Steven Seagal. Maar dat is dus meer gevoelsmatig. Op de een of andere manier vind ik hem het meest authentiek. Wat hij uitbeeldt past bij zijn eigen karakter. Je moet niet alleen goede moves en spieren hebben, je moet ook de persoonlijkheid meebrengen. Macht uitstralen gaat veel meer om psyche dan om spieren. Er moet een vastberadenheid van uitgaan van: Ik ga dwars door jou heen als nat papier. Net als bij een roofdier moet er opperste concentratie zijn waarmee stilstand ineens overgaat in aanval. Vlak voor de aanval worden de ogen dof en dan wordt er dodelijk uitgehaald. Ook in een actiefilm zijn er subtiele elementen die het verschil maken. Daar horen one-liners bij. Ook daarin moet een volmaakt evenwicht zijn met de rest. Hij mag niet te veel praten maar wat hij zegt moet evenzeer dodelijk precies zijn.
Voor mij is Steven Seagal wel de ultieme psychokiller. Waar psychopaten doden uit gevoelloosheid en wellust, andere actiehelden omdat ze opgefokt en boos zijn, daar doodt Steven Segal doorgaans als een volmaakte zenmeester die zich emotioneel los maakt van zijn handelingen. Steven Seagal doet gewoon alles goed.
Mensen als Silvester Stallone en Jean Claude van Damme laten zich eerst helemaal in elkaar trimmen en als hun ledematen op een na er dan ontzield bijhangen en de nederlaag een feit lijkt, vinden ze ineens de innerlijke kracht om toch de overwinning te behalen. Wat ze in gezonde toestand niet kunnen, bereiken we wel met gebroken benen en armen, omdat ze ineens de juiste mentale toestand vinden. Tuuuuurlijk. De gedurende de hele film onaantastbare tegenstander kan dan ineens geen klap meer raak slaan en verandert ineens in een punchball, en het goede overwint dan toch nog het kwaad. Dat is niet zo mijn ding.
Geef mij maar Steven Seagal met zijn veel grote voetmaat en paardenstaartje, die een rust en vriendelijkheid uitstraalt die zijn tegenstanders hem doen onderschatten. Waar ze zich eerst nog superieur wanen, zie je hun zelfvertrouwen zienderogen afnemen tot er op het laatst alleen nog maar angst overblijft voor de natuurkracht die ze ontketend hebben. Kijk zo hoort het.
@Frietgezicht: Daar heb je gelijk in. Maar ik wil een beetje uitleggen waarom ik Steven Segal wel een goede actieheld vind, maar in zijn laatste films niet meer en waarom. Zoals Jaime91 al schreef is Exit Wounds zijn laatste redelijke goede film, daarna is het echt berg af gegaan. Maar ook Exit wounds haalt het niet bij zijn vroegere werk. Wat bij Exit wounds ontbreekt is een duidelijke tegenspeler. Het persoonlijke element ontbreekt. Het is meer politiewerk. Het verhaal is niet echt overtuigend, maar er wordt wel redelijk geacteerd. Achtervolgings en vechtscenes zijn okay maar de echte Steven Segal eindafrekening ontbreekt. Meer een laatste veldslag afwerken en spullen weer inpakken en naar huis gaan. Als je ziet hoe het genre gedegradeerd is, is het best een goede, maar minder wat hij eerder gemaakt heeft. Ik denk dat de True Justice serie daar ook wel debet aan is. In zijn vroegere films klonk ook meer door van zijn eigen passies zoals bijvoorbeeld opkomen voor milieu en minder bedeelden en zijn fascinatie met de oosterse cultuur. Dat gaf zijn films net wat meer authenticiteit.
Geen slechte film van Steven Segal. Ik vind je moet zulke films wel beoordelen binnen het genre en begrijpen wat voor de liefhebbers een goede vechtfilm maakt. Dat is niet de geloofwaardigheid van het verhaal, het geweldige plot, de verrassende wendingen, de diepte psychologie, het geweldige toneelspel.
Bij de vechtfilm gaat het om het appelleren aan machtsgevoelens, dominantie, machogedrag en het plaatsvervangend afreageren van frustraties en spectaculaire gevechtsscenes.
De echte macho is een untouchable. Hij laat zich niet intimideren, blijft onder alle omstandigheden in controle. Liefst willen we dat hij een rechtvaardigheidsgevoel heeft en voor anderen opkomt. Het is ook niet verkeerd als hij af en toe wat menselijkheid toont. Alleen als hij afrekent met het grote tuig mag hij spijkerhard zijn. De laatste jaren mag hij daarbij ook zijn sadistische kant laten zien. Het mooist is hij als hij zich eerst lankmoedig toont en niet meteen met de afrekening begint. De echte macho is immers niet bang en geeft zijn tegenstander de kans zijn kunsten te laten zien. Hij geeft hem het voordeel van het initiatief en laat hem de eerste klappen uitdelen. Dan pas laat hij hem zijn superieure overmacht zien en reduceert zijn tegenstander tot kachelhout.
