij antwoordde open en eerlijk, zoals je van een nieuwe ster, negenentwintig jaar destijds, nog hoopt te verwachten. De vriendelijke acteur slenterde op zijn gemakje rond door de hotelkamer, had het naar zijn zin (of acteerde dat voortreffelijk) en zorgde voor een prettig en - uiteindelijk - ontspannen gesprek.
2 Fast 2 Furious was niet het vervolg waar ik op gehoopt had, verre van dat, maar doordat het eerste deel me zo verrast had en doordat Paul Walker de eerste Hollywoodster was die ik persoonlijk ontmoette, heb ik altijd een zwak voor de Fast and the Furious-reeks gehouden. Ik heb nooit kunnen voorspellen dat er zoveel delen zouden volgen - wie wel? - maar ik heb er altijd reikhalzend naar uitgekeken. Weliswaar om persoonlijke, weinig journalistieke redenen, maar ik ben ook maar een mens.
Net als Paul Walker, zo drong vanochtend keihard tot me door. Omgekomen bij een auto-ongeluk, hoe kan het ook anders? Een dood waar hij als racegek waarschijnlijk voor zou hebben getekend, maar dan niet op deze onheroïsche manier, als bijrijder nota bene. En al helemaal niet zo vroeg, als vader van een tienerdochter en als acteur die nog volop in zijn carrière stond. Het raakt me altijd als een bekende filmster plotseling overlijdt, maar de dood van Paul Walker gaat me extra aan het hart. Als bescheiden eerbetoon publiceer ik hieronder mijn interview uit 2003.
Remko Mewe
Hoofdredacteur FilmTotaal
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb je Vin Diesel gemist in deze film?
"Nee, om eerlijk te zijn. Als hij ook was teruggekomen, zou de film erg saai zijn geweest omdat het weer dezelfde ervaring zou opleveren. De film zou ook veel serieuzer zijn geworden dan 2F2F nu is. Ik zou zelf ook verveeld raken. In eerste instantie wilde ik niet meewerken aan de sequel. Ik was dus blij dat ik met nieuwe mensen kon samenwerken."
Was er wel een script waarin Vin Diesel zou spelen?
"Ja, dat was dit script. Hij zou de rol spelen die Tyrese nu vertolkt. Precies hetzelfde verhaal. Universal wilde deze film vóór de zomer uitbrengen om veel geld te verdienen, maar dat was met Vin niet te regelen. Ikzelf was verbonden aan het vervolg, dus ik had geen keus. Ik hoop dat we een film hebben gemaakt waarvan de fans denken dat hij recht doet aan het origineel."
Is dit een mannenfilm?
"Ja, voornamelijk wel. Het gaat in de eerste plaats om auto's en vrouwen. Toch verbaas ik me erover hoeveel vrouwen ernaartoe gaan. Ze lijken zich te vermaken om wat voor reden dan ook. Misschien vanwege Tyrese. Of het ligt aan hun vriendjes die zeggen: 'kom op, we gaan nu deze film kijken en dan gaan we volgend weekend naar How To Lose A Guy In 10 Days. Deal?'".
Deel 1 speelde zich af in Los Angeles. Deel 2 in Miami. Hoe was die verandering?
"Er was een verschil in energie en dynamiek. In deel 1 gebruikte de cameraman filters om Los Angeles er kleurlozer uit te laten zien. In die film lijkt L.A. de meest sombere plek op de wereld. Op de auto's na is er bijna geen kleur. Maar in Miami is alles helder en dat voelt heel anders."
Hoe was het om met regisseur John Singleton te werken? Waren er veel verschillen met Rob Cohen?
"Er waren uiteraard verschillen. Ik ben echter een acteur en heb weinig te maken met de regie. Als het om kritiseren gaat, doe ik dat altijd vanuit het oogpunt van de acteur. 2F2F draait niet om karakterontwikkeling en dergelijke. John zag de film als de ideale gelegenheid om een waanzinnig leuke tijd te hebben. Maar hij is tegelijkertijd heel competitief. Ik weet dat hij deze film is gaan maken met de gedachte dat hij het eerste deel zou kunnen overtreffen. De keuze voor John Singleton was redelijk onverwacht, omdat hij toch bekend staat als een regisseur van zware films, waarin rassenverschillen vaak een rol spelen. Maar ik zag zijn enthousiasme. Hij had het voortdurend over Mad Max en zo. Hij houdt meer van films dan wie dan ook. Hij is er helemaal gek van. Hij regisseert als een filmfan, niet als een regisseur. Hij haalt ook erg veel uit andere films. Hij zei bijvoorbeeld tijdens een shoot: 'Paul, ik wil zo'n shot zoals in de openingsscène van Saving Private Ryan'. Ik zei: 'John, welk shot? Er zitten wel vijf miljoen shots in die eerste scène.' Ik hou van de manier waarop hij regisseert. Hij neemt Steven Spielberg vaak als voorbeeld. En tijdens het kijken van zijn eigen dailies zegt hij altijd dat het toch nog beter kan."
Hoe kijk je zelf naar films?
"Moeilijk te zeggen. Het hangt ervan af. Een film is goed als ik niet denk aan shots en camerastandpunten. Dan kan ik me verliezen in een film, maar dat gebeurt niet vaak."
