Om met de deur in huis te vallen: gemengde baby’s zijn bij de geboorte niet bruin. Dat komt pas later. Wel hebben ze vaak grote blauwzwarte pigmentvlekken, die oplossen als de baby bruiner begint te worden. De baby die we in Mother en Child uit een witte moeder geboren zien worden, is dus volbloed bruin, en dat kan niet.
Ook irritant bruin zijn werkelijk alle interieurs in deze film. Hotelkamers uit een Sovjet Hotel in de jaren ’70. Hoewel er in allerlei huizen gefilmd wordt, zijn alle inrichtingen gestyled door de zelfde bruinminnende setdresser. Als je er op gaat letten, kun je nergens anders meer op letten.
Maar daarmee is het negatieve commentaar dan ook op.
Positief zijn bijvoorbeeld de acteerprestaties van iedereen en het liefdevolle montagewerk. Bijvoorbeeld een shot van Jackson die bij een deur staat. Je voelt dat hij gaat zuchten, maar de eigenlijke zucht krijg je niet te zien. Er zitten wel meer van dit soort subtiele afkappingen in. De scene stopt iets vroeger dan je gewend bent, en dat blijkt terecht omdat je het vervolg inderdaad al weet. Daardoor zingen veel shots nog eventjes na, terwijl de volgende al begonnen is.
Het script verdient ook een pluim: dit is een Amerikaanse film die rustigjes over alle huidskleur-issues heenstapt zonder krampachtig te doen. Op zich al een zeldzaamheid, maar het gaat nog verder: ook levensbeschouwingen worden compleet gelijk behandeld zonder er goed of kwaad labeltjes aan te hangen. In plaats daarvan mogen Christelijk en Ongelovig er gewoon allebei zijn. Verfrissend, zeker in de USA.
Wat ook leuk is, is dat allerlei (voor mannen) wispelturig en onverklaarbaar gedrag van vrouwen getoond wordt op zo’n manier, dat zelfs een man kan snappen waar het vandaan komt.
Een doordacht werk over een zwaar en moeilijk moreel onderwerp (adoptie en alle gevolgen van dien), dat heel goed verteerbaar is doordat sentiment en slappe romantiek succesvol uit de weg worden gegaan. Let op een flink aantal verdienstelijke bijrollen (de grootmoeders, de werkster, het blinde meisje) en twee mooie kinderrollen. Geen meesterwerk, maar het bekijken waard, ook voor een man.
Mooie film, beter dan ik had verwacht.
Het zijn vooral de puike vertolkingen van vooral Naomi Watts en Annette Bening, die deze film naar een hoog niveau tillen.
Ook de andere leden van de cast, met toch wel enkele grote namen, doen, het uitstekend.
En het verhaal, dat is op zijn zachts gezegd wel indrukwekkend, het kon me wel boeien al is dit dan een film met veel dialogen en weinig, zeg maar geen, actie.
Maar een film hoeft niet altijd vol actie te zitten om mooi te zijn, ook een boodschap is belangrijk, en dat heeft deze prent wel.
Toch wel zeer het bekijken waard !!
Hoeveel de titel en synopsis een beetje afschrikwekkend voor mannen is, vond ik mother and child een verassend goede film. het verhaal is goed uitgewerkt (leunt wel een beetje op toevalligheden, maar dat hou je toch bij mozaiekfilms). het acteerwerk van annette benning, kerry washington en vooral naomi watts is erg natuurlijk en goed. ook nog een goede bijrol voor samuel l. jackson. mooi camerawerk. en bovendien was de film voor mij ook nog eens heel erg aangrijpend, ik heb de laatste helft van de film met tranen in mijn ogen gekeken, omdat ik zelf ook geadopteerd ben. dat is ook de kracht van de film voor redelijk wat mensen zal hij erg herkenbaar zijn.
Mr. Hulot
Ook irritant bruin zijn werkelijk alle interieurs in deze film. Hotelkamers uit een Sovjet Hotel in de jaren ’70. Hoewel er in allerlei huizen gefilmd wordt, zijn alle inrichtingen gestyled door de zelfde bruinminnende setdresser. Als je er op gaat letten, kun je nergens anders meer op letten.
Maar daarmee is het negatieve commentaar dan ook op.
Positief zijn bijvoorbeeld de acteerprestaties van iedereen en het liefdevolle montagewerk. Bijvoorbeeld een shot van Jackson die bij een deur staat. Je voelt dat hij gaat zuchten, maar de eigenlijke zucht krijg je niet te zien. Er zitten wel meer van dit soort subtiele afkappingen in. De scene stopt iets vroeger dan je gewend bent, en dat blijkt terecht omdat je het vervolg inderdaad al weet. Daardoor zingen veel shots nog eventjes na, terwijl de volgende al begonnen is.
Het script verdient ook een pluim: dit is een Amerikaanse film die rustigjes over alle huidskleur-issues heenstapt zonder krampachtig te doen. Op zich al een zeldzaamheid, maar het gaat nog verder: ook levensbeschouwingen worden compleet gelijk behandeld zonder er goed of kwaad labeltjes aan te hangen. In plaats daarvan mogen Christelijk en Ongelovig er gewoon allebei zijn. Verfrissend, zeker in de USA.
Wat ook leuk is, is dat allerlei (voor mannen) wispelturig en onverklaarbaar gedrag van vrouwen getoond wordt op zo’n manier, dat zelfs een man kan snappen waar het vandaan komt.
Een doordacht werk over een zwaar en moeilijk moreel onderwerp (adoptie en alle gevolgen van dien), dat heel goed verteerbaar is doordat sentiment en slappe romantiek succesvol uit de weg worden gegaan. Let op een flink aantal verdienstelijke bijrollen (de grootmoeders, de werkster, het blinde meisje) en twee mooie kinderrollen. Geen meesterwerk, maar het bekijken waard, ook voor een man.
Tarkus
Het zijn vooral de puike vertolkingen van vooral Naomi Watts en Annette Bening, die deze film naar een hoog niveau tillen.
Ook de andere leden van de cast, met toch wel enkele grote namen, doen, het uitstekend.
En het verhaal, dat is op zijn zachts gezegd wel indrukwekkend, het kon me wel boeien al is dit dan een film met veel dialogen en weinig, zeg maar geen, actie.
Maar een film hoeft niet altijd vol actie te zitten om mooi te zijn, ook een boodschap is belangrijk, en dat heeft deze prent wel.
Toch wel zeer het bekijken waard !!
Orangey