[header]Toen mijn voormalige docent Russisch en filmvriend een aantal weken geleden onze bioscoopafspraak voor Un long dimanche de Fiançailles afzegde, nam ik me vrijwel direct voor alleen te gaan.[/header]Toen mijn voormalige docent Russisch en filmvriend een aantal weken geleden onze bioscoopafspraak voor Un long dimanche de Fiançailles afzegde, nam ik me vrijwel direct voor alleen te gaan. Er was toch nog wel enige twijfel in mij: zou ik niet liever warm en gezellig thuis blijven en de Chinese film op Nederland 3 gaan zien? Ik sprak mezelf vermanend toe en stapte de zonovergoten kou in.

Aangekomen in de bioscoop, nam ik een filmkrant uit het rek om iets te doen te hebben voor de voorstelling begon. Normaal vult een mens die tijd met genoeglijk gekout over koetjes en kalfjes en misschien wat onschuldige roddel. De zaal stroomde vol op dit toch ongewone filmtijdstip. Gelukkig waren er meer mensen alleen, die zich net als ik uitgebreid installeerde met hun jas op de stoel naast hen. De een met een sjiek biertje, de ander met een zakje M&M’s.

Onder het film kijken kon ik ongegeneerd draaien op mijn stoel en mijn armen op allebei de leuningen leggen. Ik kon dropjes eten en appelsap drinken zonder dat ik mijn kleine versnaperingen hoefde te delen met mijn gezelschap. Ik hoefde onder het kijken niets te fluisteren en dus ook niet te luisteren naar bevindingen van mijn filmmaat. Ik moet bekennen dat ik zelf niet zo zacht kan fluisteren. Ook begin ik wat doof te worden. Maar eigenlijk storen me dat soort zaken onder het kijken en beleven van de film zeer.

Na zo’n solovoorstelling kun je natuurlijk niet even gezellig napraten onder het genot van een drankje. Maar daar staat tegenover dat je heerlijk je eigen gang kunt gaan en nu eens niet sociaal hoeft te zijn. Er zijn films geweest waar ik vreselijk bij heb moeten huilen (Aimée und Jaguar en La vita è bella, bijvoorbeeld). Daar schaam ik me in gezelschap toch wel erg voor.

Dat brengt mij tot het stellen van een nijpende vraag: is het voor de ware filmliefhebber eigenlijk wel een zegen om samen met een maat of – erger nog - een groep een film te bezoeken?
Ik denk hartgrondig van niet, dat moge na bovenstaand persoonlijk verslag duidelijk zijn.

Veel mensen zien bioscoopbezoek als een sociaal uitje, met een biertje vooraf en een wijntje na afloop. Lekker kletsen door de reclames heen en vooral elkaar van commentaar voorzien tijdens het draaien van de film. Dat laatste moet een beetje luid fluisterend, want vreemden moeten wel kunnen horen wat een intelligente opmerkingen er gemaakt worden. Puur imponeergedrag.

Het is ook erg interessant en statusverhogend wanneer je kennissen in de bioscoopzaal ontmoet en even bij hen gaat buurten. Daarbij ben je in de gelegenheid anderen flink op hun tenen te staan en enthousiaste kreten te slaken: ‘O, gezellig, jullie ook hier? We moeten straks beslist samen iets gaan drinken, hoor.’

Film kijken is een uiterst individuele bezigheid. Het gaat erom dat je jouw film kunt zien. Daarmee bedoel ik niet alleen de film van jouw eigen keuze en niet die van je vriend (of nog erger: een COMPROMIS), maar ook dat je voor jezelf de gelegenheid schept je met volle aandacht in die film te storten.

Je kunt na afloop van de film altijd nog napraten met je virtuele maten op een virtueel filmforum met een glaasje goede wijn (in plaats van dat café-bocht) naast je computer.