Dracula in een dwangbuis [column]

[header]Het moet een nachtmerrie zijn; veel van wat je altijd over jezelf dacht te weten, blijkt een leugen en waar je het meest op vertrouwt, je geheugen, lijkt je in de steek te laten. Wie kun je vertrouwen?[/header]
Het moet een nachtmerrie zijn; veel van wat je altijd over jezelf dacht te weten, blijkt een leugen en waar je het meest op vertrouwt, je geheugen, lijkt je in de steek te laten. De mensen in je omgeving schetsen een beeld van je waarin je jezelf totaal niet herkent. De verhalen die ze je vertellen, lijken misschien wel veel op elkaar; maar toch is het ene verhaal nog ongeloofwaardiger en fantastischer dan het andere. Ze komen op de proppen met oude vetes, onbekende vijanden en onvergeeflijke zonden die je in je verleden zou hebben begaan. Wat moet je doen? Wie kun je vertrouwen?

Het bovenstaande lijkt de plot van een middelmatige Hollywoodthriller. Toch is het niet een film die hier beschreven wordt, maar de beschrijving van een complot dat op dit moment gaande is, een groot complot waar iedereen getuige van kan zijn. Het slachtoffer hiervan is de misschien niet bij iedereen geliefde; maar de waarschijnlijk wel bij iedereen bekende Graaf Dracula. Al sinds het begin van de cinematografie wordt deze edele heer keer op keer gevraagd zijn levensgeschiedenis met ons te delen; iets waar de beste man nooit te beroerd voor is geweest. Jaar in jaar uit kwam hij dan ook in de meest obscure producties opdraven om ons te vermaken. Maar sinds kort is er heel wat veranderd!

Dracula is klaarblijkelijk in handen gevallen van personen met bedenkelijke motieven. Snoodaards met aanleg voor geschiedvervalsing hebben hem wijsgemaakt dat er in zijn verleden wereldschokkende geheimen schuilen. Geheimen die er om smeken openbaar gemaakt te worden. Geheimen die tot op dat moment ook voor de graaf zelf onbekend waren. Steeds weer kunnen we zien hoe een nieuwe versie van het verleden van Dracula zich voor onze ogen ontvouwt. En daar blijft het niet bij: zijn tegenstanders zijn tegenwoordig opeens zwijgzame Action Man-achtige helden, die beschikken over de meest geavanceerde wapens, die steeds weer een “nieuw” geheim met zich meedragen dat hen met de bloeddorstige graaf verbindt, met een opdrachtgever (meestal een vage instantie die in ieder geval zijdelings iets met de kerk te maken heeft) die op zijn minst niet onomstreden blijkt te zijn. Dracula zelf houdt zich ondertussen gewoontegetrouw bezig met de uitvoering van een weer even ingenieus als verdorven plan om de wereld, of in ieder geval een deel ervan, te veroveren. Maar bij iedere nieuwe aanpassing aan zijn verleden begint hij harder te twijfelen en met ieder nieuw geheim dat wordt onthuld, is deze twijfel steeds duidelijker te zien. In Dracula’s ogen is allang geen haat voor zijn tegenstander of passie voor zijn slachtoffer meer af te lezen. Het enige wat daar nu nog te zien is, is wanhoop.

Na het verschijnen van een groot aantal verschillende, maar gelijktijdig verbazingwekkend veel op elkaar lijkende vampierfilms (zoals de Vampiresreeks van Carpenter, de Draculareeks van Craven en natuurlijk Van Helsing) moet ik zeggen dat het onderhand wel genoeg is. De grootste entertainmentwaarde van de huidige vampierfilms bestaat uit het raden naar wat uit welke film gejat is. Hoewel dat op zich een aardig tijdverdrijf is, kan ik me niet voorstellen dat de filmmakers dat voor ogen hadden. Wat vernieuwing had moeten zijn, is verworden tot een akelig strakke dwangbuis. Verlos Dracula uit zijn lijden! Als Action Man zich niet vlug met zijn eigen zaken gaat bemoeien en zich weer op Dr. X richt, mag Dracula wat mij betreft gerust een decennium in zijn graf blijven liggen.

(Hessel, bedankt voor je artistieke bijdrage!)



NieuwsFilm

meest populair