Braveheart vertelt het gemelodramatiseerd verhaal van de Schotse afscheiding van Engeland, gezien door de Amerikaanse bril van Gibson: alles is geoorloofd, als het maar voor het vaderland is. In deze film staat Schotland model voor the good old US of A, en de Engelsen voor de Russen, Noord-Koreanen, terroristen of een andere zelfgekozen staatsvijand.
In dit soort film gaat het over goed, slecht, geweld en wraak, dus om het overzichtelijk te houden worden de Engelsen meteen afgeschilderd als wrede engerds met nichterige trekjes, en de Schotten als een soort Asterix en Obelix-types. In de veldslag-scènes lijken de Schotten ook over toverdrank te beschikken. De Engelse soldaten vliegen als rijpe Romeinen in het rond. Wie in geschiedenis geïnteresseerd is, kan trouwens beter Asterix en de Britten lezen dan naar deze topzware rolprent kijken.
Het rustieke van het begin van de film maakt al snel plaats voor onversneden nationalistische retoriek en Mel-verheerlijking. Hij paradeert rond als Jezus zelf met een Spinal Tap-pruik op. Je blijft de hele film lang verwachten dat hij opeens zijn Gibson Flying-V gitaar tevoorschijn tovert en gaat soleren te midden van Stonehenge, maar dit blijft helaas uit.
De belachelijke verschijning van Mel is des te opmerkelijker, omdat alle andere personages, hun kapsels, kostuums, (afwezigheid van) make-up en de sets er zeer overtuigend Middeleeuws uitzien, zij het meer als de 10de eeuw dan de 14de. De film heeft een rauw, authentiek aandoend historisch uiterlijk, wat er voor zorgt dat je geboeid blijft kijken ondanks de bedenkelijke inhoud en de foeilelijke muziek. Het dieptepunt, onder begeleiding van een heel blik violen van de ergste soort, wordt bereikt in de confrontaties van Mel en zijn beide liefjes in de film, die uiteraard soppend en zwijmelend voor hem vallen zodra hij zijn blauwe kijkers op hen richt.
Hoewel bijfiguren op de achtergrond wel degelijk het echte thema van deze strijd (adel versus volk en niet Engelsen versus Schotten) aanraken, blijft de film geobsedeerd door het idee van onderdrukte volkeren die met veel geweld bevrijd dienen te worden. En ongeacht de setting bezorgen Amerikaanse films met overvloedig geweld en aan het eind het woord FREEDOM mij altijd een acute jeuk.
Mel Gibson: de man staat al decennia synoniem voor kwaliteitsfilm. Wel was zijn film over Jezus Christus, the Passion of the Christ, controversieel en zeer discutabel.
In What Women Want tilde hij het niveau van de film samen met Helen Hunt naar een super niveau, ondanks een script van twijfelachtige kwaliteit. Eigenlijk was het vooral Helen Hunt, maar dat is een kwestie van smaak, en over smaak.....je weet wel...valt meestal niet te twisten. Mijn persoonlijke favoriet is Signs. In Signs ontmoeten geloof en ongeloof elkaar. Wat dat betreft komt het hierin overeen met Jody Foster's Contact. In Signs speelt Mel voor mij de sterren van de hemel; emoties lijken niet gespeeld.
Braveheart, dat was voor mij nogal teleurstellend. Niet helemaal zijn schuld, zijn spel is niet slecht, maar het verhaal leent zich vrij slecht voor een speelfilm, en dat is juist waar Mel Gibson geschikt voor is.
Deze prent nog eens opnieuw bekeken, en hij was al fenomenaal op DVD, wat dan te denken van de Blu-ray versie !!
Ongelooflijk.. een film die ik keer op keer weer kan bekijken.
Commentaar 2008:
Dit is naar mijn bescheiden mening Gibson's beste film ooit, zowel als acteerprestatie als regie.
Deze film heb ik al enkele jaren geleden gezien op video, maar nog steeds is hij even indrukwekkend en zelfs nog beter nu op DVD, dankzij de betere beeldkwaliteit en vooral het geluid.
De gevechtsscènes zijn wellicht van de bloederigste en daarmee meest geloofwaardige ooit gefilmd. En ook het scenario is prachtig, gebaseerd op feiten.
Dat deze film een Oscar voor Beste Film heeft gewonnen is dan ook zeer terecht.
Het was Mel Gibson's 2de regie, en hij heeft ondertussen helaas nooit beter gedaan, integendeel, zijn 2 volgende regies waren maar miskleunen.
Maar dat mag niemand ervan weerhouden dit sublieme werk te bekijken. Topklasse deze prent !!
Met de nadruk op gebaseerd. Ik vind het maar een middelmatig cliche Mel Gibson actie vehikel.
zegt:Pimsel.
Kan je misschien uitleggen wat je dan middelmatig vind aan deze film?
Ik vind dat je het woord cliche misschien beter kan gebruiken voor de Scream delen. dat is pas cliche, een meisje dat hard wegloopt van de moordenaar en dan valt, begrijp je.
Dus misschien kan je ook een paar voorbeelden geven over wat er dan cliche is in Braveheart, dan begrijp ik jou ook weer.
Want ik snap deze reactie niet zo goed.
Niet iedereen hoeft dit een geweldige film te vinden, maar ik vind het altijd wel leuk om te lezen waarom dat zo is.