Is er veel gebruik gemaakt van CGI?
"Nee, ik heb inmiddels mijn buik vol van al die CGI. Dat vind ik ook het leuke van 2F2F. De racesequenties zijn echt. Bijvoorbeeld de auto die door de truck wordt overreden. Ik heb tot nu toe tegen iedereen gezegd dat er geen ongelukken zijn gebeurd tijdens de shoots. Maar om eerlijk te zijn: er was wél een ongeluk. Wanneer de Mustang achter de truck vandaan komt, knalt de Corvette er bovenop en vliegt over de kop. Dat had niet moeten gebeuren. De bestuurder kreeg zoveel puin op zijn wagen dat hij niks meer zag en de Mustang niet frontaal raakte, maar van opzij."
Hoeveel heb je zelf gereden in deze film?
"Ik ben een echte racefanaat. Zoals zoveel jongens was ik vroeger gek op auto's en wilde ik autocoureur worden. Toevallig ben ik altijd al bezig met auto's, omdat mijn grootvader autocoureur was. Ik was heel vaak op de circuits en zo. En nu ben ik een regelmatige racer. Ik ga toch minstens vier à vijf keer in de maand de baan op. En elke keer verslijt ik mijn banden volledig. Ik heb een aantal auto's, waarvan één met 920pk onder de klep die bijna 190 mijl per uur gaat." [vervolgens kletst Paul nog even door over allerlei autotypes en hun technische specificaties]
In de eerste film is Vin Diesel de racekoning. In 2F2F ben jij dat.
"Dat was ook de opzet. Maar Vin kan voor geen meter rijden. Hij komt van de oostkust, daar rijden ze niet. Hij was zo slecht en reed alles kapot. In 2F2F is Tyrese mijn medespeler en hij is net zo competitief als ik. Hij heeft veel geoefend in het racen. Ik liet me natuurlijk niet verslaan, maar we hebben wel veel lol gehad. Iets teveel soms. Deze film was geen werk. Je hoeft er niet zo heel serieus mee bezig te zijn, je moet er gewoon een leuke tijd van maken. Ik bedoel, we maken een sequel. Die worden meestal toch niet fantastisch. Dus we hebben de film ook anders benaderd. De serieuze aanpak is verdwenen en daardoor zien we nu twee mannen die bijna lachend het gevaar tegemoet gaan. Ze hebben toch geen keuze: of ze moeten naar de gevangenis of ze moeten een klus klaren die geld oplevert, maar dodelijk kan aflopen. Dus dan in ieder geval maar samen sterven en er een leuk avontuur van maken. Tyrese en ik wilden ook eigenlijk niet acteren dat we elkaar niet mochten, omdat we zo goed met elkaar overweg konden. Maar eigenlijk was ik gewoon een beetje lui en vond ik het wel makkelijk om mezelf te spelen. Uiteindelijk heeft het wel goed uitgepakt, want ik denk niet dat men op een serieus vervolg zat te wachten. Daarom is dit deel ook veel komischer. Ook op de set was het lachen. Na elke grap begon ik het thema van Dukes of Hazard te neuriën. John moest daar steeds om lachen: 'Bro, that's some funny stupid shit'. John noemde het steeds Dukes and Hazard. En daar moesten wij weer keihard om lachen."
In de film is je bijnaam Bullitt, een referentie naar de Steve McQueen-film Bullitt met die fameuze autoachtervolging. Wie heeft dat bedacht?
"John. John wilde dat ik Bullitt zou zijn, maar ik ben Steve McQueen niet. Ik ben dol op hem, maar het is oncomfortabel om met iemand vergeleken te worden. Blond haar, blauwe ogen en raceauto's, dus ik ben Steve McQueen. Het is vleiend, maar ook onprettig. Ik ben Paul Walker, dude."
Ben je al klaar voor een derde deel?
"Ik heb geen verplichtingen meer, dus ik weet niet of ik terugkom. Als ik het doe, wil ik ook dat John en Tyrese weer meedoen. En ik weet ook niet of de fans een filmserie willen. En ik ben ook met andere dingen bezig. Ik ben nu met een film bezig waar ik iemand speel die in een weeshuis is opgegroeid en niet kan lezen en schrijven. Ik ben ook geïnteresseerd in kleinere films. Je moet als acteur ook nee durven zeggen tegen grote projecten. Veel acteurs gaan daarmee in de fout. Als je nee durft te zeggen blijf je in Hollywood langer interessant."
Daarom heb je ook nee gezegd tegen een remake van Superman?
"Ja. Dat ging om een verplichting voor zeven jaar en daar had ik geen zin in. Ik heb bovendien ook niks met stripboeken. Ik ben geen comic man. Ik ben net klaar met Timeline van Richard Donner. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want hij heeft onder meer The Goonies gemaakt, die ik als kind ongelooflijk vaak heb gezien."
Je houdt erg van surfen. Zit er nog een surffilm aan te komen?
"Ik hou van snowboarden, surfen, skydiven en dat soort dingen. Ik zit er wel eens over te denken om zoiets in een film te gaan doen. Maar echte plannen zijn er niet. Tot nu toe is er eigenlijk geen film gemaakt die die cultuur goed weet te treffen. Point Break misschien, dat is wel een prima film."