Steven Segal heeft deze rol jarenlang uitstekend vertolkt. Hij is een echt psychokiller en in zijn beste films komt het tot een finale waarin hij de gewetenloze psychopaat een koekje van eigen deeg geeft en door de wringer haalt, waarbij hij rustig de tijd neemt.
In zijn oude films was dat ook nog ingebed in een verhaal en dat zijn ook zijn beste films. Wat hij tegenwoordig produceert is erg hol en lopende band geweld. Meer het negen tot vijf werk. Of dat is omdat hij zelf is afgestompt of zijn publiek? Waarschijnlijk beide.
Sommige van zijn laatste films lijken wel computergames die omgezet zijn naar film. Waarschijnlijk dat de actieliefhebbers door het constante geweld in computergames daar om vragen en voortdurend geweld willen zien om geen afkickverschijnselen te krijgen. Dan wordt het wel erg leeg allemaal en krijgt het meer iets van een verslaving. Een goede actiefilm moet toch wat meer zijn dan een korte aanleiding om er negentig minuten op los te slaan. Maar net als bij de porno stompt het vaste publiek steeds verder af en daar moet rekening mee gehouden worden. Het publiek wil steeds heftiger en dat vertaalt zich dan vooral in meer.
Deze film is beslist wel een van de betere en de liefhebber zal er met plezier naar kijken. Maar ook hier mis je de persoonlijke confrontatie tussen held en boef. Amerikaanse politievechtfilms doen steeds meer aan oorlogsfilms denken waarin veldslagen worden uitgebeeld. Over en weer vallen gewonden maar meer bij de bad guys die de slag verliezen. Daarmee worden deze films een aflevering van "True justice" in plaats van een op zichzelf staand verhaal, wat je toch van een film mag verwachten.
Ondertussen heb ik, net als vele andere Seagal filmen, ook deze in mijn bezit.
En ik blijf bij mijn eerder geschreven recensie, een goede film deze.
Commentaar 2008:
Dit is een typische Steven Seagal-film, veel knokpartijen, vuurgevechten en achtervolgingen. Dit alles doorspekt met wat humor en je hebt een leuke actiefilm waarbij je niet echt veel hoeft na te denken, maar er alleen voor moet gaan zitten en genieten.
Dat heb ik bij deze film zeker gedaan en vind dit een van de betere films met Steven Seagal.
Kijk vooral door tot helemaal op het einde, want het gesprek dat net voor de aftiteling komt is hilarisch om volgen.
Ik kan deze film, hoewel geen topproduktie, ten zeerste aanbevelen.
nu komen we in de volgende periode en hierin is Seagal echt modernere films beginnen maken niet meer zo in de landschappen maar meer in de stad en daarin is deze zkr goed gelukt voor velen is dit ook wel een topper van Seagal wat ik volledig begrijp ook de aanwezigheid van de Rapper DMX verbeterd de film
goede actie , goed verhaal , goede omgeving bijna allemaal goed
nog 1 opmerking en dat is dat het einde wat beter had mogen zijn maar ja viel toch nog mee
Ik voelde me een beetje geneigd om te reageren. Niet haten. ;) Steven was paar jaar geleden zowaar mijn held. Voor mij is het een soort deel van mijn jeugd. Altijd met plezier naar zijn films gekeken. Mijn all -time favo : Hard to kill wordt nooit erg gewaardeerd, maar who cares. Als ik hem maar blijf herrineren. Zijn good old movies waren voor mij # 1. Dit vond ik ook wel best aangenaam. Hij doet het wat rustig aan. Dat kun je zien. Maar DMX krijgt ervan langs. Ik hoop niet dat dit een spoiler was. :P
Magalaan
Voor mij is Steven Seagal wel de ultieme psychokiller. Waar psychopaten doden uit gevoelloosheid en wellust, andere actiehelden omdat ze opgefokt en boos zijn, daar doodt Steven Segal doorgaans als een volmaakte zenmeester die zich emotioneel los maakt van zijn handelingen. Steven Seagal doet gewoon alles goed.
Mensen als Silvester Stallone en Jean Claude van Damme laten zich eerst helemaal in elkaar trimmen en als hun ledematen op een na er dan ontzield bijhangen en de nederlaag een feit lijkt, vinden ze ineens de innerlijke kracht om toch de overwinning te behalen. Wat ze in gezonde toestand niet kunnen, bereiken we wel met gebroken benen en armen, omdat ze ineens de juiste mentale toestand vinden. Tuuuuurlijk. De gedurende de hele film onaantastbare tegenstander kan dan ineens geen klap meer raak slaan en verandert ineens in een punchball, en het goede overwint dan toch nog het kwaad. Dat is niet zo mijn ding.
