Filmtotaal Recensie
Regie: Steve McQueen | Cast: Michael Fassbender (Bobby Sands), Stuart Graham (Ray Lohan), Liam Cunningham (Father Moran) | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2008
Hunger is een akelige, akelige film. Zo eentje waar je ongemakkelijk van gaat zitten, waar je soms van moet wegkijken. Zo eentje waar je een wee gevoel van in je maag krijgt. Zo eentje die je leeg en uitgeput achterlaat, zonder nu echt het idee te hebben dat je iets geleerd hebt of iets veranderd bent. Echt aan te raden is de film dan ook niet: je wilt deze ervaring niemand aandoen. Maar juist omdat het zo onder je huid gaat zitten, juist omdat het zo aangrijpt zonder goedkoop sentiment, is het ook een bijzonder indrukwekkende film, waarvan er niet veel worden gemaakt.
De film van Steve McQueen (de visuele artiest, NIET de actieheld van o.a. The Great Escape) is ruwweg verdeeld in drie stukken. Het eerste observeert de zogenaamde blanket- en no wash-protesten van gevangenen van de IRA. Het protest houdt in dat ze kleren weigeren, dat ze weigeren zich te wassen of te scheren, en voornamelijk ook dat ze hun cel besmeuren met hun eigen uitwerpselen en hun urine in de gang laten lopen. Ze willen door deze protesten de status van politiek gevangene krijgen. Het tweede deel bestaat uit een gesprek tussen één van de protestvoerders, Bobby Sands, en een bevriende priester over zijn besluit in hongerstaking te gaan. En in het laatste deel zien we hem dit besluit uitvoeren en tergend langzaam doodgaan.
