James Cagney is vooral de geschiedenis ingegaan vanwege zijn geweldige rollen in gangsterfilms. Maar de acteur had een achtergrond in vaudeville en was ook te zien in verschillende musicals, waarvan Footlight Parade mijn absolute favoriet is. Nu een veelal vergeten film, behoort deze tot de hoogtepunten van de musicals uit de jaren dertig.
Chester Kent is een theaterregisseur die onder grote druk staat. Hij moet zogenaamde prologues maken, bestaande uit korte extravagante productienummers die op het podium worden opgevoerd voorafgaand aan de bioscoopvertoningen. Het leven wordt nog moeilijker gemaakt omdat een rivaal zijn ideeen blijft jatten. Dan krijgt hij de opdracht op drie enorme productienummers op te zetten. De vraag is of dit gaat lukken.
Leuk details is dat een van de meisjes uit het koor Dorothy Lamour is, die later een reeks succesvolle films zou maken met Bob Hope en Bing Crosby. Zij maakte hierin haar debuut. Er werd ook gezegd, dat John Garfield hier een miliseconde in te zien zou zijn, waardoor het ook zijn filmdebuut zou vormen. Filmkenner waren er altijd over verdeeld, maar in een docu op TCM werd verteld dat degene die heel even in beeld te zien is en op John Garfield lijkt, toch Garfield niet is.
De musicals voor de censuur werd ingevoerd, behoren tot de leukste die zijn gemaakt. Footlight Parade hoort helemaal thuis in het rijtje met Golddiggers of 1933 en 42nd Street.
Voor de liefhebbers nog een paar quotes:
[i]"Aw, talking pictures, it's just a fad."
"I'd rather you sue me than marry me."
"And when I get an idea I do something about it."
"If I were a man, I wouldn't be a lapdog tied to any woman's apron strings."