Geef mij maar Steven Seagal met zijn veel grote voetmaat en paardenstaartje, die een rust en vriendelijkheid uitstraalt die zijn tegenstanders hem doen onderschatten. Waar ze zich eerst nog superieur wanen, zie je hun zelfvertrouwen zienderogen afnemen tot er op het laatst alleen nog maar angst overblijft voor de natuurkracht die ze ontketend hebben. Kijk zo hoort het.
Magalaan
Magalaan
Bij de vechtfilm gaat het om het appelleren aan machtsgevoelens, dominantie, machogedrag en het plaatsvervangend afreageren van frustraties en spectaculaire gevechtsscenes.
De echte macho is een untouchable. Hij laat zich niet intimideren, blijft onder alle omstandigheden in controle. Liefst willen we dat hij een rechtvaardigheidsgevoel heeft en voor anderen opkomt. Het is ook niet verkeerd als hij af en toe wat menselijkheid toont. Alleen als hij afrekent met het grote tuig mag hij spijkerhard zijn. De laatste jaren mag hij daarbij ook zijn sadistische kant laten zien. Het mooist is hij als hij zich eerst lankmoedig toont en niet meteen met de afrekening begint. De echte macho is immers niet bang en geeft zijn tegenstander de kans zijn kunsten te laten zien. Hij geeft hem het voordeel van het initiatief en laat hem de eerste klappen uitdelen. Dan pas laat hij hem zijn superieure overmacht zien en reduceert zijn tegenstander tot kachelhout.
Steven Segal heeft deze rol jarenlang uitstekend vertolkt. Hij is een echt psychokiller en in zijn beste films komt het tot een finale waarin hij de gewetenloze psychopaat een koekje van eigen deeg geeft en door de wringer haalt, waarbij hij rustig de tijd neemt.
In zijn oude films was dat ook nog ingebed in een verhaal en dat zijn ook zijn beste films. Wat hij tegenwoordig produceert is erg hol en lopende band geweld. Meer het negen tot vijf werk. Of dat is omdat hij zelf is afgestompt of zijn publiek? Waarschijnlijk beide.
Sommige van zijn laatste films lijken wel computergames die omgezet zijn naar film. Waarschijnlijk dat de actieliefhebbers door het constante geweld in computergames daar om vragen en voortdurend geweld willen zien om geen afkickverschijnselen te krijgen. Dan wordt het wel erg leeg allemaal en krijgt het meer iets van een verslaving. Een goede actiefilm moet toch wat meer zijn dan een korte aanleiding om er negentig minuten op los te slaan. Maar net als bij de porno stompt het vaste publiek steeds verder af en daar moet rekening mee gehouden worden. Het publiek wil steeds heftiger en dat vertaalt zich dan vooral in meer.
Deze film is beslist wel een van de betere en de liefhebber zal er met plezier naar kijken. Maar ook hier mis je de persoonlijke confrontatie tussen held en boef. Amerikaanse politievechtfilms doen steeds meer aan oorlogsfilms denken waarin veldslagen worden uitgebeeld. Over en weer vallen gewonden maar meer bij de bad guys die de slag verliezen. Daarmee worden deze films een aflevering van "True justice" in plaats van een op zichzelf staand verhaal, wat je toch van een film mag verwachten.
Tarkus
En ik blijf bij mijn eerder geschreven recensie, een goede film deze.
Commentaar 2008:
Dit is een typische Steven Seagal-film, veel knokpartijen, vuurgevechten en achtervolgingen. Dit alles doorspekt met wat humor en je hebt een leuke actiefilm waarbij je niet echt veel hoeft na te denken, maar er alleen voor moet gaan zitten en genieten.
Dat heb ik bij deze film zeker gedaan en vind dit een van de betere films met Steven Seagal.
Kijk vooral door tot helemaal op het einde, want het gesprek dat net voor de aftiteling komt is hilarisch om volgen.
Ik kan deze film, hoewel geen topproduktie, ten zeerste aanbevelen.
GREAT martial art fan
nu komen we in de volgende periode en hierin is Seagal echt modernere films beginnen maken niet meer zo in de landschappen maar meer in de stad en daarin is deze zkr goed gelukt voor velen is dit ook wel een topper van Seagal wat ik volledig begrijp ook de aanwezigheid van de Rapper DMX verbeterd de film
goede actie , goed verhaal , goede omgeving bijna allemaal goed
nog 1 opmerking en dat is dat het einde wat beter had mogen zijn maar ja viel toch nog mee
8.5/10
CAGE
Ik voelde me een beetje geneigd om te reageren. Niet haten. ;) Steven was paar jaar geleden zowaar mijn held. Voor mij is het een soort deel van mijn jeugd. Altijd met plezier naar zijn films gekeken. Mijn all -time favo : Hard to kill wordt nooit erg gewaardeerd, maar who cares. Als ik hem maar blijf herrineren. Zijn good old movies waren voor mij # 1. Dit vond ik ook wel best aangenaam. Hij doet het wat rustig aan. Dat kun je zien. Maar DMX krijgt ervan langs. Ik hoop niet dat dit een spoiler was. :P