Eerst vond ik het een erg coole film, maar sinds een bezoek aan schotland inclusief het william wallace-monument en sinds The Passion merk ik hoe erg Mel het verhaal verkloot heeft. Zeker na het zien van het oerlelijke Mel Gibson beeld naast dat monument gemaakt op therapeutische basis door een amerikaanse fan heb ik een zware allergie ontwikkeld voor alles dat met Mel te maken heeft }:
Mr. Hulot
In dit soort film gaat het over goed, slecht, geweld en wraak, dus om het overzichtelijk te houden worden de Engelsen meteen afgeschilderd als wrede engerds met nichterige trekjes, en de Schotten als een soort Asterix en Obelix-types. In de veldslag-scènes lijken de Schotten ook over toverdrank te beschikken. De Engelse soldaten vliegen als rijpe Romeinen in het rond. Wie in geschiedenis geïnteresseerd is, kan trouwens beter Asterix en de Britten lezen dan naar deze topzware rolprent kijken.
Het rustieke van het begin van de film maakt al snel plaats voor onversneden nationalistische retoriek en Mel-verheerlijking. Hij paradeert rond als Jezus zelf met een Spinal Tap-pruik op. Je blijft de hele film lang verwachten dat hij opeens zijn Gibson Flying-V gitaar tevoorschijn tovert en gaat soleren te midden van Stonehenge, maar dit blijft helaas uit.
De belachelijke verschijning van Mel is des te opmerkelijker, omdat alle andere personages, hun kapsels, kostuums, (afwezigheid van) make-up en de sets er zeer overtuigend Middeleeuws uitzien, zij het meer als de 10de eeuw dan de 14de. De film heeft een rauw, authentiek aandoend historisch uiterlijk, wat er voor zorgt dat je geboeid blijft kijken ondanks de bedenkelijke inhoud en de foeilelijke muziek. Het dieptepunt, onder begeleiding van een heel blik violen van de ergste soort, wordt bereikt in de confrontaties van Mel en zijn beide liefjes in de film, die uiteraard soppend en zwijmelend voor hem vallen zodra hij zijn blauwe kijkers op hen richt.
Hoewel bijfiguren op de achtergrond wel degelijk het echte thema van deze strijd (adel versus volk en niet Engelsen versus Schotten) aanraken, blijft de film geobsedeerd door het idee van onderdrukte volkeren die met veel geweld bevrijd dienen te worden. En ongeacht de setting bezorgen Amerikaanse films met overvloedig geweld en aan het eind het woord FREEDOM mij altijd een acute jeuk.
Criticus1000
In What Women Want tilde hij het niveau van de film samen met Helen Hunt naar een super niveau, ondanks een script van twijfelachtige kwaliteit. Eigenlijk was het vooral Helen Hunt, maar dat is een kwestie van smaak, en over smaak.....je weet wel...valt meestal niet te twisten. Mijn persoonlijke favoriet is Signs. In Signs ontmoeten geloof en ongeloof elkaar. Wat dat betreft komt het hierin overeen met Jody Foster's Contact. In Signs speelt Mel voor mij de sterren van de hemel; emoties lijken niet gespeeld.
Braveheart, dat was voor mij nogal teleurstellend. Niet helemaal zijn schuld, zijn spel is niet slecht, maar het verhaal leent zich vrij slecht voor een speelfilm, en dat is juist waar Mel Gibson geschikt voor is.
Tarkus
Ongelooflijk.. een film die ik keer op keer weer kan bekijken.
Commentaar 2008:
Dit is naar mijn bescheiden mening Gibson's beste film ooit, zowel als acteerprestatie als regie.
Deze film heb ik al enkele jaren geleden gezien op video, maar nog steeds is hij even indrukwekkend en zelfs nog beter nu op DVD, dankzij de betere beeldkwaliteit en vooral het geluid.
De gevechtsscènes zijn wellicht van de bloederigste en daarmee meest geloofwaardige ooit gefilmd. En ook het scenario is prachtig, gebaseerd op feiten.
Dat deze film een Oscar voor Beste Film heeft gewonnen is dan ook zeer terecht.
Het was Mel Gibson's 2de regie, en hij heeft ondertussen helaas nooit beter gedaan, integendeel, zijn 2 volgende regies waren maar miskleunen.
Maar dat mag niemand ervan weerhouden dit sublieme werk te bekijken. Topklasse deze prent !!
leonardus
Met de nadruk op gebaseerd. Ik vind het maar een middelmatig cliche Mel Gibson actie vehikel.
zegt:Pimsel.
Kan je misschien uitleggen wat je dan middelmatig vind aan deze film?
Ik vind dat je het woord cliche misschien beter kan gebruiken voor de Scream delen. dat is pas cliche, een meisje dat hard wegloopt van de moordenaar en dan valt, begrijp je.
Dus misschien kan je ook een paar voorbeelden geven over wat er dan cliche is in Braveheart, dan begrijp ik jou ook weer.
Want ik snap deze reactie niet zo goed.
Niet iedereen hoeft dit een geweldige film te vinden, maar ik vind het altijd wel leuk om te lezen waarom dat zo is.
hettar
Eerst vond ik het een erg coole film, maar sinds een bezoek aan schotland inclusief het william wallace-monument en sinds The Passion merk ik hoe erg Mel het verhaal verkloot heeft. Zeker na het zien van het oerlelijke Mel Gibson beeld naast dat monument gemaakt op therapeutische basis door een amerikaanse fan heb ik een zware allergie ontwikkeld voor alles dat met Mel te maken heeft }: