[header]De remake (of in Hollywood-jargon: de ‘re-imagination’) is de ultieme uiting van het creatieve bankroet van de filmindustrie en het bewijs dat vroeger alles beter was. Or is it?[/header]De remake (of in Hollywood-jargon: de ‘re-imagination’) is de ultieme uiting van het creatieve bankroet van de filmindustrie en het bewijs dat vroeger alles beter was. Or is it? Er is namelijk ook een andere manier om naar de remake te kijken, namelijk als herkansing, als godsgeschenk, als redding voor een hele generatie bioscoopbezoekers. Anno 2005 bestaat het filmpubliek namelijk voor een groot deel uit mensen die te lui zijn om ondertiteling te lezen (tenminste, in de Verenigde Staten) en voor wie de periode van vóór pakweg 1995 cinematografische prehistorie is. Grote kans dus dat deze mensen filmhits uit vervlogen tijden of uit het buitenland nooit hebben mogen – of willen – aanschouwen. Hollywood zou dan toch gek zijn om deze films niet in een hip, nieuw jasje te steken en te introduceren bij een nieuw publiek. Gegarandeerd succes! Hollywood helpt op deze manier bovendien mee om briljante verhalen, die anders verborgen zouden blijven, te ontsluiten voor de xenofoben en analfabeten die tegenwoordig de bioscoopzalen vullen.

Helaas valt er ook wat aan te merken op de onophoudelijke stroom van remakes. Zo wordt de remake vaak ontdaan van de scherpe randjes die het origineel zo intrigerend maakten. Wat overblijft is een zoutloze, veilige en gladde film. Maar niet gevreesd! Dit maakt helemaal niets uit voor het gros van de kijkers. De meeste mensen zijn namelijk niet werkelijk geïnteresseerd in cinema en willen slechts een avondje oppervlakkig plezier. En daar is helemaal niets mis mee.
Wat wél zorgen baart is de cinematografische vergeetachtigheid van de gemiddelde bioscoopbezoeker. De term ‘oldie’ devalueert waar je bij staat. Het is wachten op remakes van films die net in de bioscoop draaien. Elke maand remakes van films van de maand daarvoor.

Wat wij – filmsnobs – in elk geval moeten leren inzien is dat mensen die naar een remake gaan, vaak helemaal niet geïnteresseerd zijn in het origineel, en andersom. In dit licht is bijvoorbeeld de letterlijke remake van Psycho door Gus van Sant niets minder dan een zegen. De mensen die het origineel nooit zouden gaan zien, hebben door Van Sant indirect kennis kunnen nemen van het ijzersterke origineel. Is de remake slechter dan het origineel? Dat maakt niets uit voor degenen die het origineel toch nooit zouden zien. Misschien wordt het tijd dat de snobs uit hun ivoren toren klimmen en hun houding ten opzichte van de remake herzien.

Remakes die we nog kunnen verwachten: The Birds (door Michael ‘Bad Boys’ Bay, als we de geruchten moeten geloven), A Tale of Two Sisters, Don’t Look Now, (wederom) The Fly, The Hitcher, The Wicker man (dit keer met love-interest, zogenaamd voor de dames), King Kong, The Poseidon Adventure, Oldboy, The Omen, Infernal Affairs, Sunset Boulevard, The Ten Commandments, The Pink Panther, To Catch a Thief, The Fog, Logan’s Run, Bride of Frankenstein, Ikiru en Tron.