Filmtotaal Recensie
Regie: Paula van der Oest | Cast: Pierre Bokma (Adri), Rifka Lodeizen (Mirjam), Chris Peters (Tonio), Stefanie van Leersum (Jenny), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2016
Het is het vreselijkste wat je als ouder kan overkomen: het overlijden van je kind. Helemaal tragisch is het als het je enige kind betreft. Dit noodlot trof de Brabantse schrijver Adri van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich. In de late meidagen van 2010 werd hun enige zoon Tonio op zijn fiets aangereden vlakbij het Vondelpark in Amsterdam. De eenentwintigjarige Tonio overleed enkele uren daarna. Elke persoon gaat anders om met het rouwproces, maar Van der Heijden besloot het letterlijk van zich af te schijven. De roman Tonio is geconstrueerd rondom een uitzonderlijk Droste-effect. Het boek beschrijft namelijk niet alleen het rouwproces van de schrijver en zijn vrouw, maar verhaalt tevens op zeer persoonlijke wijze hoe Van der Heijden een boek schrijft over de fatale gebeurtenis. Zijn requiemroman Tonio werd door critici de hemel in geprezen en leverde de Libris Literatuurprijs en de NS Publieksprijs op.
Schrijven als therapie. Verwerken door te schrijven over het verwerken door te schrijven. Het klinkt als een ingewikkelde, haast gekunstelde onderneming waarvan de schrijver de uitkomst amper een jaar na het ongeluk aan zijn publiek presenteerde. Maar het voelt als het enige juiste dat Van der Heijden kon doen en dit geldt tevens voor de verfilming die Paula van der Oest op zich nam. Zelden werd een rouwproces zo persoonlijk en invoelbaar verbeeld. Het verhaal richt zich niet enkel op het nu, maar blikt ook terug op de bijzondere en vrije relatie die Tonio met zijn ouders onderhield. Het doet recht aan de persoonlijkheid van de jongeman en is naast een prachtig document ook een eerbetoon aan een uitzonderlijk jong mens die in de bloei van zijn leven stond, zich interesseerde in kunst en het studentenleven met gretige teugen absorbeerde. Binnen de contreien van een intellectueel gezin levert dit ongebruikelijke momenten op waarbij de ouders zich meer als vrienden opstellen en hun zoon alle kansen willen beiden. Dit krijgt extra diepgang wanneer Van der Heijden zich als een bezetenen op het schrijfproces stort en alles en iedereen om zich heen dreigt te vergeten, inclusief zichzelf.
