Het is heel simpel: je trekt zijn stijl óf je trekt het niet. Oneindige shots van natuur, zonder duidelijke verhaallijn, voorzien van zijige voice-overs die iets pseudo-poëtisch mompelen over leven en liefde. Je begrijpt: ik ben een sucker voor de mooifilmerij van Terrence Malick. Badlands, The Thin Red Line, Days of Heaven - ik vind het stuk voor stuk meesterwerken. De bombast van The Tree of Life was misschien iets te veel van het goeie, maar de film die hij daarvoor maakte, The New World, is misschien wel zijn mooiste. Malick maakt van het verhaal van Pocahontas een vloeibare ervaring: alles stroomt en kabbelt, golft over elkaar heen, met onderstromen die je desoriënteren. De dialogen en monologen lopen door onder scènes waar ze duidelijk niet horen; de montage is vreemd en intuïtief. Dit is geen film die je kijkt; dit is een film die je overspoelt.

Eh, weet je echt zeker dat je de Disney-versie niet mooier vindt? Geintje! Ik had graag voor dit stukje mijn dvd van The New World nog eens bekeken, maar die heb ik jaren geleden uitgeleend en uiteraard nooit meer teruggezien. Wat ik nog wel weet is dat je inderdaad niet moet proberen chocola te maken van de relatie tussen beeld en dialoog; de handeling speelt hier duidelijk een ondergeschikte rol. En dat 'ie precies het gevoel oproept dat we hier bedoelen: dat van prettige droom, waarin warm strijklicht, weelderig groen en mooie mensen de hoofdrol spelen. Bij Malicks films voel ik me nooit helemaal op mijn gemak (kun jij me uitleggen waarom?) maar dit is een fijne uitzondering.

Je dient je ook niet op je gemak te voelen bij Malick. Je dient je constant bewust te zijn van het feit dat we er een potje van maken, dat we het contact met elkaar en met de natuur zijn kwijtgeraakt en we onze plek in het paradijs nooit meer zullen terugvinden. Al mediterend. Ofzo.

Tja. Wat kan ik zeggen over wat ik als een van de beste films aller tijden beschouw? Sensueel, verdrietig en betoverend mooi. In the Mood For Love vertelt het verhaal van onmogelijke liefde en onvervuld verlangen. Of misschien is 'vertellen' niet het goede woord. De film vóelt - als in: laat je voelen. Maar In the Mood For Love hoort vooral op dit lijstje thuis door de cadans: de steeds terugkerende slow-motion shots van mooie mensen in nóg mooiere kleren, met daaronder steeds hetzelfde muzikale thema, werken bedwelmend. Als je in de mood bent (ja, I went there...) en als je durft, geef je dan over aan deze film. Wong Kar-wai smelt het ijskoude hart van zelfs de grootste cynicus. En ja, daarmee bedoel ik jou, Kenji.

Ho. Wacht. In the Mood for Love hoefde mij helemaal niet voor zich te winnen; ik vond dit vanaf seconde één een prachtfilm. Door de muziek inderdaad, het kleurenpalet, maar vooral - zoals dat bij mij gaat - door dat onmogelijk elegante liefdespaar, met hun perfecte kapsels, kleertjes en silhouetten. Waar het fetisjistische camerawerk ons optimaal van laat genieten. Bedwelmend meesterwerk, you said it!

Welja, alweer een Aziatische film: ze doen het goed in deze top-5, misschien geen verrassing. Dit is formeel dan wel een vechtfilm (Hou Hsiao-Hsien's eerste), maar wie een martial arts-festijn inclusief gewelddadige climax verwacht komt bedrogen uit (vast óók geen verrassing). Tuurlijk zit er een handjevol gevechten in, maar die zijn voorbij voordat je het weet, en van een flitsende elegantie die ik verder alleen ken uit anime-films (met name Princess Mononoke). Waarom The Assassin in dit lijstje hoort? Omdat het pure oogmassage is: ik kan me geen recente film heugen die zo veel visuele schoonheid bij me naar binnen lepelde. De beeldcomposities (veelal in 4:3 formaat) en fotografie zijn simpelweg exquise - bij sommige natuurbeelden viel mijn mond letterlijk open. Vergeet de zuurstokkleurige extravagantie van Zhang Yimou: de esthetiek van Hou Hsiao-Hsien is van een heel andere orde, en in staat om je in trance te brengen.

You had me at 'zuurstokkleurige extravagantie van Zhang Yimou' - dat het dat dus niét is..

Hirokazu Koreeda's Our Little Sister gaat over vier jongvolwassen zusjes, die met z'n allen in een oud Japans huis wonen en hun eigen pruimenwijn maken, terwijl de seizoenen verstrijken. Serieus, kun je je iets kalmerenders voorstellen? Vooruit, hier en daar komt wat klein drama voorbij: het jongste zusje is een halfzusje, waar de andere drie geen weet van hebben totdat hun vader overlijdt. Ze trekt bij hen in, iedereen moet een beetje aan elkaar wennen en er komt wat oud zeer naar boven. Dat is het wel zo'n beetje. De mannen in de film bestaan alleen in relatie tot de vrouwelijke hoofdpersonen, en echte klootzakken zitten er niet tussen; ze zijn hoogstens soms wat slap en besluiteloos (doodgewone kerels dus). Wat je dan krijgt is een zo goed als testosteronloze wereld waarin zusterlijke liefde de boventoon voert. En soms is dat precies wat je nodig hebt.

Samsara kijkt als soort 'best of' én 'worst of' van de mensheid. Zonder verhaal of duidelijke lijn vangt de film de schoonheid en de absurditeit van ons bestaan in prachtige beelden; zelfs de gruwelen van de bio-industrie worden kunstzinnig in beeld gebracht. Subtiel is het allemaal niet - de onheilspellende soundtrack onderstreept vrijwel constant dat we hier met een 'belangrijke film' te maken hebben - maar je blijft je verwonderen. En dat is de kracht van Samsara: de constante verbazing over tot wat we in staat zijn - zowel positief als negatief. Dat de wereld groot, ontzagwekkend en krankzinnig is. En daarom vergeef ik de 'van-dik-hout-zaagt-men-planken'-aanpak van de makers. Groothartig van me, niet?

Deze heb ik niet gezien. Wel net de trailer bekeken, en volgens mij is dit een film waar ik me juist enorm bij zou opwinden. Alle trailers zijn bedrieglijk, weet ik, maar toch. Samsara verwijst naar een boeddhistisch sleutelbegrip, en ook de opzet suggereert dat de film ons een boeddhistische blik op de wereld voorschotelt: zonder duiding, zonder oordeel... maar je zegt zelf al dat de film z'n eigen belangrijkheid flink onderstreept. Ik ruik toch wat stiekeme morele zelfingenomenheid en aangemeten wijsheid. Maar dat zegt natuurlijk meer over mij dan over de film, om maar even een open deur in te trappen... wat jij, Ruben?

Nee, je hebt wel gelijk. Maar de film blijft ondanks dat tóch overdonderend. Echt!