Filmtotaal Recensie
Regie: Justin Simien | Cast: Tessa Thompson (Sam White), Brandon P Bell (Troy Fairbanks), Tyler James Williams (Lionel Higgins), Teyonah Parris (Colandrea 'Coco' Conners), Kyle Gallner (Kurt Fletcher), e.a.| Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2014
Dankzij de vele raciale spanningen die de voorbije maanden het Amerikaanse nieuws hebben beheerst, mag duidelijk zijn dat de welbekende droom van Martin Luther King nog lang geen werkelijkheid is. Racisme blijkt springlevend, ook al proberen de conservatieve heren en dames van Fox News hun publiek nog zo hard van het tegendeel te overtuigen. In films wordt vaak het tegenovergestelde pleidooi gevoerd, maar met een vergelijkbaar gebrek aan nuance. Een film als Crash hamert twee uur lang de boodschap erin door alles en iedereen ondergeschikt te maken aan het thema. Dat resulteert geregeld in iets wat we het Avatar-effect kunnen noemen: de boodschap zelf is niet zozeer onjuist, maar door de onsubtiele wijze waarop hij wordt verkondigd, schiet de filmmaker min of meer zijn doel voorbij. Gelukkig zijn er altijd uitzonderingen: Dear White People is een film over racisme die de gebruikelijke valkuilen wél weet te vermijden.
Waar veel films het thema racisme laten zien in een stedelijke omgeving, doet Dear White People het net even anders door van de setting een prestigieuze universiteit te maken. Winchester om precies te zijn, dat al decennialang gedomineerd wordt door blanke jongeren uit rijke families. Hier volgen we een viertal zwarte personages die allemaal anders in het leven staan, wat tot uiting komt in hoe ze omgaan met hun etnische afkomst. Zo is de veelbelovende Troy min of meer een jonge variant van Barack Obama: charmant, welbespraakt en vooral niet te veel bezig met zijn huidskleur. Zijn ex-vriendin Sam is echter een strijdbare jongedame die in een radioprogramma met dezelfde titel als de film aan de blanken laat horen wat de zwarten nu eigenlijk van ze vinden. Het type dat tegen iedereen zal zeggen dat Spike Lee haar favoriete regisseur is terwijl dat toch eigenlijk Ingmar Bergman is.
