In september 2013 plaatsten we een oproep om Iman de Vries te steunen bij het maken van zijn korte film Doorbijten. De horrorfilm, die de kinderen Bram (Tonko Bossen) en Sophie (Sarah Princen) volgt in hun pogingen de zombie-apocalypse te overleven, gaat deze maand in première tijdens het Imagine Film Festival. Verder is de film geselecteerd voor Cannes en het Madrid International Film Festival. Genoeg dus om de beginnend filmmaker te onderwerpen aan een hele reeks vragen.


Je hebt DOORBIJTEN gemaakt met crowdfunding via CineCrowd, hoe is dat?

Je film financieren met crowdfunding is een hele onderneming, maar het grote voordeel is dat je direct een betrouwbaar platform hebt om vanuit te werken en naar te verwijzen. Ik ben na 1 project geen crowdfund-expert, maar ik heb wel het gevoel dat het voor Nederland niet een erg succesvolle manier is. Mensen denken toch snel “Waarom zou ik je geld geven?”. Dat komt wellicht omdat mensen het niet gewend zijn en snel denken: “Daar zijn toch wel fondsen voor of kan je niet ergens subsidie krijgen.”

De eerste mensen die geld geven zijn familie en vrienden. Super, want je project krijgt direct een boost. Ondertussen ben je ook druk bezig om op social media veel aandacht te genereren en je gaat mails sturen naar de media en in mijn geval naar horrorfans. Met leuke rewards probeer je een tegenprestatie te creëren om mensen over de streep te trekken. Later heb ik een paar duizend flyers laten drukken en die ben ik overal gaan neerleggen en uitdelen. Je moet eerst veel energie in je campagne stoppen en dan krijg je ook wat terug. Je blijft dingen proberen om aandacht voor je project te generen, CineCrowd had zelf trouwens ook leuke ideeën.

Dan druppelen de donaties binnen van wildvreemden en dat geeft toch wel een kick! Vooral tegen het einde gaat het sneller. Al met al is het een goede manier om je film te financieren, maar je moet het wel van familie en vrienden hebben. Ik zou het exact om die reden niet snel nog een keer doen, maar een andere manier zoeken. Wellicht een productiekantoor zoeken die wil investeren of misschien een NTR Kort!


Tegen het einde van je campagne, had je volgens Cinecrowd 4.017 euro opgehaald, waarmee je de doelstelling van 4.000 euro net gehaald had. Was er ook een back-up plan?

4.000 euro is veel geld en ik wist dat de film meer zou gaan kosten. CineCrowd heeft de uitstekende regel dat je wel het volledige bedrag moet behalen, want anders krijg je niets en gaat het geld terug naar de donateurs. Dus daar had ik met het streefbedrag al rekening mee gehouden. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ik op 3.200 zou blijven hangen en dan niks zou krijgen. Ik had voor de zekerheid zelf ook budget om het eventuele tekort aan te vullen. Tegen het einde ging het zo snel dat het bijna niet nodig was, maar twaalf uur van te voren heb ik toch voor de zekerheid honderd euro gestort om het bedrag te halen. Zodra je doel op 100% staat neemt de urgentie voor mensen af, maar ik wou het risico gewoon niet lopen.


Als je een groter budget had verzameld, had je dan andere keuzes gemaakt ten opzichte van bijvoorbeeld de actie in de film?

Lastig! Ja, met een groter budget ga je automatisch andere dingen doen, denk ik. Omdat ik een relatief laag budget had heb ik met veel bedrijven contact gehad die mij gratis spullen gaven of waar ik extreem veel korting kreeg. Gelukkig zijn er heel veel fantastische bedrijven die beginnende filmmakers willen helpen. Anders had ik misschien eerder gedacht “ach dat past wel binnen het budget.” Nu moest ik echt elk dubbeltje omdraaien voor de kwaliteit die ik wilde behalen en dat heeft ook zijn charme. Maar goed, wat had ik gedaan met veel meer budget.

Ik had meer draaidagen gepland, nu waren het er vijf en dat was nogal krap. Ook had ik dan meer film ingekocht, de film is opgenomen op 16 mm en we hadden voor twee uur aan rollen film. Ook dat is krap als je een film van 20 minuten wil maken. Maar dankzij een goede planning was het mogelijk om alle shots te maken. Als we meer film hadden gehad was er meer tijd geweest om nog een extra take te draaien en soms net een paar variaties te maken. Experimenteren op de set blijft fijn en dat moest nu beperkt blijven. En ik had nog een paar extra zombies gemaakt, omdat het kan.

