[header]Het schiet er de laatste tijd wat bij in, maar eigenlijk ziet mijn ideale zondagavond er als volgt uit: uitgezakt op de bank met een bak chips (die van de Appie, géén popcorn!) om lekker een filmpje kijken.[/header]Het schiet er de laatste tijd wat bij in, maar eigenlijk ziet mijn ideale zondagavond er als volgt uit: uitgezakt op de bank met een bak chips (die van de Appie, géén popcorn!) om lekker een filmpje kijken. De hamvraag: wat stopt ondergetekende in zijn dvd-speler? Geen Ararat, geen Notti di Cabiria en zeker geen Russian Ark. Neen, wat er ingaat – als koek – zijn de verguisde ‘ranzige komedies’, zoals de goddelijke American Pie en Scary Movie. Jawel, een heuse coming out: ik HOU van slechte komedies!

Wat beoefenen filmcritici toch eigenlijk een vreemd beroep: kijken hun leven lang films (‘Het is mijn passie’), gooien er een creabea propedeusejaar van het een of ander tegenaan, om vervolgens via via in de filmjournalistiek te belanden. En dan is het feest: lekker persvoorstellingen kijken als anderen aan het account managen zijn. Vervolgens zijn lezingen over Lynchiaanse dystopiëen en godsgruwelijk slechte acteurs dan de criteria om een film wel of niet aan te prijzen. De conclusie van een schrijfseltje wijst ten slotte met een enigszins belerende vinger naar het kijkerspubliek: gaat dit (niet) zien!
Ik heb me altijd geërgerd aan deze journalistiek van filmrecensenten. Er bestaat een sterk onderscheid tussen goede films en slechte films, maar de criteria voor dit onderscheid zijn naar mijn smaak te vaag.

Maar misschien ben ik te streng. Een beetje filmjournalist kent zijn metier en verdient aanzicht. Hij of zij heeft ook heus wel recht van spreken als hij of zij een film aan- of afraadt. Maar goede smaak lijkt vandaag de dag welhaast een kwestie te zijn van de juiste arthousefilm quoten. Wat is er nou inherent slechter aan American Pie: The Wedding dan pak hem beet The Queen? Van alles natuurlijk, ik ontken het verschil in kwaliteit van beide films niet. Ook talent is een schone zaak en ik vind dat Frears meer kaas heeft gegeten van film als verhalend medium dan Jesse Dylan (wat IMDB wijsheid: deze regisseur is ook verantwoordelijk voor Will Ferrel-film Kicking and Screaming, die tevens in mijn dvd-kast staat). Waar American Pie echter mee vergeleken wordt, is zoals dat wel eens met appels en peren gebeurt, en juist dit is een beetje oneerlijk. Natuurlijk heeft een dergelijke tienerkomedie niet de pretentie om cultureel erfgoed te worden, en daarom moeten recensenten de film ook niet als zodanig recenseren. Kijk, als je niet kan lachen om een poepgrap is dat prima, maar respecteer de ander zijn wansmaak! Ik vind het stiekem geweldig en met mij vele anderen.

Goed, voor de gelukkige die nog niet is gestopt met lezen: alles wat hier boven staat is een onmogelijke smeltkroes van meningen en overtuigingen. Ik val in precies dezelfde kuil als de beschreven journalisten, maar dat doe ik bewust, want alles moet in dienst staan van ‘mijn punt’. Vandaag de dag druipt de postmoderniteit van ons medialandschap af en dat zorgt voor verwarring. Waar voorheen de grens tussen populaire en hoge cultuur nog prettig afgebakend was en wij nog alles geloofden wat er in de krant stond, is nu een angstige onzekerheid voor in de plaats gekomen. Een begrijpelijk reactie van menig recensent is dan om terug te vallen op ‘smakeloos’ en ‘verloedering’. Ik zeg: omarm je onzekerheid! Prijs die eigenlijk veel te slappe film eens aan! Je zult zien dat je er gelukkiger van wordt. Valt mijn eigen belerende toon overigens op?

Terug naar de bank met chips (nog steeds van de Appie en géén popcorn!). Ik geniet van mijn ‘low-culture’-avond. Stiekem fantaseer ik à la Amélie hoeveel andere recensenten in Nederland nu naar een ‘slechte’ film zitten te kijken. Hoe lang zal het duren voordat we van al deze kwaliteitsonzekerheid af zijn? Ik heb gelukkig nog een hele box met National Lampoon-ongein in het verschiet, dus ik vermaak me ondertussen wel.