Ook had ik graag nog een producer ingehuurd. Nu moest ik bijna alles zelf regelen en hoe fijn zou het zijn, als er iemand is die dat allemaal kan doen. Dat geeft je meer tijd voor script aanpassingen, repetities, besprekingen met de crew en om na te denken over de film. Dan spoken al die zorgen over geld, materiaal en de planning niet door je hoofd en is er alleen nog maar het creatieve gedeelte, het leuke gedeelte.


In DOORBIJTEN spelen twee jonge acteurs de hoofdrol. Waarom koos je daarvoor?

Het idee voor Doorbijten ontstond nadat ik Super 8 in de bioscoop had gezien. In de film maken kinderen een zombiefilm en dat sprak mij zeer aan. Ik moest ook al snel denken aan Lord of the Flies en later het spel The Last of Us. Ik heb eindeloos veel versies van Doorbijten geschreven, maar altijd hadden kinderen de hoofdrol. Het idee was simpel, een horrorfilm met kinderen. Niet makkelijk maar wel een uitdaging.


Hoe uitdagend is het dan om hen overtuigend te laten spelen? Kwam je daar moeilijkheden bij tegen?

Het was zeker een uitdaging om met kinderen te werken. Gelukkig had ik redelijk wat artikelen gelezen over werken met kinderen. Niet dat alle regisseurs hetzelfde doen, maar toch fijn. Sommige regisseurs repeteren eindeloos veel terwijl andere zeggen dat repeteren met kinderen juist dodelijk is voor de spontaniteit. Uiteindelijk heb ik gekozen voor het laatste. Tonko, Sarah en ik hebben het script wel vaak doorgenomen, maar het doel was vooral om alle beslissingen en gevoelens van de karakters uit te leggen. Een scène spelen hebben we pas gedaan op de set. Het leek mij belangrijk dat Sarah en Tonko goed begrepen waarom de personages iets deden.

Sarah was 9 jaar oud tijdens de opnames. In het script had ik al rekening gehouden met de acteerprestaties en concentratie van een negenjarige. Daarom heeft Sarah ook veel handelingen terwijl ze aan het acteren is. De concentratie gaat dan voornamelijk naar de handeling en niet naar het acteren. Dat in combinatie met het feit dat ze vooral veel moet reageren geeft naar mijn mening een overtuigende acteerprestatie.

Tonko was natuurlijk al wat ouder en had al wat meer ervaring. Hij was een jaar daarvoor begonnen met acteren, dus had nog niet veel ervaring. Het blijft lastig om realistisch te acteren in een horrorfilm. Je moet constant schrikken en dat kan al snel vervallen in overacting. Dan is het niet meer realistisch, maar juist lachwekkend. Dat is voor een film die ik toch meer als drama/coming-of-age zie, dodelijk. Het idee is dat het personage van Tonko, Bram, al zoveel gezien heeft dat hij al zwaar getraumatiseerd is. Zijn schrikmomenten zijn ingetogen. We hebben samen verschillende scènes bekeken uit horrorfilms waar personages schrikken en sommige zijn soms hilarisch. Qua reacties ging ik meer voor The Sixth Sense en The Shining. Koeltjes, bevroren van angst met constant het idee dat zijn tocht naar buiten waarschijnlijk een zelfmoordmissie is. Tonko was echt fantastisch om mee te werken. Hij dacht goed na over wat het personage zou doen en gaf dat ook constant aan. Heel fijn! Wat mij betreft heeft hij het zeer goed gedaan, zeker gezien zijn leeftijd en ervaring.


DOORBIJTEN geeft geen hoopvol gevoel over het einde van de mensheid. Waarom koos je niet voor een positiever einde?

Hoe hoopvol kan het einde van de mensheid worden? Ik moet toegeven dat ik de neiging heb om te kiezen voor een negatief of realistisch einde. Want wat is de kans dat 2 kinderen zich staande weten te houden in een wereld vol met zombies. In eerdere versies zat ik voornamelijk met het thema onschuld te spelen wat bijvoorbeeld in Lord of the Flies sterk naar voren komt. “Volwassen worden is je onschuld verliezen”, stond dan ook op de poster tijdens de crowdfunding actie.

Voor mij was het belangrijk dat het personage Bram zou leren wat het betekent om volwassen te worden. Moeilijke keuzes maken, accepteren dat overleven niet alles is en dat je moet.. doorbijten. In Doorbijten gaat het over angst, volwassen worden en doorzettingsvermogen. Volwassen worden is leren tegenslagen te accepteren, hoop te vinden in een uitzichtloze situatie en beslissingen te maken die niet alleen gunstig zijn voor jezelf. Daarnaast wil je een situatie creëren waarbij je als kijker gaat denken hoe jij het zou aanpakken. Een dilemma waar geen goede oplossing meer mogelijk is zodat je aan het nadenken wordt gezet.


Bram en Sophie eten uit blikken. Zou je zelf ook zo proberen te overleven, of zou je een andere keuze maken?

Ja, als je bij het einde van de wereld nog vrolijk naar de supermarkt zou kunnen gaan, heeft dat mijn voorkeur natuurlijk. Maar als er beperkte middelen zijn zou ik al blij zijn met eten uit blik. Je kan natuurlijk gaan jagen, maar ik denk dat ik dan snel zou verhongeren. Bram en Sophie hebben zo lang kunnen overleven omdat ze op een afgelegen plek zitten waar tot dat bepaalde moment gelukkig genoeg eten was. Tijdens een zombie-apocalypse is een hutje in het bos beter dan een appartement in de stad. Dat is toch wel 1 van de regels van zombiefilms. Als je dan uiteindelijk naar buiten moet, komen alle gevaren op je af. Ik denk dat dit dan ook een realistische schets is van een onrealistische gebeurtenis.


Hoe zou je DOORBIJTEN binnen het zombie/horrorgenre plaatsen? Past het in lijn met series als The Walking Dead?

Ook lastig. Het is automatisch een horrorfilm vanwege de zombies, maar verder is het eigenlijk een dramafilm met coming-of-age aspecten. Het zit niet vol met gore of schrikeffecten. Het gaat echt om de keuzes die Bram moet maken en de tocht die hij moet afleggen. Ik heb niet gekeken naar The Walking Dead omdat ik niet bewust of onbewust dingen wilde jatten. Wel heb ik veel inspiratie kunnen halen uit het spel The Last of Us en de film The Road.

Nu heb ik inmiddels The Walking Dead gekeken. Wat echt fantastisch is trouwens. Enkele mensen die de film al hebben gezien hebben gezegd dat Doorbijten lijkt op die serie en dat is natuurlijk een geweldig compliment. Ik zie zelf wel wat overeenkomsten in toon, maar ik denk dat ik toch nog wel moet groeien als filmmaker om dat niveau te behalen. Hopelijk krijg ik nog genoeg kansen om hele toffe dingen te gaan maken.


DOORBIJTEN gaat ook bij Cannes en het Madrid International Filmfestival draaien. Hoe is je dat gelukt? Waarom heb je verder voor een première bij Imagine gekozen?

Vanaf het begin was het mijn doel dat de film bij Imagine in première zou gaan. Wel lastig want ik begreep dat ze altijd best streng zijn in de selectie. Imagine is hèt festival voor films met een bovennatuurlijk of fantastisch randje en dan wil je natuurlijk ook dat je film daar te zien is. Gelukkig viel de film in de smaak bij de programmeurs en kan ik op 17 april genieten van de première. Verder wil je dat zo veel mogelijk mensen de film te zien krijgen en dan is het heerlijk om te horen dat de film ook in Cannes en Madrid gaat draaien. Hoe dat gelukt is? Gewoon door in te sturen en te hopen dat ze de film selecteren. Tot nu toe heb ik enorm geluk. Ik heb de film bij 14 festivals ingestuurd. Dit waren de eerste festivals die wat zouden laten horen en het is allemaal goed nieuws en hopelijk zet dat door.


Wat brengt de toekomst voor jou?

De toekomst? Ik hoop dat ik nog heel veel films mag gaan maken. Momenteel ben ik bezig met verschillende scripts voor zowel korte als lange films. Daarnaast ben ik ook nog bezig met het schrijven van een serie met een vriend van mij. Hopelijk kan ik dankzij Doorbijten meer films gaan maken, maar dat er een volgende film gaat komen is zeker. De droom is natuurlijk om een lange film te maken! Ik heb nog geen plannen voor een volgende horrorfilm. Het script voor de lange film met de werktitel Voltooid Verleden Tijd gaat over tijdreizen en bevat juist weer veel drama en coming-of-age aspecten. De korte film gaat over een paragnost. De serie moet juist een zwarte comedy worden met zeer politiek-incorrecte vrienden. Kortom, genoeg projecten om mee aan de slag te gaan.